این عکس‌برداری از نظر فنی سخت بود و ما چندین سال است که درحال برنامه ریزی برای آن هستیم. این ایده خود در سال 2007 پس از ایجاد چنین پانورامایی با کمک یک تیر 4 متری به ذهنمان رسید. در ژانویه 2010، زمان را انتخاب کردیم، به نیویورک رسیدیم و از پنجره هتل میلنیوم، کره شب را به تصویر کشیدیم.

    تعدادی از مشکلات کلیدی وجود داشت.

    اولین و واضح‌ترین آن‌ها عکس‌برداری از پنجره با نوردهی طولانی مدت در تاریکی است. نمونه‌های دیگر عکس‌برداری در شب با قطب خارجی را هنوز در اینترنت ندیده ایم و احساس غرور می‌کنیم که برای اولین‌بار در جهان کاری انجام می‌دهیم.

    همان عکسبرداری با قطب خارجی همیشه در روز انجام می‌شود زیرا تیرک با دوربین از باد با دامنه 10-15 سانتی متر مانند یک برگ آسیاب می‌چرخد. و به همین دلیل برای گرفتن عکس به نوردهی‌های کوتاه نیاز است.

    واضح است که انجام چنین عکس‌برداری در تاریکی و همچنین ایستادن سه پایه از پنجره غیرممکن است. به همین دلیل بالاخره تصمیم گرفتیم سه پایه را از پنجره بیرون بیاوریم.

    در واقع، سه پایه در اتاق بود و یک سیستم چفت و بست تضمین می‌کرد که میله یک و نیم متری که از دو عنصر توسط RRS ترکیب شده بود، بیرون از پنجره باشد.

    برای اینکه ساختار 5 کیلوگرمی (دوربین، شیشه شی، سر پانوراما و بست) همراه با سه پایه به پایین پرواز نکند، از یک تعادل متشکل از 3 بطری بزرگ کولا کولا استفاده کردیم. بطری‌ها را در یک کیسه پلاستیکی گذاشته و روی میله داخل اتاق آویزان کردند.

    مشکل دوم عمق میدان بود. میدان باید از 40 سانتی متر تا بی‌نهایت باشد و به دلیل نوردهی طولانی نتوانستیم دیافراگم را زیاد ببندیم. تمرکز روی فاصله هایپرفوکال رضایت بخش نبود. علاوه بر این، ما نمی‌توانستیم دوربین را جلوتر بگذاریم زیرا باید بتوانیم آن را برای چرخش کنترل کنیم. در نهایت تصمیم گرفتیم از روشی استفاده کنیم که معمولاً در عکاسی منظره استفاده می‌شود (خب، ما در واقع عکاسان منظره هستیم :)) و نام آن را « جبران وضوح» گذاشتیم. به طور خلاصه، شهر با تمرکز بر بی‌نهایت تصویربرداری شده است، اما اتاق، پنجره ما و نزدیک‌ترین پنجره‌های هتل با فوکوس 1 متر فیلمبرداری شده است.

    مشکل بعدی این بود که چگونه می‌توان تمام این ساختار حجیم (نوار بیرونی و سه پایه) را از عکس بردارید و از یک مدل ایستاده در پنجره عکس بگیرید. برای انجام این کار، موقعیت دوربین را در خارج از پنجره اندازه‌گیری کردیم و سپس تمام ساختار به منظور خالی کردن پنجره به داخل اتاق منتقل شد. اما، در همان زمان، دوربین در همان موقعیت خارج از پنجره باقی ماند و همان فاصله را از طاقچه حفظ کرد. موقعیت میله شروع با یک نشانگر نمدی درست روی طاقچه کشیده شد تا بتوان ساختار را به همان موقعیت برگرداند. سپس آثار نشانگر نمدی با مایع تمیز کننده ماتریکس شسته شد.

    دوربین با کنترل از راه دور رادیویی که در کفش داغ دوربین نصب شده بود مدیریت می‌شد.

    یکی دیگر از مشکلات، دامنه پویای صحنه عکسبرداری بود. ما باید روشنایی صحنه را در خارج و داخل اتاق با برد دوربین تنظیم می‌کردیم. برای درک آن، جبران نوردهی را برای هر سری عکسبرداری به‌صورت دستی محاسبه کردیم و حداکثر برد را در داخل اتاق اندازه گیری کردیم. ما در واقع از تکنیک‌های HDR استفاده کردیم.

