هر کسی که تا به حال مانتا اشعه را زنده یا روی عکس دیده باشد، هرگز این ماهی‌های زیبا را فراموش نخواهد کرد. حتی بیشتر از آن اگر با یک گروه کامل از آن‌ها روبرو شوید که در یک رژه طولانی مانند آرایش حرکت می‌کنند، یک منظره خارق العاده که تا آخر عمر به یاد داشته باشید. گرفتن عکس از پرتوهای مانتا رویای هر عکاس زیر آب است. و رویای من به حقیقت پیوست.

در سال 2012 به مالدیو رفتم. یک روز درحال قدم زدن در اطراف جزیره، متوجه پوستری رنگ و رو رفته عجیبی شدم که روی آن عبارت «ورزش در آب» و «Manta call» نوشته شده بود. وقتی سعی کردم آن را به روسی ترجمه کنم، چند گزینه به ذهنم رسید، مانند “مانتا شما را صدا می‌کند” یا “مانتا شما را دعوت می‌کند”. رفتم سراغ بچه‌های برنزه شده که وسایل ورزشی می‌دادند و از آن‌ها دربارهٔ آن سؤال کردم.

معلوم شد یک سرویس رایگان جالب در جزیره وجود دارد – تماس مانتا. به هر شرکت کننده یک رادیوفون داده شد که باید همیشه آن را همراه داشته باشد. هر روز یک کشتی تحقیقاتی دریایی با هیدروبیولوژیست‌ها به داخل دریا می‌رفت. اگر آن‌ها با پرتوهای مانتا مواجه می‌شدند، از طریق رادیو با جزیره تماس می‌گرفتند و محل ماهی را به آن‌ها می‌گفتند. پس از آن همه شرکت کنندگان با تلفن‌های رادیویی خود تماس گرفتند. به آن‌ها 20 دقیقه فرصت داده شد تا سوار موتوری شوند که از جزیره به سمت محل ماهی حرکت کرده بود. اگر آن‌ها موفق می‌شدند به موقع به ماهی‌ها برسند، فرصتی بی‌نظیر برای شنا در میان ماهی‌ها با ماسک خواهند داشت. این همان چیزی بود که سرویس تماس مانتا دربارهٔ آن بود. این تماسی بود که درباره مکان مانتا ریز دریافت کردید.

گوشیمو گرفتم و با احتیاط پیچیدمش و گذاشتم تو جیبم.

بیدار و خواب، گوشی را تمام هفته نزد خودم نگه داشتم. اما زنگ نزد چند بار برگشتم پیش بچه‌ها و از آن‌ها خواستم آن را بررسی کنند، به این فکر کردم که ممکن است خراب باشد. تا پایان هفته باتری گوشی تمام شد و مجبور شدم دوباره برگردم، اما این بار برای شارژ مجدد باتری. اما شارژ نکردند فقط یک عدد جدید به من دادند.

در آن زمان تقریباً همه چیز را دربارهٔ ماهی مانتا می‌دانستم. همه شرایط برای ماهی مانتا برآورده شد: فصل پلانکتون، ماه کامل، زمان مناسب سال، جزر و مد بالا (یا کم – اکنون به یاد آوردن آن سخت است). تنها چیزی که کم بود خود ماهی بود.

یک روز قبل از عزیمتم به مسکو، داشتم شام می‌خوردم، از گرمای ظهر خسته شده بودم و عرق پیشانی ام را پاک می‌کردم، به این فکر می‌کردم که آیا باید یک آبجو دیگر سفارش دهم یا فقط مرغم را بدون آن تمام کنم. آفتاب سوزان در بالاترین نقطه خود بود، امواج به آرامی به ساحل شنی با چند گردشگر که این طرف و آن طرف خوابیده بودند برخورد کردند و صدای بوق تلفن از جایی دور می‌آمد که من توجهی به آن نکردم.

“آیا تلفن شما زنگ می‌خورد؟” همسرم از من پرسید

“نه، من یک آهنگ زنگ متفاوت دارم.”

همسرم اصرار کرد: “و فکر می‌کنم مال تو باشد.”

مولی مقدس! یا نعمتی در مبدل؟ تلفن تماس مانتا من بود که از زیر شورت شنای خیس و حوله‌ای که در کیف ساحلم بودم زنگ می‌خورد.

من عملا پای مرغ را قورت دادم و درحالی‌که چربی هنوز روی انگشتانم بود شروع کردم به گشتن در وسایلم درجستجوی دستگاه بیپ.

وقتی بالاخره پیداش کردم فریاد زدم “سلام!!!”

“پرتوهای مانتا اینجا هستند.”

