در کمال تعجب، دره آبفشان‌ها – یکی از معروف‌ترین جاذبه‌های منطقه کامچاتکا – کمتر از صد سال پیش کشف شد.

لازم به ذکر است که پناهگاه حیات وحش کرونوتسکی در کامچاتکا‌ درکنار دره آبفشان‌ها یکی از قدیمی‌ترین ذخیره گاه‌های حیات وحش روسیه است که قدمت آن به سال 1882 باز می‌گردد. با این حال، به‌نظر می‌رسد که قلمرو آن حتی پس از اعطای وضعیت ملی در سال 2018 مورد کاوش قرار نگرفته است. 1934.

در اوایل تا اواسط قرن نوزدهم، دانشمندان سفرهای میدانی طولانی انجام دادند و طبیعت منحصربفرد محلی را کاوش کردند. در بهار سال 1941 زمین شناس افسانه‌ای کامچاتکا تاتیانا اوستینوا و دستیارش آنیسیفور کروپنین برای بازرسی رودخانه روی یک سگ سگ رفتند.

بعدازظهر روز 14 آوریل، هنگامی که آن‌ها آماده ادامه سفر بودند، بخاری را در ساحل مقابل رودخانه دیدند که به دنبال آن یک جت آب گرم قدرتمند از زمین به بیرون پرتاب شد. محققان با عبور از رودخانه، دهانه‌ای با آب چرخان پیدا کردند که فواره‌های بخار را پرتاب می‌کرد. اینگونه بود که آبفشان Pervenets کشف شد. و رودخانه ناشناخته قبلی (شاخه رودخانه شومنایا) نام جدید “Geysernaya” داده شد. مدتی بعد دانشمندان دریافتند که کل دره رودخانه در واقع یک میدان آبفشان است. قبل از این کشف، اعتقاد بر این بود که هیچ آبفشانی در قاره اوراسیا وجود ندارد.

آبفشان یک چشمه طبیعی است که با تخلیه متناوب آب و بخار مشخص می‌شود. هر یک منحصربفرد است و فرکانس و ماهیت فوران خاص خود را دارد. دره آبفشان‌ها دره‌ای به عرض 4 کیلومتر، طول 8 کیلومتر و عمق 400 متر است. ده‌ها دره مشابه در کامچاتکا وجود دارد، اما این تنها دره‌ای است که دارای 40 آبفشان و چشمه‌های آب گرم متعدد در 6 کیلومتری دهانه رودخانه است. تمام اشکال مدرن شناخته شده فعالیت هیدروترمال در دره نشان داده شده است: چشمه‌های جوشان فعال و تپنده، دریاچه‌های داغ، گلدان‌های گل، آتشفشان‌های گلی و جت‌های بخار.

متأسفانه در سال 2007 یک فاجعه طبیعی در دره آبفشان‌ها رخ داد که وجود اثر طبیعی کامچاتکا را تهدید کرد. رانش شدید زمین در دره آبفشان‌ها را لرزاند. با جارو کردن تمام درختان مسیر خود، گلی متشکل از آب، برف، تخته سنگ و تکه‌های کوچک سنگ با سرعت 35-40 کیلومتر در ساعت پایین رفت. جریان به رودخانه رسید و سدی را تشکیل داد که زیباترین مکان‌های دره آبفشان‌ها را می‌پوشاند: آبشارها، مزارع حرارتی و چشمه‌های جوشان.

در ماه‌های بعد آب به تدریج از بین رفت، اما زمین دره برای همیشه تغییر کرد: سنگ‌های بازالت Vorota نابود شدند، یک آبفشان جدید Mladenec ظاهر شد و چند آبفشان قدیمی، از جمله آبفشان Pervenets، توسط دریاچه Geysernaya جدید که پس از رانش زمین تشکیل شد، غرق شدند.

اما دره آبفشان همیشه یک شگفتی جدید برای شما دارد: شش سال پس از فاجعه طبیعی ناگهان شروع به بازسازی خود کرد. در سال 2013 سطح آب دریاچه Geysernaya شروع به کاهش کرد و آبفشان‌هایی را که قبلاً در زیر سطح آن پنهان شده بودند آزاد کرد. اگرچه بعید است که این دره دقیقاً شبیه قبل از سال 2007 باشد، اما قطعاً برای کنار گذاشتن برخی از مکان‌های دیدنی آن خیلی زود است.