   ما تصمیم گرفتیم که این کره را با وضوح بالا با استفاده از چشم ماهی 16 میلی متری بر اساس طرح زیر عکاسی کنیم: 6 عکس به‌صورت دایره‌ای و 3 عکس به سمت اوج با استفاده از چرخان باریک. این کار ما را سخت‌تر می‌کرد زیرا اگر با وضوح پایین (سه عکس با استفاده از چشم ماهی 10 میلی‌متری) عکس می‌گرفتیم، بسیاری از کارها آسان‌تر می‌شد و تلاش‌های بسیار کمتری انجام می‌دادیم.

   در ابتدا قرار بود از نادر (نمای پایین) نیز فیلمبرداری کنیم، اما اگر دوربین را از پنجره به پایین بچرخانیم، زمان زیادی را صرف می‌کنیم. در نتیجه، ما از گرفتن نادر درست در فرآیند عکس‌برداری خودداری کردیم، اگرچه روتاتور باریک اجازه انجام این کار را می‌داد و در حین پردازش آن را روتوش می‌کرد.

   ما از تجهیزات زیر استفاده کردیم: دوربین Canon 1Ds MarkIII و عینک Contax Carl Zeiss 16mm Fisheye سازگار با Canon. ابتدا سعی کردیم با “Fivy” خوب قدیمی (Canon 5D MarkII) فیلمبرداری کنیم، اما متوجه شدیم که محدوده جبران نوردهی “Fivy” (+/- دو توقف) برای تصویربرداری صحنه در داخل و خارج از اتاق کافی نیست. . و از آنجایی که تغییر نمایش هر شات در دوربین به‌صورت دستی زمانی‌که در هوا در فاصله نیم متری از پنجره و 120 متری از زمین آویزان بود بسیار ناخوشایند بود، پس مجبور شدیم خود دوربین را تغییر دهیم. با در نظر گرفتن هدف و سایر تجهیزات، مقدار کل آویزان در ساخت هوا حدود 15000 دلار بود.

    و اگر کوکاکولا را نیز محاسبه کنیم، 15003 دلار خواهد بود. اما هنوز مشخص نیست که آیا ما باید هزینه‌های کوکاکولا را محاسبه کنیم زیرا داخل اتاق آویزان بود.

    در هر صورت، دوربین با یک پایه صندلی بسته شده بود. فکر می‌کردیم حتی اگر ساختمان شروع به افتادن کند و صندلی راحتی را بکشد، به هر حال صندلی راحتی از پنجره نمی رود. بنابراین، ما کاملا مطمئن بودیم.

    یکی دیگر از دشواری‌ها این بود که تمام مواردی که در بالا ذکر کردیم برای انجام خیلی سریع ضروری بود، زیرا عکاسی در «ساعت آبی» کوتاه انجام می‌شود، زمانی‌که روشنایی عصر جذاب‌تر است و خیلی سریع تغییر می‌کند و چرخه کل تصویربرداری کره با جبران نوردهی و چرخش دوربین به بیرون. پنجره حدود 5 دقیقه طول کشید.

    قبل از رفتن ما به نیویورک یک تمرین عمومی برگزار شده بود. ما یک پایه آزمایشی به تقلید از طاقچه در هتل ساختیم و تحت شرایط محلی راهرو را به تصویربرداری دو نفر از ما در اطراف دوربینی که روی میله خارجی ثابت شده بود تبدیل کردیم.

    بسیاری از تفاوت‌های ظریف بلافاصله ظاهر شد. به عنوان مثال، اگر ابتدا کل ساختار را بسازیم و آن را از پنجره بیرون بیاوریم، نمی توانیم کیسه پلاستیکی را با کوکاکولا به عنوان تعادل آویزان کنیم و باید از قبل انجام شود.

    لیست عملیات آماده سازی عکس‌برداری، مانند چک لیست خلبانان بوئینگ قبل از برخاستن، کل ورق کاغذ را اشغال می‌کرد.

    ما یک مشکل تا آخر حل نشده بودیم که چگونه سر کروی را با دوربین به نوار بیرون از پنجره ثابت کنیم. در حین تست، در حین چرخش، ساختار سنگین درست در دستان من به طور غیرمنتظره‌ای پیچ دورالومین را که میله و سر را بسته بود شکست.

