در این مطلب به دو اصطلاح «لئوناردسکی» و «استادان قدیمی» می‌پردازیم.
لئوناردسکی (Leonardeschi)
در دوران رنسانس هنرمندان نامداری همچون لئوناردو، کاراواجو، تیتیان، میکل‌آنژ و هنرمندانی مانند آن‌ها به طور گسترده‌ای به عنوان الگو مورد قبول دیگر هنرمندان بودند و هنرمندان تازه‌کار از آن‌ها پیروی می‌کردند. آن‌ها در انتظار یک اثر هنری جدید از هنرمندان مشهور بودند و به محضی که اثر رونمایی می‌شد آن‌ها درصدد تحلیل، یادگیری و تقلید از آن به سبک خودشان بر می‌آمدند. هر اثر هنری از هنرمندان بزرگ گنجی از دانش محسوب می‌شد و دیگر هنرمندان با احترام و اشتیاق به یادگیری و پیروی از سبک آن‌ها می‌پرداختند. پیروان برخی از هنرمندان نام یا عنوان خاصی به خود اختصاص دادند. برای مثال همان طور که در مطالب قبلی نیز اشاره شد، پیروان سبک کاراواجو “کاراواجیستی” نامیده می‌شدند. درست به همین شکل پیروان هنرمند مشهور لئوناردو داوینچی، لئوناردسکی نام گرفتند. در اینجا نمونه‌ای از یک نقاشی لئوناردسکی را مشاهده می‌کنید.
شباهت‌های عجیب این نقاشی با نقاشی‌های داوینچی تقریبا واضح است. نقاشی کونتین (Quentin) تقریبا یک نسخه کپی از نقاشی داوینچی است با این تفاوت که در این نقاشی پس زمینه تغییر کرده است و St. Anne حذف شده است. از حالت نشستن گرفته تا شکل خم شدن باکره، همه چیز از نقاشی لئوناردو الهام گرفته شده است.
استادان قدیمی (Old Masters)
نقاشان بازه زمانی قرن سیزدهم تا هفدهم استادان قدیمی (Old Masters) خوانده می‌شوند. از مشخصات بارز این هنرمندان آن است که آن‌ها به طور استثنایی در هنر خود خاص بوده‌اند و در میان هنرمندان اطراف خود استاد و پیشرو محسوب می‌شدند. این مشخصات یک نقاش بین قرون سیزدهم و هفدهم را به یک استاد قدیمی تبدیل می‌کند.
گرچه امروزه از این اصطلاح به ندرت استفاده می‌شود اما این استادان هنری نام‌های ماندگاری دارند. از جمله این هنرمندان می‌توان برادران لیمبرگ، سیمون مارتینی، وروکیو، هنرمندان رنسانس، بنونوتو،، چلینی، جورجیو واساری، پارمیجانینو، پیتر پائول روبنز و یوهانس ورمیر را نام برد.
در تصویر بالا نقاشی از یکی از اساتید قدیمی به نام ساندرو بوتیچلی که در قرن چهاردهم نقاشی شده است، را مشاهده می‌کنید.
⇩
〔دیدن منابع مطالب〕
مجله دانستنی‌های هنر