دانشمندان به مطالعه این اثر طبیعی شگفت انگیز کامچاتکا ادامه می‌دهند و اکنون می‌توانید آن را از دید پرنده تحسین کنید.

و داستان سفر شگفت‌انگیز ما به کامچاتکا، در بیشتر موارد توسط تهیه‌کننده و موز زیبای ما، آلینا تریگوبنکو، که قبلاً در پروژه‌های ایرپانو، مانند پروژه هنگ کنگ، شرکت کرده است، نقل می‌شود. من نیز نظرات خود را به داستان او اضافه خواهم کرد.

من و استاس بلافاصله عاشق کامچاتکا شدیم که اولین‌بار در دسامبر 2012 فوران آتشفشان تولباچیک را گرفتیم. طبیعت، مردم و حتی هوای سرد (25- درجه سانتیگراد) – همه چیز در اطراف ما دوستانه و صمیمانه بود. از آن زمان من همیشه به بازگشت به کامچاتکا فکر می‌کنم. و بنابراین وقتی تلفنم در اوایل آگوست زنگ خورد و صدای زن گفت: “سلام، من از ذخیره‌گاه زیست کره کرونوتسکی تماس می‌گیرم” می‌دانستم که این فرصتی بود که نمی‌توانم از دست بدهم.

فصل گردشگری در کامچاتکا بسیار کوتاه است: جولای، آگوست و سپتامبر. “خوشمزه ترین” زمان رنگ‌های پاییزی در پایان فصل است. این همان چیزی است که ما برای گرفتن آن برنامه ریزی کردیم. بعد از یک ماه مذاکره، تماس‌های تلفنی و تاییدیه‌ها بالاخره بلیت هایمان را خریدیم. 2 روز قبل از حرکت وقت داشتیم!

آلینا: سفر ما به کامچاتکا در الیزوو، یک شهر کوچک در شرق دور آغاز شد. متوجه شدم ورق‌های فلزی دیوارهای برخی از خانه‌ها را پوشانده است تا آن‌ها را از شرایط آب و هوایی بد محافظت کند.

فکری به یاد می‌آورم، یا بهتر است بگوییم امیدی که در ذهنم ظاهر می‌شود: چه می‌شود اگر هوا قبلاً یک سورپرایز را برای ما آماده کرده باشد که ما را غافلگیر کند؟ این به ما فرصتی می‌دهد تا تصاویر دراماتیک قدرتمندی بگیریم.

با کمال تعجب، به رغم انتظارات کلیشه‌ای من، اوایل سپتامبر در کامچاتکا بسیار گرم بود، بسیار گرمتر از مسکوی بارانی.

در بدو ورود هنوز خواب آلود بودیم تا با مدیر ذخیره‌گاه زیست کره کرونوتسکی، تیخون ایگوروویچ شپیلنکو، ملاقات کنیم. دستورالعمل‌ها را دریافت کردیم، اوراق را امضا کردیم و به شهر پتروپاولوفسک-کامچاتسکی رفتیم. تنها راه غلبه بر جت لگ این است که تا عصر محلی بیدار بمانید. برای حفظ وضعیت بهتر ما، اولین پرواز ما را برای صبح روز بعد برنامه ریزی کردند. قرار بود خرس‌ها را در دریاچه کوریل ببینیم.

ج: خدمه ما بسیار خوش شانس بودند. ما این فرصت را داشتیم که یک شب را در تراویانوی بگذرانیم، جایی که یک روباه باهوش متکبر جلوی دوربین‌های ما ژست گرفت. صبح که از بوی آشپزی من کشیده شده بود، در اطراف آشپزخانه می‌پیچید و سعی می‌کرد بخشی از صبحانه خدمه ما را تهیه کند. رودخانه‌های اطراف حلقه تراویانوی به معنای واقعی کلمه لانه خرس‌ها هستند!

تنها چیزی که ما را از این حیوانات وحشی عظیم و به ظاهر خطرناک جدا می‌کرد یک حصار برقی سبک بود، اما کار خودش را کرد! وقتی بینی خرس خیس سیم کشیده‌ای را لمس می‌کند، شوک نسبتاً دردناکی دریافت می‌کند.

با این حال، موردی وجود داشت که مشخص شد اقدامات احتیاطی مانعی برای یک انسان است. چندین سال پیش، یک عکاس مشهور ژاپنی به محاصره تراویانوی آمد و تصمیم گرفت در چادر خود زندگی کند، نه در خانه، تا به طبیعت وحشی اطراف نزدیکتر شود. یک خرس از شانس خود استفاده کرد و این حادثه به طرز غم انگیزی پایان یافت.

