مردم اغلب از ما می‌پرسند که چگونه می‌توانیم در کشورهای مختلف مجوز عکس بگیریم. جواب این است که موفق باشید و پشتکار داشته باشید!

قبل از رسیدن به گواتمالا، من و دیمیتری هیچ ایده‌ای نداشتیم که چگونه برای تیکال مجوز عکس بگیریم. ما از تجربه خود در ماچو پیچو آموختیم که باید در پایتخت به دنبال افراد مناسب باشیم نه در پارک ملی. درست مانند سایر کشورهای آمریکای لاتین، گواتمالایی‌ها به زبان اسپانیایی صحبت می‌کنند. و به‌نظر می‌رسد که آن‌ها کاملاً از وجود زبان‌های دیگر بی‌اطلاع هستند. این عجیب است، زیرا با توجه به نزدیکی آن‌ها به ایالات متحده، آن‌ها می‌توانستند کمی جهان وطنی‌تر باشند.

با مبارزه در روز اول خود با راننده‌ای که فقط حرکات را می‌فهمید، آژانسی پیدا کردیم که پس از مذاکرات طولانی، با تنها راهنمای انگلیسی زبان در کل پایتخت آشنا شدیم (کمی پس از انتشار این مقاله با ما تماس گرفتند با نمایندگان موسسه گردشگری. آن‌ها به ما گفتند که می‌توانستیم راهنمای تورهای انگلیسی و حتی روسی زبان را از طریق سازمان آن‌ها پیدا کنیم. ما به‌جای اشتباهی رفته‌ایم). نام راهنمای ما فرشته بود. خوشبختانه او کارمند سابق وزارت فرهنگ بود. فرشته با دقت به درخواست ما گوش داد و سپس ناگهان از مسیر برنامه ریزی شده دور شد و ما را به‌جای دیگری برد، نه جایی که می‌خواستیم برای مجوز عکس اقدام کنیم. همانطور که معلوم شد حق با او بود. به لطف پشتکار راهنمای ما، همه چیز خیلی سریع پیش رفت: مسئولین مناسب را پیدا کردیم، درخواست خود را بیان کردیم و بعد از نیم ساعت گفتگو تصمیم گرفتند به ما کمک کنند. به جای دوره استاندارد دو هفته ای، آن‌ها به ما قول دادند که ظرف یک روز به درخواست مجوز عکس ما رسیدگی کنیم. فقط قیمت بسیار فراتر از آن چیزی بود که ما می‌توانستیم بپردازیم. پس از درخواست‌های مداوم ما برای کاهش قیمت، به سمت موسسه گردشگری راهنمایی شدیم تا ببینیم آیا می‌توانند کاری برای ما انجام دهند.

کارمندان جوان مؤسسه گردشگری به دقت وب سایت هوایی را مطالعه کردند و آنقدر به تبلیغ مکان‌های دیدنی محلی از طریق وب سایت ما علاقه مند شدند که تصمیم گرفتند مقداری از بودجه بودجه گواتمالا را برای پوشش هزینه مجوز عکس به ما قرض دهند. راستش را بخواهید، تا به حال چنین چیزی برای ما اتفاق نیفتاده است!

عصر روز بعد در جاده‌ای پر دست انداز به سمت تیکال بودیم. تمام مدارک مورد نیاز در کوله پشتی دیما بود.

عکس‌برداری از هرم تیکال بسیار آرام انجام شد. اداره پارک به ما یک راهنما اختصاص داد و ما به روال معمول عکس‌برداری ادامه دادیم: سه ​​روز دویدن در جنگل داغ، تماشای تابش خورشید بین ابرها. پروازها و فرودها و گردشگرانی که به ما خیره شده اند. 

چند لحظه از آن سه روز را به یاد دارم. در یکی از وقفه‌های بین پروازها، خوش شانس بودیم که در حومه میدان مرکزی، یک مار درختی سبز رنگ درحال شکار پرنده‌ای را دیدیم. مار توسط یک راهنمای عکاس که روز قبل با او آشنا شدیم مشاهده شد. من هنوز نمی دانم که او چگونه متوجه آن شد: خزنده عملاً با علف‌های اطراف مخلوط شد. این استتار عالی به مار این امکان را می‌داد تا به‌صورت مخفیانه روی پرنده‌ای بپیچد و در یک چنگال مرگبار دور آن بپیچد. ما آن‌ها را اینگونه یافتیم: پرنده هنوز زنده بود، زیرا مار آنقدر قوی نبود که فوراً آن را خفه کند. من می‌خواستم به پرنده کمک کنم، اما راهنمایان ما اجازه ندادند و توضیح دادند که بهتر است مداخله نکنیم. 

اما بیایید به جنبه روشن نگاه کنیم! یکی از واضح‌ترین برداشت‌های ما از بازدید از تیکال از صعود به بالای معبد IV حاصل شد. اگر فرصتی برای بازدید از پارک پیدا کردید، حتما به بالای این معبد بروید! این دورترین نقطه از ورودی (حدود 40 دقیقه پیاده روی در کوتاه‌ترین مسیر) و سخت‌ترین صعود است، به دلیل پله‌های شیب دارش، اما قطعا ارزشش را دارد! منظره خیره کننده‌ای از دریای بیکران جنگل از بالا وجود دارد! فقط ساکت باش! بلند حرف نزن! اجازه دهید صداهای جنگل شما را احاطه کند و ارتباط شما را با بقیه جهان قطع کند. اگر شما هم مثل ما خوش شانس باشید، می‌توانید صدای جیک پرندگان و غرش میمون‌ها را بشنوید که به راحتی می‌توان آن را با غرش یک شکارچی اشتباه گرفت.

