در 9 ^جولایدر سال 2014، موشک سبک “Angara-1.2PP” از فضانوردی پلستسک (یک تاسیسات پرتاب فضایی) آزمایشی پرتاب شد. طراحی و ساخت وسایل پرتاب فضایی آنگارا در سال 1995 آغاز شد. درست پس از انحلال اتحاد جماهیر شوروی، فضانوردی بایکونور، یک مرکز پرتاب فضایی برای سیستم‌های پرتاب سنگین “پروتون” و “انرژیا” در آن زمان قرار داشت. خارج از مرزهای جدید فدراسیون روسیه. در نتیجه، توسعه یک پرتابگر فضایی جدید ضروری بود که به طور کامل از قطعات ساخت روسیه با تجهیزات روسی ساخته شود و از تأسیسات واقع در خاک روسیه پرتاب شود. مرکز فضایی تحقیقات و تولید دولتی Khrunichev این وظیفه را با توسعه یک سیستم پرتاب فضایی سازگار با محیط زیست تکمیل کرد که در ابتدا قرار بود در سال 2005 پرتاب شود. اما بیش از یک‌بار به تعویق افتاد. سرانجام اولین پرتاب آزمایشی “Angara” در جولای 2014 با موفقیت انجام شد. شما می‌توانید آن را از طریق پانورامای عکس ما مشاهده کنید.

و اکنون دنیس افرموف، نویسنده این تور عکس مجازی را به شما می‌دهم.

عکاسی از پرتاب موشک فضایی یک چالش است، به خصوص زمانی‌که موشک برای اولین‌بار پرتاب می‌شود. انتخاب نقطه مناسب سخت است، زیرا اگر اشتباهی مرتکب شود، می‌توانید نه تنها تصاویر خوب، بلکه دوربین خود را نیز از دست بدهید. و البته شانس دومی برای شلیک اولین پرتاب موشک وجود نخواهد داشت!

وقتی از تکنسین‌های فرودگاه پرسیدم شعله موشک به کجا می‌رسد، صادقانه به من گفتند که نمی‌دانند. تصمیم گرفتم ریسک کنم و یکی از دوربین هایم را در نزدیک‌ترین فاصله موشک نصب کردم. برای دوربین دوم، بالاترین سازه را در منطقه پیدا کردم. باید بگویم اگر دربارهٔ اول تجهیزات عکاسی ام را به خطر انداختم، دربارهٔ دوم جان خودم را به خطر انداختم.

بر روی سکوی پرتاب دستگاه‌های رعد و برق به ارتفاع 150 متر نصب شده بود. موفق شدم از مقامات نظامی اجازه بگیرم تا از بالای یکی از دکل‌ها بالا بروم. من مجبور شدم 6 بار این کار را انجام دهم و باید آن را خیلی سریع انجام دهم. به دلیل محرمانه بودن، فضاپیمای پلستسک در منطقه‌ای مه آلود و بارانی ساخته شد. زمانی که محل عکسبرداری خود را انتخاب کردم هوا معمولاً تاریک بود، اما در روز پرتاب هوا روشن شد و متوجه شدم که دوربین من در مقابل خورشید قرارگرفته است و در نهایت به موشک با نور پس‌زمینه شلیک می‌کند. من مجبور شدم دوربین را به دیورتر بعدی منتقل کنم و فقط 20 دقیقه فرصت داشتم تا این کار را انجام دهم.

من 80 متر از دیورتر رعد و برق بالا رفتم، دوربینم را گرفتم، پایین رفتم، از یک دیورتر دیگر بالا رفتم، دوربین را تنظیم کردم و روشن کردم و دوباره دویدم پایین. تجربه قبلی تیم امداد و نجات من بسیار مفید بود: یکی از عناصر آموزشی اجباری برای یک عضو تیم نجات بالا رفتن از نردبان طناب در حین زمان بندی است. این بار اینجا در فرودگاه فضایی به اندازه کافی برای یک سال تمرین کوهنوردی کردم! حیف که قرار نیست هیچ اعتباری برای آن دریافت کنم.

بعد از کلی دویدن و صعود، آخرین نفری بودم که از سکوی پرتاب تخلیه شدم. تنها افرادی که بعد از من باقی ماندند خدمه پناهگاه زیرزمینی بودند. عرشه رصد در 1.5 کیلومتری نقطه قرار داشت. دید سکوی پرتاب بسیار محدود است، بنابراین روزنامه نگاران معمولاً بر سر بهترین نقطه دعوا می‌کنند. با این حال، این بار تعداد رسانه‌های دعوت شده برای راه اندازی آزمایشی محدود بود و ما فقط منتظر بودیم تا این اتفاق بیفتد.

زمان به کندی می‌گذشت. تردیدها بر من غلبه کردند: آیا همه چیز را به درستی تنظیم کردم؟ آیا باتری‌ها کاملا شارژ شده بودند؟ آیا فضای کافی روی فلش کارت‌های من وجود داشت؟ آیا قرار بود دوربین من در جریان جت ذوب شود؟

ما نمی توانستیم شمارش معکوس را از عرشه مشاهده بشنویم. با توجه به اینکه “Angara” یک سیستم بسیار خودکار است، راه اندازی با کمک کمی از انسان اتفاق می‌افتد. ما باید زمان شروع را بر اساس علائم نامحسوس حدس می‌زدیم: سیستم خنک کننده تقریباً 1 دقیقه قبل از پرتاب بخار را از بدنه موشک آزاد نمی کرد.

صدای غرش موتور سکوت را می‌شکند. موشک در عرض چند ثانیه یک ابر بخار بزرگ در پشت سکوی پرتاب ایجاد می‌کند و شروع به صعود می‌کند. “آنگارا” خیلی آرام بلند می‌شود. به‌نظر می‌رسد مشکلی پیش آمده است. بلافاصله پس از پرتاب، موشک شروع به دور شدن از سکوی پرتاب می‌کند. نه تنها بالا می‌رود، بلکه به پهلو نیز می‌رود.

صرف نظر از عدم قطعیت‌های ما، موشک همانطورکه قرار بود کار کرد. گرد و غبار فضاپیما را دور زد و به سمت ابرها پرتاب شد و برنامه خود را با موفقیت به پایان رساند.

عکس و متن دنیس افرموف .