    فوراً باید به دنبال جایگزینی می‌گشتیم. سرانجام، یک پیک آداپتور جدیدی را برای بستن سر به نوار به سرگئی سمنوف که قرار بود به نیویورک پرواز کند حمل کرد. جلسه سرگئی و پیک، انتقال و نمایش تجهیزات جدید در قطار اکسپرس فرودگاهی که از ایستگاه راه آهن پاولتسکایا به فرودگاه دوموددوو می‌آید، انجام شد.

    یکی دیگر از مشکلات نحوه تهیه اتاق مورد نیاز در هتل با منظره منهتن بود.

    خود هتل از دو برج تشکیل شده است اما برای عکسبرداری فقط به یک سمت برج غربی با دید “راست” نیاز داشتیم. ما این مشکل را با ایجاد رابطه خوب با دربانی که اتاق مورد نیاز ما را در طبقه مطلوب رزرو می‌کرد، حل کردیم. 

    سرگئی سمنوف که مجبور بود از این پانورامای پیچیده فیلمبرداری کند، قبلاً هرگز پانورامای کروی نگرفته بود و نگرش او به آن‌ها به اندازه کافی مشکوک بود. گرچه با دلی سنگین راهی را دیدم که او به نیویورک رفت، اما امیدوار بودم که همه چیز خوب باشد، زیرا سرگئی یک عکاس با تجربه است.

و اکنون سرگئی صحبت می‌کند:

    خوب، بهتر است با نظرات کوتاه شروع کنید.

    در نیویورک، مانند سایر شهرهای ایالات متحده، پنجره‌های باز بسیار کمی در آسمان خراش‌ها وجود دارد و اگر پنجره‌هایی با منظره زیبا پیدا کنید، شانس واقعی است. هتل Millennium گاهی اوقات در سال 2005 از طریق جستجوی اینترنتی با استفاده از ترکیب کلمات “منظره زیبا به منهتن” پیدا شد. پس از آن، ما چندین بار آنجا ماندیم.

    این اتفاق افتاد که سال گذشته من تنها بودم و مجبور شدم همه چیز را خودم بدون دستیار فیلمبرداری کنم. ژانویه 2010 تقریباً تولد من بود (شب 5-6 ژانویه). وقتی از میامی به نیویورک پرواز کردم، می‌دانستم که آن فصل گرم نیست، اما حتی نمی توانستم حدس بزنم چگونه. آن زمان من از غروب تا طلوع خورشید عکاسی کردم (عکس‌های زیادی با نورهای مختلف گرفتم). اتاق من در طبقه چهلم بود.

    باد یخی مرطوب از خلیج مستقیماً به سمت پنجره می‌وزید و 7 درجه زیر صفر به 20 تغییر می‌کرد. حتی با حداکثر روشن‌شده بخاری در اتاق، دو شلوار، یک لباس اسکی و یک روسری بهتر نبود. و برای یک ساعت عکس‌برداری تا استخوان یخ زدم. در نیمه‌های شب فهمیدم که نمی توانم بیشتر از این تحمل کنم و تصمیم گرفتم استراحت کنم و به سمت دستشویی بروم تا خودم را زیر دوش گرم کنم.

    بعد از گرم کردن بعدی زیر دوش به‌جای کت و شلوار اسکی، کت و شلوار تازه خریداری شده توسط Boss را پوشیدم، موهای خیس را با دستان لرزان شان برس زدم، پشت پنجره ایستادم و مجبور شدم چندین عکس “عاشقانه” بگیرم. تنها چیزی که شرایط سخت عکسبرداری را نشان می‌دهد لرزش لبه ژاکت بادی است.

    سرویس اتاق در شب در این هتل کار نمی‌کند و سینی با صبحانه که روی میز می‌بینید و به عنوان ملک مورد استفاده قرار می‌گیرد فقط از ساعت 6 صبح قابل سفارش است بنابراین پس از عکاسی شبانه با پنجره باز ابتدا ابتدا من چند ساعت در اتاق “یخ زده” خوابیدم، سپس صبحانه سفارش دادم و چندین صحنه را درحالی‌که خورشید طلوع نمی کرد، فیلمبرداری کردم.

    خوب، داستان این کره است.