اولین برداشت من از نزدیکترین بخش دیوار بزرگ به پکن ناامیدکننده بود. نمی‌توانم بگویم که این به خاطر باران نم‌باران، پارکینگ عظیم اتوبوس تور در پایین، یا پله‌های ضعیفی است که از موج‌های بی‌شمار گردشگران فرو می‌ریزند. واضح است که این پله‌ها توسط سازندگان مدرن و نه صنعتگران باستانی تولید شده است. اگرچه روز بعد هوا صاف شد، اما روحیه من را بهتر نکرد، زیرا انبوه گردشگران به دیوار سرازیر شدند. ما چندین پرواز انجام دادیم، توجه صدها بازدیدکننده شگفت زده را به خود جلب کردیم و در سریع‌ترین زمان ممکن “بهشت توریست” را ترک کردیم.

یکی از دوستان مترجم ما، النا، بخش جالبی از دیوار چند ده کیلومتری شرق را پیشنهاد کرد – Huanghuacheng. به گفته وی، یک دریاچه دست ساز بخشی از دیوار این منطقه را زیر آب گرفت. تا پایان روز به اینجا رسیدیم. علیرغم باد نسبتاً شدید، ما موفق شدیم چند پرواز بر فراز دریاچه انجام دهیم و در پرتوهای آفتاب غروب غرق شویم.

اواخر شب، درحالی‌که فیلم‌هایمان را مرور می‌کردم، بالاخره متوجه شدم که قرار است از چه عجایب جهانی عکس بگیریم. در پانورامای ما، دیوار از افقی به افق دیگر امتداد یافته، به شکاف‌ها می‌غلتد و سپس تا قله‌های کوه‌های اطراف بالا می‌رود. این بسیار زیبا و غیرقابل توضیح است … انسان تعجب می‌کند که چگونه مردم موفق به ساختن چنین بنای تاریخی شدند.

روز بعد را در تلاش برای بالا رفتن از بخش دیوار واقع در غرب دریاچه گذراندیم. برای گردشگران بسته بود، زیرا این بخش اخیراً بازسازی شده است. سرانجام نردبانی را پیدا کردیم که کارگران ساختمانی بجا مانده بودند و از آن برای رسیدن به بالای یکی از برج‌های دیده بانی استفاده کردیم. راستش را بگویم، بخش بازسازی شده دیوار آنچنان تاثیری نمی گذارد زیرا فاقد روح باستانی است. کمی بعد، وقتی به بالای تپه رسیدیم، بخش قدیمی دیوار را دیدیم: نرده‌های بازسازی‌شده وجود نداشت و علف بین سنگ‌ها روییده بود. به‌نظر من، این گذرگاه‌های دیوار بسیار جالب‌تر به‌نظر می‌رسند، اگرچه برای توده‌های گردشگر کمتر مناسب هستند. شاید به همین دلیل است که چینی‌ها به تدریج این مکان را تمیز و “متمدن” کردند.

چند روز بعد، در گذرگاه متفاوت دیوار – موتیانیو، با دختری از اوکراین آشنا شدیم. چه آدم شجاعی! ایرینا به‌تنهایی سفر می‌کرد و چینی صحبت نمی کرد. او توانست از طریق اوکراین، روسیه و قزاقستان به چین برسد. زمانی که ایرینا در چین بود، تصمیم گرفت چند روز از سفر خود را به دیوار بزرگ اختصاص دهد. در عکس‌های او دیواری کاملاً متفاوت دیدیم: بوته‌های ضخیم، پله‌های درحال فرو ریختن و مناطقی به قدری شیب‌دار که به‌جای راه رفتن، مجبور می‌شویم در آنجا خزیده باشیم. شگفت‌انگیز است که چگونه چنین دختر کوچک شکننده‌ای توانست به‌تنهایی با این موانع کنار بیاید، در خرابه‌های برج‌های نگهبانی قدیمی بخوابد، شب‌ها یخ بزند و در گرمای بعد از ظهر از تشنگی رنج ببرد.

ما برای ایرینا آرزوی موفقیت کردیم و روی یافتن “دیوار دیگر” تمرکز کردیم. تلاش ما ما را به دو مکان با زیبایی جادویی هدایت کرد: Jinshanling و Gubeikou.

زیبایی بحث برانگیز Jinshanling از عوامل مختلفی نشات می‌گیرد. اگرچه تلاش‌های مرمت و تمدن قبلاً به این گردنه دیوار رسیده است (مسیرهای کمی حفظ شده و یک زیپ‌لاین وجود داشت)، اما به طور کامل بازسازی نشده است. بسیاری از برج‌های دیده بانی و بخش‌هایی از دیوار دست نخورده باقی مانده اند. عامل دوم چشم انداز منحصربفرد است: دیوار از خطوط زیبای کوه‌ها پیروی می‌کند و این مکان را به بهشت ​​واقعی برای عکاسان حرفه‌ای تبدیل می‌کند. اگر به یک کارت پستال با دیوار بزرگ چین نگاه کنید، به احتمال زیاد در Jinshanling فیلمبرداری شده است.

