هنگام آماده شدن برای سفرمان به دلتای اورینوکو، کمی دربارهٔ آن تردید داشتم: فکر می‌کردم تنها چیزی که در آنجا پیدا می‌کنیم جاذبه گردشگری دیگری است که توسط برخی بازیگران با لباس‌های هندی تهیه شده و صحنه‌هایی از زندگی قبیله‌ای خود را نشان می‌دهند. اما من اشتباه می‌کردم.

دو ساعتی بود که راهمان را از میان جاده‌های خاکی ساوانا شروع کرده بودیم و در نهایت به شهر کوچکی رسیدیم. یک قایق در اسکله منتظر ما بود. به محض اینکه چمدان هایمان را در قایق بار کردیم، به دنبال مردم بومی وارائو شدیم.

اولین اروپایی‌ها بلافاصله پس از آمدن کریستف کلمب به اینجا به دلتای اورینوکو رسیدند. اولین چیزی که آن‌ها دیدند، خانه‌های وارائو بود که بر روی ستون‌ها ساخته شده بود و با پل‌هایی به هم متصل می‌شدند. این نوع معماری آن‌ها را به یاد ونیز می‌انداخت، بنابراین سرزمین‌های جدید ونزوئلا (“ونیز کوچک”) نام گرفتند.

خود “واراو” به معنای “مردم قایق” پس از اتصال مادام العمر و صمیمی وارائو به آب است. حتی کلمه‌ای که به “خانه” (janoko) اشاره دارد به معنای “محل قایق” است. این یک تصویر خوب از سبک زندگی و نگرش آن‌ها نسبت به خانه‌هایشان است – سکوهای ساخته شده از تخته یا تنه نخل. سقف‌ها از برگ‌های نخل یا کاهگل ساخته شده اند. اصلا دیواری وجود ندارد. برای خوابیدن از بانوج‌های ساخته شده توسط زنان از الیاف نخل استفاده می‌کنند. و این کل خانواده‌ای است که این افراد دارند.

وارائو از همان دوران کودکی به فرزندان خود یاد می‌دهد که چگونه در یک قایق قایقرانی کنند. آنها به ندرت شکار می‌کنند، بیشتر آن‌ها به ماهیگیری و جستجوی علوفه مشغول هستند. در برخی از مناطق با شرایط خوب Warao سبزیجات و برنج رشد می‌کند. چشم‌انداز دلتا عمدتاً باتلاق‌هایی با جنگل‌های حرا است، بنابراین پیاده‌روی ساده در این منطقه بسیار چالش برانگیز است. در جزر و مد آب ریشه درختان را می‌پوشاند و در جزر و مد آب به عقب بر می‌گردد و هزاران خرچنگ کوچک و پشه پناهگاه خود را ترک می‌کنند.

ما در هتلی روی میله‌هایی زندگی می‌کردیم که در اعماق جنگل‌ها قرار داشت. روی پنجره‌ها پرده‌های پشه‌ای بود، تخت‌ها با سایبان پوشیده شده بود. اما تمام این اقدامات حتی با استفاده از مواد دافع تأثیر کمی بر پشه‌ها داشت. با فرا رسیدن شب همه جا بودند. حتی گربه محلی آنقدر گاز گرفته شده بود که بینی و گوش‌هایش دو برابر اندازه طبیعی آن ورم کرد.

روز بعد به دیدار مردم وارائو رفتیم. از ما بسیار استقبال کردند: همه به استقبال ما آمدند و به زودی وقت پذیرایی از مهمانان با غذاهای محلی فرا رسید.

درختان نخل نه تنها به عنوان مصالح ساختمانی، بلکه به عنوان غذا نیز خدمت می‌کنند. یک کرم نارگیل، یک لارو بزرگ سفید، در تنه درخت خرما قرار می‌گیرد. برای چند هفته کرم‌ها هسته را می‌جوند تا تکه تکه شوند. سپس ورائو این تکه‌ها را برداشته، در آب قرار داده، از صافی بمالید، نوعی خمیر درست کنید و «پای» بپزید. طعم آن کمی شیرین، چسبناک بود، اما با این حال، احساس خوبی داشت. و خود کرم‌ها در میان مردم محلی خوراکی هستند: آن‌ها آنها را به‌صورت خام یا سرخ شده می‌خورند.

ماهی نیز غذای وارائو است و باید بگوییم گونه‌ای غیرمعمول از ماهی است. کانال‌های کوچک پر از پیرانا هستند. برخلاف دیدگاه پذیرفته شده، پیراناها ظاهراً آنقدرها هم که بسیاری فکر می‌کنند خطرناک نیستند: مردم محلی بدون هیچ آسیبی برای سلامتی خود در اینجا با خیال راحت شنا می‌کنند. وارائو می‌تواند یک سوپ پیرانا خوشمزه بپزد، گاهی اوقات حتی پرندگان نیز روی میز ناهارخوری آن‌ها ظاهر می‌شوند – آن‌ها را با استفاده از تیرکمان شکار می‌کنند. آنها همچنین دارای تفنگ‌های خود ساخته با مکانیزم سنگ چخماق هستند که فقط برای یک شلیک مناسب است. گلوله‌ها مستقیماً در پوزه قرار می‌گیرند.

خانواده‌های وارائو معمولاً بزرگ هستند، اگرچه بر تعداد کلی این افراد بومی تأثیری نمی‌گذارد: حدود 20000 نفر وارائو در جهان وجود دارد. یکی از دلایل آن عدم مراقبت‌های پزشکی مناسب و در نتیجه شیوع سل و تب است.

اگرچه زندگی در چنین شرایطی آسان نیست، اما مردم وارائو بسیار لبخند می‌زنند. زندگی در جنگل به آن‌ها آموخته است که برای لطف‌های کوچک شکرگزار باشند و از چیزهای بسیار ساده لذت ببرند. پیش از این، دولت از این افراد حمایت می‌کرد: مدارس ساخته شد، برق تامین شد. اما با شروع بحران اقتصادی، مردم بومی به حال خود رها شدند. اکنون آن‌ها به همان روشی زندگی می‌کنند که اجدادشان مدت‌ها پیش زندگی می‌کردند: آن‌ها همه آنچه را که نیاز دارند از طبیعت به‌دست می‌آورند، به خدا-شکارچی اعتقاد دارند و در قایق‌های خود حرکت می‌کنند.

عکس و متن از سرگئی شاندین و استاس سدوف