اهمیت سن ورزش برای کودکان
کارشـناسان ورزش و روانشـناسی کـودک توصـیه میکننـد که کـودکان تا قـبل از رسـیدن بـه سـن 8 تـا 10 سـالگی نباید در ورزشهای رقـابتی سازمان یافته که آن امتیاز محاسبه میشود و به خصوص بزرگسالان در آن نقش دارند شرکت کنند چون احتمال فشار روانی و یأس ناشی از باخت در آنها زیاد است.در این مطلب درباره اهمیت سن ورزش برای کودکان توضیحاتی را ارائه میکنیم.
.
بهترین سن برای شروع ورزش در کودکان چه سنی است
بچهها که از آب و گل در میآیند، خانوادهها شروع میکنند به برنامه ریزی. پدر کلاس موسیقی پیشنهاد میکند و مادر اصرار دارد که بچه قبل از هر چیزی باید به کلاس زبان خارجه برود. کلاسهای نقاشی، مجسمه سازی و … هم که باید جزء برنامه باشد. بعضی از این خانوادهها هم که به ورزش علاقه مندند، کلاسهای ورزشی را برای آنها در نظر میگیرند؛ از شنا و ژیمناستیک گرفته تا فوتبال، والیبال و… تصور هم این است که اگر این کلاسها را زودتر برای بچهها شروع کنند، آنها موفق تر میشوند .
دیده شده دختر یا پسر بچه ای که هنوز نمی تواند بعضی از کلمات را ادا کند، در کلاسهای ورزشی دیده میشود؛ بچه هایی که مجبورند حرکاتی انجام دهند که از عهده اش برنمی آیند. به نظر میرسد خانوادهها در آموزش دیدن بچهها عجله دارند و شاید دلیل این اتفاق مشاورههای اشتباهی باشد که به آنها داده میشود. البته تبلیغات درآمدزایی باشگاهها و سالنهای ورزشی هم در این موضوع بیتاثیر نیست. آنها برای درآمدزایی بیشتر خانوادهها را ترغیب میکنند که از سنین پایین فرزندان شان را در کلاسهای آموزشی ثبت نام کنند اما بررسیهای کارشناسان ورزشی و حوزه روانشناسی کودک نشان میدهد که شروع ورزش باید در سن مناسب انجام شود.
ورزش آمادگی جسمانی و اعتماد به نفس آنها را بالا میبرد اما باخت در سنین پایین میتواند تاثیرات منفی روی روحیه بگذارد. بچهها در هر سنی نمی توانند حرکات خاصی انجام بدهند. حرکت ساده بستن بند کفشها در سنین پایین اتفاق نمی افتد چه برسد به حرکاتی مثل ورزشهای ژیمناستیک یا ورزشهای دیگر. ناتوانی در انجام این حرکات به طور حتم تاثیرات مخربی بر روحیه بچهها میگذارد که تنفر از ورزش ابتدایی ترین این تاثیرهاست .
.
در این سن، ورزش ممنوع
کارشناسان معتقدند تا قبل از هشت سالگی ورزش برای بچهها ممنوع است. آنها میگویند در این سن بازی کردن و طراحی انواع بازیها بهترین کمک برای رشد جسمانی و درگیر کردن بچهها با فعالیتهای بدنی است. در کشورهای پیشرفته بازی هایی طراحی شده که به رشد استخوانی بچهها کمک میکند. پریدن از روی مانع ها، آویزان شدن از وسایل بازی، رد شدن از تونلهای روباز، دویدنهای مارپیچی و… از انواع این بازی هاست. متخصصانی که این بازیها را طراحی کرده اند، به این موضوع توجه داشتهاند که همه اعضای بدن بچهها از استخوانها گرفته تا عضلهها درگیر فعالیت شوند. آنها میگویند در این سنین بهتر است بازی در حدی باشد که انرژی بچهها تخلیه شود. این گروه مخالف کلاسهای آمورزشی هستند و نظرشان این است که یادگیری یکی، دو مهارت بچهها را خسته و کسل میکند و همه بدن آنها را درگیر نمی کند .
.