وقتی به گذرگاه گوبیکو دیوار، واقع در نزدیکی جین‌شانلینگ رسیدیم، این تصور را داشتم که خدمه مرمت هنوز پای خود را به اینجا نگذاشته‌اند. فقط نوارهای فلزی در آغوش گرفته از چند برج دیده بانی که پوسیدگی را کاهش می‌دهد و میله‌های صاعقه اینجا و آنجا ظاهر می‌شوند که خطر آسیب صاعقه را کاهش می‌دهد.

به‌نظر من، این مدیتیشن‌کننده‌ترین گذر دیوار بزرگ است. فاصله و زمان در اینجا متفاوت است. مثل دنیای بیرون نیست. هیچ عجله‌ای وجود ندارد، نه تلاطم. به‌نظر می‌رسد که نسبتا آهسته راه می‌روید، اما کیلومترها همچنان درحال گذر هستند. شما خسته نمی شوید زیرا تقریباً هیچ قدمی وجود ندارد. شما به قدم زدن در امتداد مسیر چمن‌زار، در امتداد بخش‌های نیمه شکسته دیوار، جایی که می‌توانید بهترین جزئیات ساختار دیوار را ببینید، ادامه می‌دهید. یکی برج دیده بانی و بعد یکی دیگر و دیگری… توقف آن بسیار سخت است. در برخی مواقع متوجه می‌شویم که تنها چیزی که می‌خواهیم این است که به راه رفتن بیشتر و بیشتر، بدون توقف ادامه دهیم. اما خورشید درحال غروب است و زمان بازگشت به روستایی است که ماشین خود را با یک راننده جا گذاشته ایم.

ما هم در این سفر شانس خود را داشتیم. یک روز پکن را ترک کردیم تا بادالینگ، یکی از پربازدیدترین بخش‌های دیوار بزرگ را به تصویر بکشیم. انتظار هیچ چیز خاصی از این عکسبرداری نداشتم، اما وقتی معلوم شد اشتباهاً به نقطه اشتباهی رسیده ایم، هنوز بسیار ناامید شدم. قرار بود غروب از شیب مقابل کوه گرفته شود و راهی برای رسیدن به موقع وجود نداشت. خورشید در افق غروب کرد و به یکی از رستوران‌های محلی رفتیم. بعد از شام بیرون آمدیم و از ظاهر باشکوه دیوار در نورپردازی تعطیلاتش شگفت زده شدیم! ظاهراً آن‌ها روشنایی شب را فقط در تعطیلات روشن می‌کنند. با این حال، امشب یک موقعیت ویژه بود – یک مهمان VIP به دیوار آمد و چراغ‌ها مخصوصاً برای او روشن شد. طبیعتا تصمیم گرفتیم پرواز کنیم!

ما آخرین روز سفر چینی خود را در Jinshanling مورد علاقه خود گذراندیم. هلیکوپترم را به خاطر هوای غیر پروازی داخل ماشین گذاشتم. دیما پانوراما گرفت و من به دنبال زوایای جالب اینستاگرام بودم. وارد برج مراقبت اصلی شدیم که آخرین بار برای گروه فیلمبرداری بسته بود. در نزدیکی برج یک مغازه کوچک با عکس و قهوه پیدا کردیم. با ورق زدن صفحات یک کتاب، به فروشنده نگاه کردم و در کمال تعجب متوجه شدم که جلوی من ژو وانپینگ، نویسنده است. آقای ژو، یک عکاس خودآموخته، در یک روستای مجاور زندگی می‌کند. عکس‌های او از دیوار در فصول مختلف برنده جوایز متعددی در مسابقات بین المللی عکس شد و او را به شهرت رساند. مناظر زمستانی دیوار را تحسین کردیم، از نویسنده امضا گرفتیم و آرام آرام به سمت خروجی پارک رفتیم.

اگرچه در اولین روز سفر عکاسی ما حتی نمی‌توانستم تصورش کنم، اما در راه بازگشت به سمت ماشین فکر کردم که نمی‌خواهم بروم و شاید دوباره به اینجا برگردم…

و اکنون چند واقعیت دربارهٔ دیوار بزرگ چین.

دیوار بزرگ چین را می‌توان به راحتی یک نقطه عطف جهانی نامید: کمتر کسی پیدا می‌شود که دربارهٔ آن یا مکان آن نداند و این فقط به دلیل نام واضح آن نیست. دیوار بزرگ چین مشهورترین بنای تاریخی است که در شکوهش بی‌نظیر است.

