جزیره موریس به دلیل فعالیت‌های آتشفشانی در میان اقیانوس هند ظاهر شد، اما این یک داستان کاملا قدیمی است. از آن زمان آتشفشان‌ها خاموش شده‌اند و فرسایش سطح قلمرو آن را صاف کرده است. نمای کنونی موریس شامل فلات‌ها و کوه هاست که بلندترین آن‌ها 826 متر ارتفاع دارد.

این جزیره در اوایل قرن شانزدهم توسط پرتغالی‌ها کشف شد و در ابتدا خالی از سکنه بود. با این حال، کاوشگران نتوانستند ساکن شوند و به زودی توسط هلندی‌ها مجبور به ترک آن شدند. آنها این جزیره را به افتخار شاهزاده موریس اورنج که در آن زمان بر کشور حکمرانی می‌کرد نامگذاری کردند.

جمعیت فعلی موریس بیش از یک میلیون نفر است و سالانه تقریباً به همین تعداد گردشگر از این جزیره دیدن می‌کنند. موریس‌ درکنار سیشل و مالدیو یکی از زیباترین و مجلل‌ترین استراحتگاه‌های جهان است. این جزیره می‌تواند نه تنها به سواحل نفیس خود، بلکه به چشم اندازهای زیبا که بازدیدکنندگان را به خود جلب می‌کند، افتخار کند.

شما می‌توانید آن را با چشمان خود در پانورامای ما ببینید. یکی از معروف‌ترین و غیرمعمول‌ترین نقاط دیدنی موریس، منطقه تپه‌های شنی با هفت رنگ متمایز است: قرمز، قهوه ای، بنفش، سبز، آبی، بنفش و زرد. این ماسه‌ها به طور خود به خود در لایه‌های مختلف نشست و مناظر کاملاً اعجاب‌انگیزی ایجاد کردند.

ممکن است تعجب کنید که با وجود باران‌های سیل آسای استوایی، تپه‌های شنی هرگز فرسایش نمی یابند. فعالیت انسان‌ها می‌تواند بسیار بیشتر از هر نیروی طبیعی به جزیره آسیب برساند. مدتها پیش موریس دارای گونه‌های مختلف جانوری بود. اما ورود اولین ملوانان به جزیره آغازگر نابودی حیوانات کمیاب بود و اکنون عملاً هیچ نماینده‌ای از حیات وحش اصلی در جزیره یافت نمی شود.

بهره برداری شدید از منابع زمین همراه با رشد جمعیت منجر به تخریب مناظر طبیعی شد که کمتر از یک چهارم قلمرو موریس را اشغال می‌کند. جنگل‌های انبوه از گونه‌های درختی کمیاب که زمانی تپه‌های جزیره را پوشانده بودند، قطع شد و اکالیپتوس و کاج قناری جایگزین آن شدند. عملا چیزی از نخل‌های بومی منحصربه‌فرد باقی نمانده، در عوض برخی از گونه‌های تزئینی وارداتی در اینجا کاشته شدند.

اما با وجود همه اینها نمی توان از فاجعه زیست محیطی صحبت کرد. در قلمرو این جزیره، پارک ملی بلک ریور گرگز وجود دارد که محل نگهداری کبوترهای صورتی باقیمانده، کرک موریس و طوطی سینه قرمز است. نه چندان دور از اینجا، جزیره گرد – محل نگهداری گونه‌های کمیاب خزندگان – واقع شده است.

افلاطون و کوه‌های موریس با انبوهی از رودخانه‌های کوچک با رپیدها و آبشارها بریده شده است. بلندترین آن، آبشار تامارین، دارای سرریز 274 متری و حداقل هفت آبشار همزمان است. بزرگترین دریاچه‌های جزیره گراند باسین و ماره اوکس واکواس و بزرگترین و تاثیرگذارترین رودخانه‌ها گرند ریور جنوب شرقی و گراند ریور شمال غربی هستند. برخی دیگر از نشانه‌های طبیعی جالب موریس، دهانه‌های آتشفشان‌ها و فلات‌های خاموش با چندین کوه برجسته، اما نه چندان مرتفع هستند که گاهی اوقات نام‌های کاملاً خنده دار دارند. در فلات Riviere-Noire کوه Le Pouce (Thumb)، قله Le Chat et La Souris (گربه و موش) و حتی West Peak Trois Mamelles (سه نوک سینه) وجود دارد.

این جزیره توسط یک صخره مرجانی احاطه شده است و خود قلمرو موریس (حدود 2 هزار کیلومتر مربع) دارای بیش از 80 گونه نخل، 60 گونه انبه، بائوباب‌های بزرگ و “درختان ادم” با میوه‌های بسیار سنگین است. مردم محلی بر این باورند که چنین میوه‌ای بر سر رهگذری که می‌افتد او را مستقیماً به بهشت ​​می برد.

ما فرض می‌کنیم که شما آماده چنین ریسکی نیستید، بنابراین توصیه می‌کنیم بر فراز جزیره موریس پرواز کنید و از منظره پرنده این جزیره لذت ببرید. سفر خوبی داشته باشید!

عکس های دیمیتری مویزینکو