شنا استثناست
بعضی کارشناسان میگویند بچهها در سن شش سالگی میتوانند ورزش هایی مثل شنا و ژیمناستیک را شروع کنند اما ورزشهای دیگر حتما باید از هشت سالگی آغاز شود. البته شنا برای سنین پایین هم مانعی ندارد به این شرط که مربی یا خانواده، بچه را مجبور نکنند که تکنیک خاصی را یاد بگیرد. بازی در آب و حرکات هایی که خود بچهها انجام میدهند خیلی بیشتر از آموزش کرال پشت و شنای قورباغه و پروانه میتواند به آنها کمک کند. بعضی از بچهها با آموزشهای اشتباه مربیان از آب و شنا میترسند و برای همیشه از این دو فراری میشوند .
اگر اجازه داده شود که کودک کم کم و بدون اصرار بزرگ ترها وارد آب شود و فقط بازی کند، راحت تر میتواند با آن رابطه برقرار کند. این جمله بزرگترها که «تو حتما باید شنا یاد بگیری» حالت تدافعی در بچهها ایجاد میکند. پرت کردن بچهها در آب هم بدترین راه آموزش آنها و غلبه بر ترس شان است؛ کاری که بعضی از خانوادهها انجام میدهند .
.
12 سالگی؛ در این سن ورزش تان را انتخاب کنید
تحقیقاتی که کارشناسان انجام دادهاند نشان میدهد در 10 تا 12 سالگی بچهها راه شان را انتخاب میکنند. آنها که روحیه گروهی بیشتری دارند، رشته هایی مثل فوتبال، والیبال و بسکتبال را انتخاب میکنند و بعضیها هم دوست دارند ورزشهای انفرادی را انجام بدهند. البته این انتخاب بستگی به این دارد که بچه در چه شرایطی فعالیت کرده در دوران برگزاری جام جهانی فوتبال گرایشها به این رشته بیشتر است .
در این سن اگر دیگر تیمهای ملی کشوری که بچهها آنجا زندگی میکنند، نتیجه خوبی گرفته باشند، بچهها آن رشته را انتخاب میکنند، نمونه اش در خود ایران اتفاق افتاد؛ سال گذشته بعد از بازیهای تیم ملی والیبال در لیگ جهانی، تعداد بچه هایی که در کلاسهای والیبال ثبت نام کرده بودند، رشد قابل توجهی داشت .
.
به روحیه کودک توجه کنید
فدراسیونهای ورزشی برای بچه هایی که در سنین پایین هستند، مسابقه میگذارند. مسابقات گروه سنی نونهالان در رشته هایی مثل کشتی، تکواندو، کاراته و… برگزار میشود. کارشناسان روانشناسی خیلی با این موضوع موافق نیستند. آنها معتقدند برگزاری مسابقاتی که تعیین بازنده و برنده در آن اتفاق مهمی است و برنده مدال میگیرد و در فضایی عمومی تشویق میشود، میتواند آسیبهای غیرقابل جبرانی داشته باشد. شکست در سنهای پایین، کودک را از ادامه یک فعالیت ورزشی منصرف میکند. بچهها از 14 سالگی به بعد باخت و برد را درک میکنند و فهم این موضوع برای شان حل میشود. توصیه کارشناسان این است که مسابقات جدی از این سن به بعد برگزار شود .
.
هشت سالگی؛ بهترین سن برای شروع
باتوجه به فعالیت هایی که بچهها درسن پایین داشته اند، میتوان تشخیص داد آنها به چه ورزش هایی علاقه و در چه رشته هایی استعداد دارند. علاقه به دویدن، شنا کردن، بازی با توپ و.. میتواند بهترین کمک برای والدین و مربیان در انتخاب رشته ورزشی بچهها باشد. در هشت سالگی میشود آموزش در یک رشته خاص را برای بچهها شروع کرد. برگزاری مسابقه در این سن هم مشکلات چندانی برای بچهها ایجاد نمی کند، البته به این شرط که بچه هایی که در یک سطح هستند با هم رقابت کنند و شکست در روحیه آنها تاثیرات مخربی نگذارد. در این سن باید لذت بردن بچهها از ورزش که انجام میدهند در اولویت باشد .
.