اولین سکونتگاه‌های مایاها در قاره آمریکای شمالی حدود 2000 سال قبل از میلاد مسیح ایجاد شد. این تمدن باستانی با نگارش، هنر، معماری، سیستم‌های ریاضی و نجومی خود بر تاریخ بشر تأثیر زیادی گذاشت. و سپس رو به افول رفت و نه تنها میراث فرهنگی خود، بلکه سوالات و معماهای بسیاری را پشت سر گذاشت.

قوم مدرن مایا که در مکزیک، گواتمالا و هندوراس زندگی می‌کنند چنین اختراعات شگفت انگیزی ندارند، اما میراث اجداد خود را گرامی می‌دارند. تیکال یکی از بسیاری از بناهای مایا است که تا به امروز باقی مانده است و یکی از بزرگترین شهرهای واقع در استان ال پتن در گواتمالا است. همچنین بخشی از پارک ملی تیکال است.

نام تیکال که به معنای “محل صداهای روح” زبان مایاها است، در دهه 1840 زمانی‌که اروپایی‌ها این منطقه را کشف کردند ظاهر شد. شاید این مجموعه متروکه به یاد ماندنی، پر از سایه‌ها و خاطرات عظمت گذشته، کاوشگران را از ترس به لرزه در آورد و سرخپوستان بومی، نوادگان مایاهای باستان، تصمیم گرفتند با نامگذاری مناسب این مکان، این تصور را تقویت کنند. 

در واقع، مدت‌ها قبل از افول، تیکال با نام Yax Mutul شناخته می‌شود، که در کتیبه‌های هیروگلیف از آن یاد می‌شود. این نام عجیب با این واقعیت توضیح داده می‌شود که از قرن 1 تا 9، تیکال پایتخت پادشاهی Mutul بود. این شهر بزرگ 60 کیلومتر مربع را با صدها سازه سنگی اشغال کرده بود.

هنوز همه سازه‌ها حفاری نشده اند! در حال حاضر، منطقه پاکسازی شده شهر باستانی تنها 16 کیلومتر مربع را پوشش می‌دهد، اما چیزهای زیادی برای دیدن وجود دارد (جای تعجب نیست که یونسکو تیکال را در فهرست میراث جهانی خود قرار داده است). شش هرم پلکانی در مرکز وجود دارد که هر کدام یک معبد در بالای آن دارند. در گذشته این مجموعه دارای کاخ‌های مختلف، آکروپولیس، محل برگزاری مراسم تشییع جنازه و حتی یک زندان بود.

فریم از فیلم «آپوکالیپتو»

اکثر ساختمان‌های تیکال نام رسمی ندارند. در عوض آن‌ها با اعداد یا حروف مشخص می‌شوند. با این حال از شاخص‌ترین دیدنی‌های تیکال نام برده شده است. بنابراین معبد 44 متری I را معبد جگوار بزرگ می‌نامند. معبد II با ارتفاع 38 متر معبد نقاب نامیده می‌شود. و منطقه مرکزی مجموعه را میدان بزرگ می‌نامند.

معبد چهارم که در اواسط قرن هشتم تولید شده است در جایی در حومه منطقه کشف شده پنهان شده است. با این حال، “پنهان” کلمه درستی نیست. معبد چهارم که به معبد مار دو سر نیز معروف است، 64 متر ارتفاع دارد و بلندترین سازه تیکال محسوب می‌شود.

این شهر در سال‌های 600 تا 800 پس از میلاد به اوج خود رسید و طبق برخی مطالعات، جمعیت آن در آن دوره می‌توانست 100000 نفر باشد. اما در پایان قرن دهم، به دلایل نامعلوم، تیکال ناگهان رو به زوال رفت و در جنگل‌های اطراف آن غرق شد. با این حال، مایاها نه تنها به عنوان دانشمندان و معماران برجسته، بلکه به عنوان جنگجویان خونخوار و شجاع نیز شناخته می‌شدند. پادشاهی Mutul تاریخ طولانی و پیچیده‌ای پر از پیروزی‌ها و شکست‌های نظامی داشت. ناپدید شدن کل ملل کاملاً نمونه‌ای از دوران باستان بود.

جالب است که حتی اکنون تیکال توانسته به عرصه‌ای برای عملیات نظامی تبدیل شود: فیلم کالت جنگ ستارگان در اینجا فیلمبرداری شد. در قسمت چهارم (1977) اردوگاه شورشیان در قلمرو تیکال قرار داشت.

در دسامبر 2012، در جریان جشن “پایان جهان” مایاها، ویرانه‌های تیکال به یکی از مهم‌ترین مقاصد هزاران گردشگر از سراسر جهان تبدیل شد. مدیریت پارک مراسم آیینی رنگارنگ مختلفی ترتیب داد و برخی از گردشگران حتی به بالای هرم صعود کردند تا از نمایش کاملاً لذت ببرند، علیرغم این واقعیت که اکیداً ممنوع است. در نتیجه برخی سازه‌ها آسیب‌های جبران ناپذیری را متحمل شدند. 

با این حال، برای از بین بردن تیکال باشکوه که از ده قرن تاریخ غنی و ده قرن ویران باقی مانده است، بیش از این نیاز است. ما از شما دعوت می‌کنیم تا بر فراز این بناهای باورنکردنی تمدن باستانی پرواز کنید، شاهد قدرت آن‌ها باشید و گنجینه‌های زیادی را تصور کنید که هنوز توسط کاشفان تیکال کشف نشده است! 

عکس و متن  استانیسلاو سدوف  و  دیمیتری مویزینکو