اما در بیشتر موارد، به گفته محیط بان کنستانتین، که ما را در این سفر همراهی کرد، این حیوانات هستند که نیاز به محافظت در برابر انسان دارند، نه برعکس. البته ما برای هر عکسبرداری مهمات محافظ حمل می‌کردیم، اما سلاح اصلی تکاور ما دانش او از روانشناسی خرس، رفتار و عادات خرس بود. ظاهراً اگر خرس‌ها تحریک نشده باشند، تهاجمی نیستند. چهار موجود «ارکتوس دوپا» و یک پرنده عجیب و غریب با دوربین نمی‌توانستند با یک ماهی چاق رقابت کنند که فقط یک پنجه از دهانش فاصله داشت. فصل تخم ریزی میلیون‌ها ماهی قزل آلا قرمز، پر از تخم و آرزوی مرگ را به ارمغان می‌آورد. وحشتناک به‌نظر می‌رسد، اما واقعیت دارد: ماهی قزل آلا پس از تخم ریزی می‌میرد تا تمام تغذیه لازم را برای فرزندان خود فراهم کند!

ما این فرصت را داشتیم که از خرس‌های ماهیگیری، جزایر و جالب‌ترین صخره‌های کوتینی باتی در نور آفتاب خوب عکس بگیریم. اگرچه روز حرکت ما باران بارید، اما مطمئناً می‌توانم بگویم که تیم هوایی بسیار خوش شانس است!

ما نمی خواستیم دریاچه کوریل را ترک کنیم. کجا می‌توانید ببینید 10 خرس در چند متری شما پرسه می‌زنند و حضور شما را نادیده می‌گیرند؟ (شاید محیط بان بتواند با نگاه قدرتمند خود به آن‌ها فرمان دهد؟) این یک تجربه بی‌نظیر بسیار هیجان انگیز بود. در راه برگشت در چشمه‌های آب گرم «خودوتکا» توقف کردیم. با این حال به‌جای گرفتن عمق در آب شفابخش 40 درجه، تصمیم گرفتیم عکس بگیریم. هنگام توصیف کامچاتکا نمی توان از هیچ جزئیاتی صرف نظر کرد!

ج: توقف بعدی ما دره آبفشان‌ها بود. این یک مکان واقعا شگفت انگیز است، یکی از پنج مکان مشابه در جهان و تنها در اوراسیا. در طول یک رانش زمین عظیم در سال 2007، برخی از آبفشان‌ها به زیر آب رفتند، اما به کسی آسیب نرسید: رانش گل در یک متری یک خانه مسکونی متوقف شد. عکس پانوراما از دره به وضوح مقیاس فاجعه را نشان می‌دهد.

خوشبختانه، بسیاری از آبفشان‌ها در زیر آب زنده ماندند و در نهایت دریاچه را به رنگ زمرد در آوردند و آن را به یکی دیگر از منظره‌های خاص دره آبفشان تبدیل کردند. اولین روز عکس‌برداری ما فوق‌العاده بود. با عادت کردن به شرایط محلی، صبح روز بعد قرار بود یک ویدیوی 360 درجه از آبفشان “گرند” با شکوه تمام فیلمبرداری کنیم: یک ستون آب 12 متری، ابرهای بخار و …

پاسخ: در اولین تلاش ما برای شلیک به یک آبفشان درحال فوران از بالا، یک جت بخار قدرتمند به هلیکوپتر ما برخورد کرد. از دست دادن کنترل، به دیوار گلی در ساحل مقابل برخورد کرد. خلبان ما Stas مجبور شد به یک اکسپدیشن نجات تجهیزات برود: ابتدا باید از صخره‌ها بالا می‌رفت و سپس در آب‌های تیره دریاچه شیرجه می‌زد که چشمه‌های آب گرم پنهان او را غافلگیر کردند. علی‌رغم خطرات، تمام قسمت‌های واحد عکس ما جمع‌آوری شد و استاس با توجه به چیزی بیش از یک پاشنه سوخته پیاده شد.

من دربارهٔ تجربه عکس‌هایمان بیشتر به شما می‌گویم، اما اتفاقی افتاد که یک فاجعه طبیعی ما را غافلگیر کرد و تقریباً بدون غذا و بدون ارتباط در دره آبفشان گرفتار شدیم.