سریع تمام وسایلم را که از قبل آماده کرده بودم جمع کردم و به سمت اسکله رفتم. ما با کشتی حرکت کردیم. حدود نیم ساعت طول کشید تا به خلیج هانیفارو رسید، مکان مورد علاقه برای تغذیه مانتا در طول فصل. اما وقتی به آنجا رسیدیم ماهی رفته بود و به‌جای آن یک کوسه نهنگ غول پیکر شش متری پیدا کردیم. برای مردم کاملا بی‌ضرر است، زیرا از پلانکتون تغذیه می‌کند.

در واقع در مالدیو از پرتوهای مانتا نیز نادرتر است. پریدیم توی آب. در حین خوردن پلانکتون، کوسه به آرامی در آب کم عمق با سرعت 2-3 کیلومتر در ساعت شنا می‌کرد، بنابراین ما به راحتی توانستیم به مدت نیم ساعت آن را دنبال کنیم. من برای تعقیب یک کوسه آماده نبودم: وقتی از قایق پریدم یک کیف کمربند پر از وسایل مختلف برای عکاسی آهسته زیر آب داشتم. آن کیف سرعتم را خیلی کند کرد. احساس می‌کردم که پاهایم از خستگی درحال سقوط است که روی لبه توانایی هایم شنا می‌کردم. گاهی اوقات با دست چپم جمجمه می‌کردم، درحالی‌که دست راستم دوربین بزرگ زیر آب را با وزن 7 کیلوگرم در ساحل گرفته بود. چندین بار یکی از راهنماها به سمت کوسه شیرجه رفت،

با آخرین تلاشم توانستم چند بار از کوسه جلو بزنم تا از جلو به آن شلیک کنم، اما بعد از آن عقب افتادم و در دم فرو رفتم. متأسفانه قوانین یونسکو مدت زمانی را که می‌توانید در خلیج هانیفارو بگذرانید را 40 دقیقه محدود کرده و پس از آن باید خلیج را ترک کنید. زمان خیلی سریع گذشت و ما مجبور شدیم به عقب برگردیم. مثل همیشه آخرین نفری بودم که سوار شدم. لحظه‌ای که از خلیج خارج شدیم، یکی فریاد زد: “ببین، مانتا اشعه است!” شانس با ما بود.

ماسک و دوربینم را برداشتم و فقط با شورت شیرجه زدم. وقت نداشتم باله‌ها را بپوشم، اما خوشبختانه نیازی به آن‌ها نبود، زیرا پرتوهای مانتا به سمت قایق این طرف و آن طرف شنا می‌کردند و همیشه به همان نقطه برمی‌گشتند.

این احساس باورنکردنی بود که پرتوهای مانتایی در بدن شما جریان می‌یابند درحالی‌که بی‌حرکت در آب آویزان هستید. چند مانتا پرتو جلوی من پیروت کردند و چرخیدند و شکم سفیدشان را نشان دادند. بدون توقف داشتم عکس می‌گرفتم تا اینکه فضای دیگری روی فلش مموری که از قبل با عکس‌های کوسه نهنگ پر شده بود، باقی نماند. آن روز معنی واقعی یک ضرب المثل روسی “شنا در سوپ مانتا اشعه” را فهمیدم. چند دقیقه بعد سایر گردشگران شروع به شیرجه زدن در آب کردند و مانتا اشعه از بین رفت.

تحت تأثیر آنچه دیدم، سال بعد به مالدیو رفتم و در جزیره کیهاد در 5 دقیقه دورتر از خلیج هانیفارو مستقر شدم.

پس از انتشار مقاله نشنال جئوگرافیک دربارهٔ خلیج هانیفارو، این خلیج به معروف‌ترین نقطه برای مشاهده پرتوهای مانتا تبدیل شد. اعتقاد بر این است که وقتی ابرهای پلانکتون در خلیج به دام می‌افتند، می‌توانید 50 تا 200 پرتو مانتا را ببینید که با همدیگر شنا می‌کنند و به کسی توجه نمی‌کنند.

متأسفانه، سفری که به طور کامل به پرتوهای مانتا اختصاص داده شد، هیچ نتیجه‌ای نداشت. به مدت دو هفته هر روز 2-3 بار در روز با قایق به خلیج می‌رفتم و فقط یک‌بار توانستم گروه بزرگی از پرتوهای مانتا را ببینم. افسوس که هوای ابری و آب گل آلود به دلیل فراوانی پلانکتون در آن روز باعث شد نتوانم عکس‌های خوبی بگیرم. من که ناامید شده بودم، تصمیم گرفتم حداقل چند ویدیوی کوتاه ضبط کنم که، به‌نظر من، کار بسیار خوبی را برای انتقال تصویر فوق‌العاده از این ماهی‌های باشکوه انجام می‌دهد.

در نتیجه، تنها فرصتی که توانستم پانورامای کروی این ماهی‌های زیبا را بگیرم، اولین برخورد تصادفی از طریق سرویس تماس Manta بود. در این سفر عکس باورنکردنی به ما بپیوندید!

عکس، متن و ویدئو از اولگ گاپونیوک