هنگام فیلمبرداری از مکان‌های دیدنی در سراسر سیاره ما، هوایی ساکنان شگفت انگیز خود را فراموش نمی‌کند. پنگوئن ها، خرس‌های قهوه‌ای و پانداهای غول پیکر، کوسه‌ها و ماهی‌های دیگر سوژه‌های پانورامای ما شدند. در کوبا ما توانستیم با یک چتر دریایی بزرگ شنا کنیم و واقعا اجرای جذابی بود. بنابراین، وقتی فهمیدم در پالائو یک دریاچه کامل از چتر دریایی وجود دارد، می‌خواستم فوراً به آنجا بروم.

از این لحظه ماجراهای تبدیل به دشواری آغاز شد: گویی برخی نیروها از برنامه‌های من باخبر شدند و تصمیم گرفتند یک بازی شطرنج را با من به عنوان یک چهره روی تخته انجام دهند. “یک توقف به جلو – به عقب” و به این ترتیب کل دوره برنامه ریزی برای عکس گرفتن از چتر دریایی بود. بیایید قدم به قدم آن را مرور کنیم.

دولت جزیره‌ای پالائو در اقیانوس آرام و در 800 کیلومتری فیلیپین و اندونزی واقع شده است. راه طولانی است، اما رویای من برای رفتن به آنجا به دلیل دیگری شکسته شد. هنگام جمع آوری اطلاعات برای سفر متوجه شدم که این دریاچه دیگر وجود ندارد. درست است، خود دریاچه هنوز وجود دارد، اما محیط شکننده توسط گردشگرانی که از کرم ضد آفتاب استفاده می‌کردند، ویران شد و با آن وارد آب شدند. این کرم برای چتر دریایی سمی بود. به منظور نجات نمایندگان باقی مانده از طبیعت، دریاچه برای بازدیدکنندگان بسته شد.

این می‌توانست دلیل خوبی برای عقب نشینی و لغو سفر باشد، اما به هیچ وجه! تصادفاً متوجه شدم که دریاچه مشابهی در اندونزی وجود دارد و ما قبلاً قصد داشتیم چند هفته بعد به راجا آمپات برویم. رویای من دوباره به حقیقت پیوست. اما هیچ کس نمی داند این دریاچه کجاست و باید مختصات آن را قبل از سفر کشف کرد. موضوع این است که راجا آمپات مکانی بسیار ناخوشایند برای سفر است: تنها ارتباط بین هزار جزیره با قایق است (هیکوپتر یا هواپیمای دریایی وجود ندارد). در همسایه غرب پاپوآ حداقل صد قبیله زندگی می‌کنند که تمدنی را ندیده‌اند و در جایی ممکن است با آدمخواری روبرو شوید.

جستجوی اطلاعات در اینترنت مثمر ثمر بود: من موفق به یافتن آثار دانشمندان اندونزیایی شدم که سه دریاچه چتر دریایی را توصیف می‌کردند که خوشبختانه در نزدیکی مقصد فیلمبرداری هوایی قرار داشتند.

اما بعداً دوباره مشکلی پیش آمد. قایقی که برای ساخت فیلم زیر آب رزرو کرده بودیم سوخت! با این وجود، حرکت تقریبا نزدیک است و ما باید کشتی دیگری را پیدا کنیم.

من در یک تصادف باورنکردنی و خوش شانس متوجه این حادثه شدم: در طول نمایشگاه Dive Show در مسکو، شرکت کنندگانی از اندونزی در آن زمان مشغول تماشای سوختن قایق بودند، زمانی‌که من‌ درکنار غرفه آن‌ها قدم می‌زدم.

بعداً خدمه عکس هوایی کشتی جدید را پیدا کردند و ما در اندونزی هستیم.

وقتی بالاخره وقت داشتیم که از دریاچه‌ها دیدن کنیم (حداقل یکی از آنها!) غیرممکن شد: به ما گفتند که اصلاً چتر دریایی در آنجا وجود ندارد. آیا توریست‌ها می‌توانستند آن‌ها را مثل پاپوآ بکشند؟ چه خوب که ما فقط برای دریاچه‌ها به اینجا نیامدیم. اما نیروهای زیاد به من اجازه نمی‌دهند برنامه‌هایم را فراموش کنم: در هتل یک راهنما به طور ناگهانی از مکانی به من می‌گوید که در آن چتر دریایی زیادی وجود دارد. از نظر فنی این دریاچه نبود، بلکه یک خلیج کوچک در خط ساحلی مار مانند جزیره بود که آشنایی با ساکنان دریا را کم رنگ نمی کرد.

یک مانع کوچک، اما نه خیلی مهم، کمبود اطلاعات در هنگام ظاهر شدن چتر دریایی است: دانشمند نوشت که آن‌ها را می‌توان در ظهر دید، درحالی‌که راهنما اصرار داشت که موجودات نور خورشید را دوست ندارند. ما در قسمت دوم روز به خلیج رفتیم و خوش شانس بودیم: آب اینجا به رنگ زرد-سبز بود، دید بسیار بد بود، بنابراین در روز این مکان مطلقاً جالب نبود. اما نزدیک غروب، چتر دریایی از اعماق شروع به بالا آمدن می‌کند و ارزش دیدن دارد. تعداد زیادی از آن‌ها وجود دارد، گویی آن‌ها یک کره عظیم را تشکیل می‌دهند که تمام قلمرو را در اختیار می‌گیرد.

چتر دریایی شرکت خوبی برای غواص نیست. علیرغم اینکه فرود آمدن در فرنی چتر دریایی خطرناک نیست، لمس قسمت‌های حساس بدن مانند گردن یا لب‌ها نسبتاً دردناک است.

روز اول شناسایی بود: من فقط عکس گرفتم. بعداً با همکارانم به آنجا برگشتیم تا همانطورکه برنامه ریزی کرده بودیم یک فیلمبرداری 360 درجه انجام دهیم.

اگر این بازی شطرنج را تماشا کردید، مشخص است که من برنده شدم. اما دشمن هنوز چیزی در آستین داشت: کاپیتان تصمیم گرفت ما را به “خلیج چتر دریایی دیگر” ببرد. چه خوب که من مختصات درستی در گوشیم داشتم.

در کل هزار اتفاق و اصرار و فیلم پانوراما از حوض پر از چتر دریایی کامل شد!

عکس های اولگ گاپونیوک