پاسخ: این یک طوفان قدرتمند بود که چند روز قبل ده‌ها نفر را در ژاپن کشته بود. کلبه چوبی ما که «مهمان خانه» بود از وزش باد می‌لرزید. سه روز متوالی باران می‌بارد. در یک تصادف فوق‌العاده، هلیکوپتری با گردشگران ثروتمند درست قبل از طوفان در دره فرود آمد. آذوقه خوبی داشتند و علاوه بر این، یک آشپز حرفه‌ای هم آورده بودند! با تشکر از دیمیتری که بعد از اینکه خدمه ما آخرین تخته شکلات را از منابع ما به پایان رساندند، آب نبات‌های دست ساز خود را با ما به اشتراک گذاشت. در روز چهارم حتی غذای آن‌ها تمام شد و بنابراین ما با افتخار یک کیسه بلغور جو دوسر به آن‌ها کمک کردیم.

در روز پنجم طوفان به‌همراه سه متر آب در دریاچه ناپدید شد! البته تیم ما اولین نفری بود که از این اتفاق خارق العاده عکاسی کرد و با دوربین فیلمبرداری بر فراز دریاچه کم عمق پرواز کرد. ما خوش شانس‌هایی بودیم که چندین آبفشان را که قبلاً در زیر آب پنهان شده بودند، دیدیم و به ثبت رساندیم. ما دیدیم که چگونه یک آبفشان از گل و لای عبور می‌کند: یک جریان آب جوش به معنای واقعی کلمه خاک را می‌شکند و همه چیز را در راه خود از بین می‌برد! چه منظره فوق‌العاده ای

بله، آسمان صاف شد، هلیکوپترها گردشگران بیشتری آوردند، آلینا به سرزمین اصلی بازگشت و من و استاس به سمت دهانه آتشفشانی اوزون حرکت کردیم. در مقاله بعدی دربارهٔ آن خواهید خواند و در اینجا می‌خواهم فقط قسمت احساسی داستانم را به اشتراک بگذارم.

جشن رنگ‌ها در اوزون کالدرا بود: توس‌های زرد، بوته‌های زغال اخته قرمز و زغال اخته، درختان صنوبر سبز و آب‌های آبی دریاچه‌های گرم. اغراق نمی کنم اگر آن را یکی از زیباترین مکان‌های روی کره زمین بنامم، به خصوص وقتی از هوا دیده می‌شود.

این محل فیلمبرداری فیلمی علمی تخیلی معروف شوروی به نام “سرزمین سانیکوف” بود.

به هر طرف که نگاه می‌کنید چیزی می‌بینید که جوش می‌زند، حباب می‌کند و دود می‌کند. آشپزخانه زیرزمینی هیچ استراحتی نمی‌شناسد: آتشفشان‌های گلی درحال جوشیدن با رنگ‌های مختلف، فوران‌های بخار که از سطح بیرون می‌آیند، چشمه‌های آب گرم و دریاچه‌ها… حدس می‌زنم این همان شکلی بود که سیاره ما در همان ابتدا به‌نظر می‌رسید.

در راه بازگشت از یکی از عکس‌هایمان، استاس یک خرس بزرگ را دید که در سی متری مسیر ما درحال برداشت زغال اخته بود. وقتی از کنار ما رد شدیم هیولا توجهی نکرد. با عجله وارد کلبه شدم تا لنز تله ام را بردارم. نه، خرس متوجه مردم نشد: خوردن توت‌ها قبل از خواب زمستانی برای او بسیار مهمتر از یک انسان با سه پایه بود. بعداً محیط بانان به ما گفتند که چنین رفتار آرامی نسبتاً فریبنده است. وقتی عکس را به آن‌ها نشان دادم، “دو جهش” فاصله بین خرس و من را تخمین زدند.

یک روز در Uzon caldera بدون توجه پرواز کرد. پیش‌بینی‌های هواشناسی از طوفان دیگری صحبت می‌کرد. شانس خوبی برای قطع ارتباط با دنیای بیرون وجود داشت، درست مانند دره آبفشان. ما نمی خواستیم شانس خود را فشار دهیم و با پرواز بعدی به پتروپاولوفسک-کامچاتسکی بازگشتیم.

عکس و متن از دیمیتری مویزینکو و استانیسلاو سدوف