شهر مدرن بیجینگ (همچنین به عنوان پکن شناخته می‌شود) سرزمینی به وسعت 16808 کیلومتر مربع را اشغال می‌کند. جمعیت این شهر و حومه آن بالغ بر 20 میلیون نفر است. جالب اینجاست که پایتخت جمهوری خلق چین دومین شهر بزرگ این کشور است. جایزه بزرگترین کلان شهر چین به شانگهای تعلق می‌گیرد.

صرف نظر از اندازه، پکن از زمان‌های قدیم پایتخت کشور بوده است. اولین تصور از این واقعیت به سلسله ژو شرقی بر می‌گردد که حکومت خود را در 770 قبل از میلاد آغاز کرد. در آن دوره، شهر جی محل سکونت اصلی ایالت یان بود. این منطقه اکنون بخشی از جنوب شرقی پکن است.

در قرن ^{دوازدهم} ، یکی دیگر از مناطق شهر مدرن پکن، “پایتخت مرکزی” بود و ژونگدو نام داشت. در اینجا سوابق آن دوره دربارهٔ این شهر می‌گویند: “این شهر از درون و بیرون باشکوه و زیبا است: باغ‌ها و نخلستان‌های زیادی وجود دارد تا آرامش را به ذهن سلطنتی بیاورند و حیوانات و پرندگان زیادی در کوه‌های مجاور برای تمرین مهارت‌های شکار وجود دارد. ” در سال 1266، مارکوپولو، کاشف مشهور ایتالیایی، از این شهر دیدن کرد و در کتاب شگفتی‌های جهان (Livre des merveilles du monde) از آن یاد کرد.

شهر پکن در طول تاریخ طولانی خود، حملات و ویرانی‌های بی‌شماری و تغییر نام ها، دولت‌ها و وضعیت اداری را پشت سر گذاشته است. در سال 1421، شهر سرانجام نام مدرن خود، پکن را دریافت کرد، که رونویسی اروپایی از کلمه چینی “Beijing” (به معنای “پایتخت شمالی”) است. در آن زمان، در وسط شهر بیرونی، که با دیوارهای آجری احاطه شده بود، مردم شهر ممنوعه معروف جهانی را ساختند – قلمرو مقدسی که طبق یک باور رایج به امپراتوران چینی، پسران بهشت ​​تعلق داشت.

فقط افراد شایسته اجازه ورود به قلمرو امپراطوران را داشتند و بنابراین شهر ممنوعه توسط دیواری 3400 متری و خندقی پر از آب محافظت می‌شد. یک میلیون کارگر ساختمانی، 100000 منبت کار، صنعتگر و متخصصان دیگر در ساخت شهر ممنوعه شرکت کردند.

مجموعه موزه قصر امپراتوری زمینی به مساحت 150000 متر مربع را اشغال می‌کند و از 90 قصر و دادگاه داخلی، 980 ساختمان و 8704 اتاق تشکیل شده است.

تعداد زیادی از بازدیدکنندگان خارجی داستان‌هایی دربارهٔ محله‌های امپراتوری مجلل شنیدند، اما هرگز اجازه ورود به آن را نداشتند – از این رو “شهر ممنوعه” نامیده می‌شود. تنها در اوایل ^قرن بیستم، شهر درهای خود را به روی مهمانان خارجی باز کرد. در سال 1987، شهر ممنوعه اولین شهر از تمام نقاط دیدنی چین بود که به فهرست میراث جهانی یونسکو اضافه شد. امروزه این یک مجموعه موزه با معماری جذاب و مجموعه وسیعی از هنرها و صنایع دستی چینی است.

یکی دیگر از میراث جهانی یونسکو در جمهوری خلق چین، معبد بهشت ​​یا به معنای واقعی کلمه، محراب بهشت ​​(تیانتان) است. این یکی از نمادهای شهر پکن است و در جنوب شرقی کاخ امپراتور قرار دارد. قسمت پایینی معبد مربع شکل و قسمت بالایی آن دایره‌ای شکل است. طبق سنت چینی، دایره نماد بهشت ​​و مربع نماد نیروهای زمین است. برای نزدیک به 500 سال، امپراتوران چینی در هر انقلاب زمستانی به اینجا می‌آمدند تا پس از 3 روز روزه سخت هدایای سخاوتمندانه به بهشت ​​بیاورند.

میدان تیان آن من (440000 متر مربع) یکی دیگر از نقاط دیدنی پکن در جهان است. این میدان تا ^قرن بیستم بزرگترین میدان شهر در جهان بود. موزه ملی انقلاب و تاریخ چین و تالار بزرگ مردم در این میدان قرار دارد. همچنین تعداد زیادی مکان‌های دیدنی و جاذبه‌های دیگر در پایتخت و مناطق حومه آن، مانند مقبره‌های امپراتوری سلسله‌های مینگ و چینگ (شیسانلینگ) با یک راه روح (جاده یا مسیری که به مقبره‌ها منتهی می‌شود) وجود دارد.، اقامتگاه سلطنتی در کوه وانشوشان و بسیاری دیگر.

بلندترین ساختمان شهر پکن برج مرکزی رادیو و تلویزیون (Zhongyang Dianshita) است. عرشه رصد آن در ارتفاع 240 متری از سطح زمین قرار دارد و منظره‌ای فوق‌العاده از جاذبه‌های پکن دارد.

شما هم به نوبه خود می‌توانید با پانورامای 360 عکس هوایی ما از سطح شهر بلند شوید!

عکس  دیمیتری مویزینکو  و  استاس سدوف