مواظب آسیبها باشید
موضوع دیگری که باید مورد توجه خانوادهها قرار بگیرد، آسیب دیدگیهای جسمی و روانی حین برگزاری مسابقات است. بعضی از پدر و مادرها اصرار دارند بچههای شان حرکاتهای ورزشی را به درستی انجام بدهند و انتظاراتی بالاتر از توان شان از آنها دارند که هم این انتظارات و هم استرس هایی ناشی از برگزاری مسابقات در سنین پایین میتواند روان بچهها را به هم بریزد. اولین راهی هم که به نظر آنها میرسد این است که دیگر ورزش نکنند. آسیب دیدن در سن پایین میتواند برای همیشه یک بچه را از ورزش زده کند. تحمل درد در سنین پایین کم است و این دردها بچهها را از ورزش دور میکنند. توصیهها این است که حرکات براساس توان بچهها و علاقه شان انتخاب شود و از اصرار به انجام یک ورزش جلوگیری شود .
.
ورزش سنگین از 15 سالگی
کارشناسان ورزشی میگویند ورزشهای پایه باید در سنین پایین آموزش داده شوند. شنا، دوومیدانی و ژیمناستیک در این گروه قرار دارند. این سه ورزش پایه اصلی ورزشهای دیگر است. بچهها میتوانند درهمین سه رشته تا حد ستاره شدن پیش بروند یا مهارت هایی که در این رشتهها یاد گرفته اند، زمینه خوبی برای فعالیت در رشتههای دیگر باشد. ورزش هایی مثل دوچرخه سواری، والیبال، بسکتبال، فوتبال ، بدمینتون و … که برخورد فیزیکی کمتری دارند، برای گروه سنی 11 تا 14 ساله توصیه میشوند .
.
ثبت نام کودکان در کلاسهای وزنه برداری کار درستی است؟
تمرین با وزنههای کوچک ایرادی ندارد ولی ورزش هایی مثل وزنه برداری و پاورلیفتینگ برای کودکان ممنوع است. گرچه بدن کودکان در مقایسه با بزرگسالان انعطاف پذیری بیشتری دارد، اما نباید فراموش کنیم که دارای مفاصل سست تر و شل تری هستند. ضعیف ترین نقاط در کودکان، محل اتصال عضلات به استخوان و صفحه رشد استخوانی است بنابراین صدمه هایی مانند پیچ خوردگی مفاصل که در بالغان شایع تر است، در کودکان کمتر اتفاق میافتد و در عوض، آسیبهای صفحه رشد و آسیب محل اتصال عضله به استخوان شیوع بیشتری دارد .
.
آیا کودکانی که مبتلا به بیماری دیابت یا آسم هستند، میتوانند در کلاسهای ورزشی ثبت نام کنند؟
کودکان بیماری که به ناراحتیهای خاص مانند دیابت یا آسم مبتلا هستند باید قبل از شروع ورزش به پزشک متخصص مراجعه کنند تا توصیههای لازم به آنها داده شود. اگر ورزش در کودکان آسمی باعث تشدید علایم بیماری شان میشود، قبل از شروع باید داروهای تنگی نفس مصرف کنند و به اندازه کافی مرحله گرم کردن را انجام دهند. این کودکان باید از ورزش در هوای خشک و سرد و محیطهای آلوده پرهیز و تا حد امکان از تنفس دهانی خودداری کنند. در پایان ورزش، اقدام به سردکردن بدن به صورت حرکتهای سبک و تفریحی ضروری است و از انجام ورزش هایی که شدت بالا دارند مانند دویدن، شنا یا دوچرخه سواری طولانی جلوگیری کنید.
کودکان مبتلا به دیابت با توجه به نوع دیابت و شدت آن باید تحت درمان پزشکی قرار بگیرند. این کودکان در صورت کنترل دیابت اجازه دارند در فعالیتهای ورزشی شرکت کنند. به علت خطر افت قندخون (هیپوگلیسمی) یا افزایش قندخون (هیپرگلیسمی) لازم است قبل و بعد از ورزش قندخون آنها با گلوکومتر اندازه گیری شود و در صورتی که میزان آن زیر 100 میلی گرم در دسی لیتر باشد، مقداری قند مصرف کنند. اگر قندخون بالای 250 میلی گرم در دسی لیتر بود، فعالیت ورزشی مجاز نیست .
.
منابع :
.https://namnak.com