ساخت آن در قرن سوم قبل از میلاد آغاز شد. پس از اتحاد چین، امپراتور «کین شیهوانگ» دستور ساخت دیوار محکمی را داد تا مرز شمال غربی امپراتوری را از حملات مردم عشایر بپوشاند.

ساخت دیوار بسیار چالش برانگیز بود. مشکل اصلی فقدان زیرساخت‌های مناسب بود: هیچ جاده و آب و غذا کافی برای ارتش 300000 کارگر وجود نداشت، ناگفته نماند که ساختن چنین ساختمان بزرگی در زمین معین بسیار دشوار بود.

طبق نقشه قرار بود که دیوار در امتداد زنجیره کوه قرار گیرد و تمام سرشاخه‌ها را گرد کند و ارتفاعات و دره‌های عمیق را بپوشاند. این ویژگی، همراه با طول آن، چیزی است که دیوار بزرگ چین را منحصربفرد می‌کند: این دیوار به طور یکپارچه با چشم انداز ترکیب می‌شود.

اولین بخش‌های دیوار از گل ساخته شده بود. بعدها جای آن را تخته‌های سنگی که روی لایه‌های خاک روی هم گذاشته بودند، گرفت. چینی‌ها به منظور چسباندن این قسمت‌ها و همچنین کنترل رشد علف‌های هرز در مفاصل بشقاب‌ها یک مهر و موم منحصربفرد اختراع کردند: مخلوطی از فرنی برنج غلیظ و چسبنده با آهک هیدراته. با این حال، این فناوری نوآورانه در جنوب چین مورد انتقاد قرارگرفت، جایی که کل محصول برنج به‌دستور امپراتور صادر شد.

در طول تاریخ طولانی خود، دیوار بارها و بارها ظاهر خود را تغییر داد: برخی از قسمت‌ها ویران شدند، درحالی‌که برخی دیگر از ابتدا بازسازی شدند. اگر دربارهٔ طول بپرسیم، پاسخ معمول این خواهد بود که طول کل دیوار چین با تمام شاخه‌های آن 8850 کیلومتر است. بنابراین این نقطه عطف چین از 6259 کیلومتر دیوار واقعی، 359 کیلومتر ترانشه و 2232 کیلومتر موانع طبیعی محافظتی مانند تپه‌ها و رودخانه‌ها تشکیل شده است. در همین حال، بررسی‌های باستان شناسی به این نتیجه رسید که دیوار در گذشته بسیار طولانی‌تر بوده است – 21196 کیلومتر.

عکس: آندری ارشوف

ارتفاع متوسط ​​دیوار چین 6.6 متر است، اگرچه برخی از قسمت‌ها پایین‌تر یا بلندتر هستند و ارتفاع آن به 10 متر می‌رسد. در سرتاسر دیوار می‌توانید طاق‌های محافظ و برج‌های نگهبانی و همچنین قلعه‌هایی را در گردنه‌های اصلی کوهستان ببینید.

در سال 1987 دیوار بزرگ به عنوان میراث جهانی یونسکو و در جولای 2007 به عنوان یکی از عجایب جدید جهان ثبت شد. در طول دهه گذشته این بنای تاریخی آسیب جدی دید: برخی از قسمت‌های آن تخریب شد تا راه را برای ساخت و ساز جاده و سایر ساختمان‌ها باز کند. برخی از تخریب‌ها به دلیل شرایط آب و هوایی (باران‌های شدید و طوفان‌های شن) و سایر عوامل ایجاد شده است.

مواردی از اختلاط تاسف‌آور وجود داشت: چندین نسل از کشاورزان محلی از شهرستان سوئیژونگ خانه‌های خود را با استفاده از سنگ‌های یافت شده در کوه‌ها می‌ساختند. و فقط اخیراً مشخص شد که آن‌ها از سنگ‌های این بنای تاریخی افسانه‌ای استفاده می‌کردند. و این توسط مقامات محلی و باستان شناسان ناشناخته باقی ماند.

اعتقاد بر این است که دیوار بزرگ چین را می‌توان از ماه یا حداقل از مدار پایین زمین مشاهده کرد. هر دوی این گفته‌ها بی‌دلیل هستند: حتی فضانورد چینی هم نتوانست بزرگ‌ترین بنای تاریخی چین را ببیند. آژانس فضایی اروپا در تلاش خود برای اثبات قابلیت دید دیوار از فضا، عکس خاصی را فقط برای خجالت کشیدن خود منتشر کرد: تصویر یکی از رودخانه‌ها را نشان می‌داد.

ما پانورامای خود را به سمت پایین مدار زمین می‌گیریم، که به شما امکان می‌دهد دیوار بزرگ چین را با شکوه تمام تحسین کنید.

عکس و متن از دیمیتری مویزینکو و استانیسلاو سدوف