عمیق‌ترین دره جهان یکی از معروف‌ترین جاذبه‌های گردشگری ایالات متحده است. و به ترتیب گراند کنیون فلات کلرادو نامیده می‌شود: “گرند” به معنای “بزرگ، باشکوه، عظیم، بزرگ” و غیره و غیره است. گراند کانیون در سال 1979 به فهرست میراث جهانی معروف یونسکو اضافه شد. خود این فهرست در سال 1972 ایجاد شد که گراند کانیون را به یکی از اولین ورودی‌های آن تبدیل می‌کند.

عرض دره بین 20 تا 6 کیلومتر است. با این حال، یک نقطه وجود دارد که در آن تا 800 متر باریک می‌شود. با باریک شدن، دیوارها به هم نزدیک می‌شوند و به شکاف 100 متری در کف صخره می‌رسند.

این دره به مدت 10 میلیون سال درحال ساخت بوده است. 4 دوره مختلف زمین شناسی زمین در دره نشان داده شده است. نیروهای زیرزمینی بستر رودخانه کلرادو را به سمت بالا هل دادند و آب را مجبور کردند که به تدریج به داخل فلات برود و صخره‌های نرم دره را بشوید. این فرآیند هنوز فعال است: رودخانه کلرادو روزانه حدود نیم میلیون تن سنگ را می‌شوید، به طوری که حتی سخت‌ترین دیواره‌های گرانیتی دره نیز هر سال حدود یک چهارم میلی‌متر به این «پرده» تسلیم می‌شوند.

دره به هیچ وجه شبیه یک سوراخ باریک طولانی در زمین نیست. به طور تصادفی پر از صخره‌ها و صخره‌هایی با اشکال مختلف است: بتکده‌های غول‌پیکر، اهرام، برج‌ها، دیوارهای مستحکم و دیگر تشکل‌های باورنکردنی که توسط طبیعت ساخته شده‌اند. بازدیدکنندگان زیادی را دریافت می‌کند. بسیاری از صخره‌های گرند کانیون اکنون نام اصلی خود را دارند. مانند معبد ویشنو، معبد شیوا و تخت ووتان.

البته این اسامی نسبتا جدید هستند. بومیان آمریکا هزاران سال پیش دربارهٔ گرند کانیون می‌دانستند و احتمالاً نام‌های مختلفی به آن سنگ‌ها داده اند. با این حال هیچ مدرک کتبی از آن وجود ندارد، فقط سنگ نگاره ها.

تاریخ بشر مدرن دو اکتشاف گرند کانیون را می‌شناسد: اولین اکتشاف در سال 1540 زمانی‌که گروهی از سربازان اسپانیایی درجستجوی طلا به آن برخورد کردند. اسپانیایی‌های حریص هیچ طلا و آبی در آنجا پیدا نکردند و تحسین مناظر گرند کنیون در برنامه‌هایشان نبود، بنابراین آن‌ها را ترک کردند و هرگز به این مکان اشاره نکردند. 

پس از این واقعه، اروپایی‌ها چندین قرن است که دره را فراموش کرده اند. در سال 1869 پروفسور جان وسلی پاول اولین سفر علمی به گراند کانیون را ترتیب داد. پاول دره را کاوش و توصیف کرد. به هر حال، یکی دیگر از جاذبه‌های گردشگری ایالات متحده به نام او نامگذاری شد – دریاچه پاول .

اما اجازه دهید به دره‌های خود برگردیم. امروزه سفر به گرند کانیون تقریباً برای هر توریستی که به ایالات متحده می‌آید در صدر فهرست قرار دارد. و در گذشته‌ای نه چندان دور (در سال‌های 1940 و 1950) می‌توان از گراند کانیون عکس گرفت بدون اینکه واقعاً به آنجا بروید. موضوع این است که بسیاری از خطوط هوایی مسافربری که در این منطقه پرواز می‌کنند، عمدا مسیری خوش منظره را در پیش گرفتند تا مسافران آن‌ها بتوانند منظره گرند کنیون را تحسین کنند. همچنین معمول بود که خلبانان چندین دایره ایجاد می‌کردند و هواپیما را می‌چرخانند تا مسافران بهترین دید را داشته باشند. این تا زمان برخورد 2 هواپیمای مسافربری در سال 1956 مجاز بود. از آن زمان “رقص” بر فراز گراند کانیون ممنوع شده است.

با این وجود، چندین گزینه دیگر برای کسانی که می‌خواهند مناظر گرند کنیون را ببینند وجود دارد: می‌توانید به ایالات متحده سفر کنید. یا می‌توانید از تور عکس هوایی مجازی ما لذت ببرید. طول گرند کانیون حدود 450 کیلومتر است. قبلاً عکس پانورامای هوایی را در ابتدای گرند کانیون (پیوند به نعل اسبی) منتشر کردیم و اکنون می‌خواهیم انتهای غربی گرند کنیون را نشان دهیم – که تقریباً 100 کیلومتر از لاس وگاس فاصله دارد. اجازه بدید ببینم!

عکاسی از  دیمیتری مویزینکو