در ^قرن هفدهم، شهر کوچکی که در 50 کیلومتری مسکو قرار داشت، ناگهان به دژ انقلاب معنوی و جغرافیایی تبدیل شد: قرار بود به سرزمین مقدس جدید مسیحیان تبدیل شود، با کپی دقیقی از کلیسای مقبره مقدس.، توپوگرافی و آثار آن. تپه‌های محلی به این ترتیب نام خود را پیدا کردند: کوه صهیون، کوه تابور و کوه زیتون. علاوه بر این، رودخانه ایسترا به رودخانه اردن تغییر نام داد. اینها تنها شباهت‌های سرزمین مقدس بودند – آب و هوای وحشیانه روسیه بدون تغییر باقی ماند و شهرک کوچک نزدیک مسکو به نام “اورشلیم جدید” نتوانست به مرکز مسیحیت ارتدکس تبدیل شود.

پاتریارک معروف نیکون مسکو، شخصی غیرعادی که اگر چه توسط معاصران به شدت مورد سوء تفاهم قرارگرفته بود، اما نقش بزرگی در تاریخ روسیه ایفا کرد. در واقع او نویسنده و آغازگر تغییرات ذکر شده بود. از جمله ایده‌های تفرقه افکن نیکون، اصلاحات کلیسا بود که کشور را برای همیشه تقسیم کرد و جنبش معتقدین قدیمی را به وجود آورد.

پاتریارک نیکون نه تنها در زندگی مذهبی، بلکه در زندگی اجتماعی کشور نیز مشارکت فعال داشت و سعی در دخالت در امور دولتی داشت. افسوس که او در این حوزه هم از مرز گذشت، درست مانند کلیسا. در نتیجه او از مسکو اخراج شد و سپس در اورشلیم جدید مستقر شد و ساخت کلیسای جامع رستاخیز را تحت نظارت شخصی خود قرار داد.

ما باید به مقیاس ایده اعتبار بدهیم. کلیسای جامع رستاخیز قرار بود به‌صورت بصری رهبری روسیه را در جهان مسیحیت ارتدکس نشان دهد. پدرسالار به معماران دستور داد که از کلیسای جامع فلسطین کپی کنند و در همان زمان به آن‌ها فضای خلاقیت داد. به عنوان مثال، ایده ساخت معبدی با 365 کلیسای کوچک که هر روز از سال را نشان می‌دهد وجود داشت! با این حال، این ایده خاص در طول ساخت و ساز رد شد. با این وجود، کلیسای جامع، تزئین شده با کاشی‌های نقاشی شده با دست و کنده کاری‌های سنگ سفید، بسیار عجیب و غریب بود. گنبدهای کلیسای زیرزمینی از سطح زمین در جلوی بخش اصلی بالا آمدند – کلیسای جامع رستاخیز با گنبدی قدرتمند که بر پایه‌ای صلیب‌شکل قرار دارد تاجگذاری کرد. و پشت سر آنها، سقف سنگی بزرگی بر فراز نمازخانه مقبره مقدس وجود داشت. چادر آنقدر بزرگ بود که معماران نتوانستند به اندازه کافی آن را ایمن کنند و بنابراین در سال 1723 فروریخت.

پس از دو آتش سوزی که پس از حادثه اول رخ داد، کلیسای جامع تحت یک مرمت اساسی قرارگرفت که توسط معمار K. Blank نظارت می‌شد، که این طرح را از فرانچسکو بارتولومئو راسترلی معروف اجرا کرد. تا 20 ^ام بیستم تعدادی ساختار اضافی در صومعه ظاهر شد. با این حال، در سال 1941 بیشتر ساختمان‌ها به دلیل جنگ آسیب دیدند و بسیاری از بناهای معماری به طور کامل ویران شدند. برخی از آن‌ها بازسازی شدند، به جز قطعه اصلی معماری – ناقوس هفت طبقه غول پیکر.

امروزه صومعه اورشلیم جدید با موزه هنری که در قلمرو آن واقع شده است، مشترک است. شهر ایسترا (ووسکرسنسک سابق) همیشه در سایه بوده و بی‌صدا در اطراف صومعه رشد کرده است. مانند صومعه، در طول جنگ جهانی دوم، شهر اشغال شد و سپس در هنگام عقب نشینی نیروهای دشمن به طور کامل ویران شد. پس از جنگ، معمار AV Schusev طرح جامعی را طراحی کرد که شهر ایسترا را به یک مرکز تفریحی بزرگ تبدیل می‌کرد. اما زمینه‌های تحقیقاتی صنعتی و علمی در اینجا شروع به توسعه کردند. به همین دلیل است که جدای از صومعه اورشلیم جدید، «نمادهای» اصلی ایسترا یک کارخانه غذای کودک، کارخانه‌های مبلمان و نساجی و همچنین کاشی، آجر و سایر گیاهان است. این تضاد قدیم و جدید در پانورامای ما که در دمای انجماد (زیر 0 درجه فارنهایت) گرفته شده است به تصویر کشیده شده است.