در میان هزاران نظر در وب سایت ما، یکی بود که توجه ما را به خود جلب کرد: “شما از کل زمین عکس گرفته اید. اکنون زمان عکاسی در فضا است”. 

فکر کردیم “چرا نه؟” و در تابستان 2012 ما یک کاوشگر با تجهیزات عکاسی به استراتوسفر فرستادیم و تصاویر پانورامای کروی را از فضای نزدیک گرفتیم. ما تیم کوچکی داریم و همیشه مشغول دویدن هستیم.

رکورد شکنی اخیر فلیکس باومگارتنر از استراتوسفر این پرواز را به ما یادآوری کرد و ما تصمیم گرفتیم انتشار برنامه ریزی شده پانوراما از اروپا را لغو کنیم. در نتیجه، به‌جای یک تور مجازی در واتیکان، گزارشی درباره عکسبرداری AirPano از فضای نزدیک به شما ارائه می‌کنیم. 

اولگ گاپونیوک

استراتوسفر بین حدود 10 کیلومتر (6 مایل) و 50 کیلومتر (30 مایل) ارتفاع از جو زمین قرار دارد. استراتوسفر دارای 2 لایه است: لایه پایین (11-25 کیلومتر) و لایه بالایی (25-50 کیلومتر). شایان ذکر است دمای هوا در لایه زیرین به 60- درجه سانتی گراد می‌رسد، درحالی‌که لایه بالایی به تدریج تا 0.8+ درجه سانتی گراد گرم می‌شود و در ارتفاع حدود 45 کیلومتری به صفر می‌رسد.

در ارتفاعات 15-20 تا 55-60 کیلومتری لایه اوزون قرار دارد که از زمین در برابر تشعشعات مرگبار خورشید محافظت می‌کند.

لایه بالایی استراتوسفر اغلب “فضای نزدیک” نامیده می‌شود. 

ارسال یک دوربین به استراتوسفر و بازگرداندن آن از نظر فنی یک کار چالش برانگیز است، بنابراین از پروژه Netwind.ru به سرپرستی دنیس افرموف درخواست کردیم تا در انجام آن به ما کمک کند. آنها دارای تجربه گسترده در این زمینه و کلیه مجوزهای لازم از مراجع نظارتی هستند.

ارسال دوربین به فضای نزدیک با استفاده از بالن‌های پر از هلیوم انجام می‌شود. این بادکنک‌ها 35 تا 37 کیلومتر از سطح زمین بلند می‌شوند و به تدریج اندازه آن‌ها افزایش می‌یابد تا جایی که به اندازه یک خانه سه طبقه می‌شوند. در این ارتفاع، بالون‌ها باید منفجر شوند و دوربین‌ها را با چتر نجات به زمین بفرستند. برای عکاسی از لحظه انفجار بالون، یکی از دوربین‌ها را به‌صورت عمودی در حالت فیلمبرداری قرار دادیم.

بالون‌ها باید قبل از طلوع آفتاب پرتاب می‌شدند تا در نور صبحگاهی زیبا به زمین شلیک کنند. شب شگفت انگیز بود: تمام راه تا محل پرتاب در منطقه شمال شرقی مسکو، جاده ما با چراغ‌های جلو، ستاره‌ها و ماه روشن می‌شد. به زودی کار به اوج خود رسید. همکاران ما از Netwind به موقع بودند: آن‌ها به سرعت وسایل خود را باز کردند و روشنایی را نصب کردند. متوجه شدیم که تمام وسایل لازم به سختی در دو ماشین جا می‌شود! 

هوای آرام نوید پرتاب کاوشگر خوبی را می‌داد. اما قبل از راه اندازی باید چیزهای زیادی بررسی می‌شد. دوربین‌ها باید در شرایط بسیار سرد کار کنند: باتری‌ها ممکن است آسیب ببینند و لنزهای پوششی ممکن است غبارآلود شوند یا با کریستال‌های یخ پوشیده شوند. دوربین‌ها چندین چراغ جی‌پی‌اس جست‌وجو به آن‌ها متصل هستند تا پس از فرود روی زمین، آن‌ها را پیدا کنند. با این حال، احتمال شکست وجود دارد. به همین دلیل است که فرآیند مونتاژ نیاز به توجه زیادی دارد.  

تا صبح، تمام آماده سازی‌ها تکمیل شد و بالون به آرامی به سمت آسمان بالای مه غلت خورد. حتی یکی از خلبانان از پرتاب بالون با هواپیمای مدل رادیویی فیلمبرداری کرد! تنها کاری که باید می‌کردیم این بود که منتظر بمانیم و ببینیم دوربین‌های بالون ما چه چیزی را روی صفحه نمایش می‌دهند.

مدتی بعد ابرهای زیبایی را دیدیم که از کنار بالون شناور بودند درحالی‌که اشعه خورشید آن را روشن می‌کرد. همه چیز طبق برنامه پیش رفت. با رسیدن به ارتفاع 35-37 کیلومتری بالون ترکید و دوربین‌ها شروع به فرود کردند. چراغ‌های GPS مختصات خود را چندین کیلومتر بالاتر از سطح زمین فرستادند و خاموش شدند. زمان انتقال بعدی قرار بود از موقعیت فرود آن‌ها باشد. اما هرگز اتفاق نیفتاد. به همین دلیل است که برای پیدا کردن دوربین مجبور شدیم قطر پنج مایل را بپوشانیم. جست و جو به مدت 2 روز متوالی به پایان رسید: کل تیم ما چندین سفر به منطقه فرود انجام داد و به دنبال واحد دوربین در جنگل تاریک گشت و بدون هیچ نتیجه‌ای از مسیرهای کم نور عبور کرد. یافتن یک دوربین کوچک در جنگل با مختصات کم و بیش دقیق به اندازه کافی سخت است، اما بدون آن‌ها تقریبا غیرممکن است. علاوه بر این، خرابی همزمان دو چراغ GPS مشکوک به‌نظر می‌رسید و ما فکر می‌کردیم دوربین در جنگل نیست، بلکه در دریاچه‌ای واقع در نزدیکی منطقه جستجو قرار دارد. آیا این نقص فنی بود یا فرود آب: ما نتوانستیم علت دقیق آن را پیدا کنیم. تجهیزات چند هزار دلاری گم شد و ما مجبور شدیم دوباره این کار را انجام دهیم.

بنابراین یک هفته بعد مجبور شدیم دوباره کل روند را تکرار کنیم. هوا عالی بود و ماه و ستارگان امیدهای جدیدی برای موفقیت در ما ایجاد کردند. آسمان ابری بود، اما با این وجود، شانس با ما بود. ابرها از ما در امان ماندند و عکسبرداری موفقیت آمیز بود: در پانوراما می‌توانید جنگل ها، مزارع و دریاچه Pleshcheyevo را‌ درکنار Pereslavl-Zalesskiy ببینید. این بار سه چراغ جی پی اس با دوربین وجود داشت و ما را ناکام نکردند.

دوربین‌ها در حومه یکی از روستاهای محلی روی زمین نشستند و توجه گاوها را به خود جلب کردند. اما تجهیزات ما خوراکی نبود، بنابراین آن را دست نخورده یافتیم. ما یک ویدیو از سفرمان به محل فرود دوربین‌ها داریم: می‌توانید تمام جاده‌های ناهموار و پل‌های کوچکی را که برای رسیدن به آنجا باید از آن‌ها عبور می‌کردیم، ببینید. اما ارزشش را داشت! در نهایت از ارتفاع 37 کیلومتری یک پانورامای کروی از زمین داشتیم.