در اقیانوس آرام، جمهوری پالائو در 800 کیلومتری شرق فیلیپین و 1000 کیلومتری شمال گینه نو قرار دارد. این ایالت است که از حدود سیصد جزیره تشکیل شده است و بیشتر آن‌ها خالی از سکنه هستند. یکی از آن‌ها به ویژه شناخته شده است: این جزیره Eil Malk، بخشی از مجمع الجزایر Chelbacheb (جزایر صخره) است.

این جزیره مرجانی پوشیده از جنگل ها، 6 کیلومتر طول و 4.5 کیلومتر عرض دارد و 10 دریاچه در سطح خود دارد. اگرچه آن‌ها از طریق شکاف‌های سنگ آهک به اقیانوس متصل هستند، دنیای بیرونی تأثیر کمی بر آن‌ها داشته است و یک اکوسیستم منحصربفرد در اینجا تکامل یافته است. در نتیجه یکی از دریاچه‌ها به محل زندگی چتر دریایی تبدیل شده است. هیچ جای دیگری در این سیاره وجود ندارد که این مقدار از آن‌ها را داشته باشد.

این دریاچه بین 12000 تا 15000 سال پیش ظاهر شد. اولین ساکنان از اقیانوس به اینجا آورده شده‌اند و شخصیت منزوی این دریاچه متعاقباً به روش تکاملی خاصی منجر شده است. تنها دو گونه چتر دریایی در این دریاچه وجود دارد: چتر دریایی طلایی (Mastigias papua) و چتر دریایی ماه (Aurelia aurita) اما آن‌ها با آنهایی که در آبهای دیگر در سراسر جهان و حتی در تالابهای همسایه زندگی می‌کنند متفاوت هستند. زیست شناسان آن‌ها را به عنوان گونه‌های متمایز طبقه بندی می‌کنند و به کاوش آن‌ها ادامه می‌دهند.

چتر دریایی طلایی شکل نسبتاً غیرمعمولی دارد: این یک “گنبد” با چهار شاخک است. تعداد زیادی چتر دریایی زرد روشن با اندازه‌های مختلف دریاچه را پر می‌کنند که گویی رنگ آب را تغییر می‌دهد. اورلیا به نوبه خود شفاف است و طول عمر بسیار غیرمعمولی دارد: به‌جای افزایش سن، قادر به بازگشت به مرحله پولیپ هستند. تنها یک چتر دریایی “جاودانه” دیگر در جهان وجود دارد، Turritopsis dohrnii.

ساکنان “طلایی” دریاچه چتر دریایی فقط در لایه بالایی می‌توانند زندگی کنند: نزدیکتر به پایین، کمبود اکسیژن وجود دارد. آنها همچنین مهاجرت‌های روزانه را در اطراف دریاچه انجام می‌دهند: صبح از مرکز حوضه غربی به سمت شرق حرکت می‌کنند. بعد از ظهر به مغرب باز می‌گردند و وقتی خورشید غروب می‌کند دوباره به شرق بر می‌گردند و یک شب در آنجا می‌مانند. آنها در خلاف جهت عقربه‌های ساعت مهاجرت می‌کنند و دلیلی برای این حرکات وجود دارد: چتر دریایی مواد مغذی محلول را از آب جذب می‌کند، زئوپلانکتون‌ها را شکار می‌کند و تابش برابر با اشعه‌های خورشید را فراهم می‌کند.

چتر دریایی ماه برعکس زندگی می‌کند. آنها فقط در شب هنگامی که سخت پوستان کوچکی وجود دارند که چتر دریایی می‌توانند بخورند به سطح آب می‌آیند. به همین دلیل است که اورلیا را نمی توان در عکس‌ها پیدا کرد، بنابراین مدل‌های اصلی برای عکس گرفتن چتر دریایی طلایی هستند.

تعداد دقیق آن‌ها را نمی توان تخمین زد: طبق برآوردهای تقریبی، تعداد آن‌ها 2 میلیون نفر است! این چیزی است که این دریاچه را معروف کرده است. 

اما یک خطر بالقوه برای غواص نیز وجود دارد. نکته این است که دریاچه به دو لایه طبقه بندی شده است. یک لایه فوقانی اکسیژن، محل زندگی همه ساکنان و یک لایه پایین در عمق 10-15 متری با محتوای اکسیژن کاهش یافته و مقدار زیادی سولفید هیدروژن، فسفر و آمونیاک. این محیط سمی فقط برای باکتری‌های نادر «افراطی دوست» مناسب است و برای افراد خطرناک است، بنابراین غواصی در آن عمق ممنوع است. این مواد سمی می‌توانند از طریق پوست وارد بدن انسان شده و مشکلات جدی برای سلامتی ایجاد کنند. خوشبختانه اختلاط دو لایه مختلف اتفاق نمی افتد و آب‌های سطحی برای همه موجودات زنده امن است.

این همان چیزی است که بسیاری از گردشگران به اینجا می‌آیند: برای شنا در یک دریاچه فوق‌العاده. فقط احتمالاً غیرمعمول‌ترین “شنا” زندگی خود را با پانورامای هوایی انجام دهید!

عکس های  اولگ گاپونیوک