“دنیایی که ما می‌شناسیم، تقریباً به پایان رسیده است”، من درحال گوش دادن به آهنگی از بوریس گربنشیکوف در آیفون خود هستم. او نتیجه می‌گیرد: “پس، لعنت به آن”.

امروزه مقالات آخرالزمانی دربارهٔ نزدیک شدن به فوران استراتوولکانو درحال حاضر خفته، که در پارک ملی یلوستون در وایومینگ، ایالات متحده واقع شده است، بیشتر و بیشتر منتشر می‌شود. هم خروج دسته جمعی بیسون‌ها و هم افزایش فعالیت لرزه‌ای گزارش شده است. گفته می‌شود که این آتشفشان هر 30 هزار سال یک‌بار فوران می‌کند و زمان قبلی خود را از دست داده است، بنابراین تاکنون دو برابر انرژی جمع آوری کرده است. پیش‌بینی می‌شود که بخش بزرگی از ایالات متحده با درد پوشیده شود و پرده گرد و غبار زمین را از نور خورشید محروم کند و در نتیجه عصر یخبندان جدیدی به وجود بیاید.

بدون شک با حضور در روسیه، در طرف مقابل زمین، به هر بحران و هوای سرد عادت کرده ایم، بنابراین تمام این داستان درباره آتشفشان واقعی نیست و آنقدرها هم ترسناک نیست. خوب، در هر صورت، ما تصمیم گرفتیم که تور مجازی خود را در اطراف پارک ملی برفی یلوستون منتشر کنیم.

در واقع، تنها پنج مکان روی زمین وجود دارد که در آن فعالیت آبفشان وجود دارد. اینها ایسلند، نیوزلند، کامچاتکا، ایالات متحده آمریکا و شیلی هستند. و این دقیقاً یلوستون است که دو سوم چشمه‌های حرارتی فوران کننده جهان در آن قرار دارد! اگرچه ما بسیار ناراحت هستیم که به آن اعتراف می‌کنیم، اما دره آبفشان‌های ما در کامچاتکا مانند بخش کوچکی از میدان عظیم آبفشان در وایومینگ به‌نظر می‌رسد. یلوستون دارای این گنجینه گرمایی عظیم است زیرا پارک در دهانه‌ای (به طور دقیق در دهانه دهان) یک آتشفشان عظیم خفته قرار دارد و گرما به سطح بسیار نزدیک می‌شود که از پوسته نازک گدازه‌ای تشکیل شده است که بیشتر سخت شده است. نسبت به 60 هزار سال پیش به‌نظر می‌رسد اوزون در کامچاتکا است، اما ده برابر بزرگتر است، به طوری که در اوزون تنها یک آبفشان و در یلوستون – 3 هزار وجود دارد!

من قبلاً در سال 2002 به این پارک ملی رفته بودم. برای شرکت NTV گزارش تهیه می‌کردم. من در ماه ژوئن آنجا بودم، برف از قبل آب شده بود و من همیشه آن را به یاد آوردم: زیبایی و عظمت پارک، تعداد زیادی آبفشان و دریاچه‌های حرارتی، رنگ آبی روشن چشمه‌های آب گرم و سواحل رنگارنگ آن که نتیجه آن بود. فعالیت باکتری‌ها و علف‌های هرز آبی به همین دلیل است که تصمیم به رفتن به وایومینگ در ماه دسامبر برای گرفتن عکس از آبفشان‌های فعال بدون تردید گرفته شد.

تصمیم گرفتیم از سمت شهر به نام وست یلوستون وارد پارک شویم. پس از رسیدن به مقصد متوجه شدیم که هواشناسی یک روز بارش برف و تنها پس از آن یک روز خوب را وعده داده است. بنابراین ایده ما این بود که همانطورکه روز برف بود، با گربه برفی وارد پارک شویم و از چشمه‌های آب گرم در دمای انجماد عکس بگیریم. برای این منظور به ما کت و شلوارهای فوق‌العاده گرم داده شد (بعد از آن یک لباس دیگر برای پرواز با هلیکوپتر درخواست کردم).

افراد بسیار کمی در پارک بودند، در عوض با گاو کوهان دار، روباه و آهو مواجه شدیم. معروف‌ترین آبفشان به نام پیر وفادار در 30 مایلی ورودی پارک منتظر ما بود. در راه رفتن به آن، قرار بود از بزرگ‌ترین، زیباترین و رنگارنگ‌ترین چشمه منشوری بزرگ دیدن کنیم. چه ناامید شدیم وقتی معلوم شد که رنگهای شگفت انگیز آن به دلیل یک روز تاریک رنگ پریده است و سطح آن با تبخیر آب جوش پنهان شده است. آبفشان قدیمی وفادار با فاصله زمانی دقیق 90 دقیقه فوران می‌کند. دقیقاً به موقع به آنجا رسیدیم تا به جریان آب جوش 30 متری نگاه کنیم و سپس برگشتیم.

بعد از اینکه در یک حمام گرم گرم شدم و متوجه شدم که پیش‌بینی هوا تغییر نمی‌کند، به هلیکوپتر دستور دادم تا صبح زود مرا به پارک ببرد. در واقع، صبح واقعاً خوب بود، اما دمای هوا به حدود 25 درجه سانتیگراد زیر صفر رسید. قرار بود حدود 2 ساعت با هلیکوپتر با در باز پرواز کنیم. بنابراین، با پوشیدن لباس گربه برفی، عینک اسکی آماده و بینی ام را در یک روسری محافظ نئوپرن پنهان کردم، دستور به بلند شدن دادم.

غبار صبحگاهی از بالای پارک جاری بود، ما به سمت چشمه گراند پریسماتیک حرکت کردیم. به زودی در فاصله‌ای دور ما یک ابر ساکن عجیب و غریب را تشخیص دادیم که حرکت نمی کرد. خلبان با پرواز در اطراف این ابر متوجه شد که به گفته ناوبر، چشمه پشت سر مانده است. چرخید و دوباره به سمت ابر رفت. هنوز نتوانستیم دریاچه‌ای رنگارنگ را ببینیم. در تلاش سوم از خلبان خواستم کمی پایین بیاید و عجب، چشمه گرند منشوری درست زیر ما ظاهر شد. معلوم شد که خود ابر تبخیر چشمه است. باد ملایمی این ابر را اندکی به پهلو وزید، بنابراین من فرصتی برای گرفتن چندین عکس داشتم.

بنابراین به ما این ایده داده شد که باید به دنبال این ابرهای مه بگردیم زیرا آن‌ها جالب‌ترین چیزها را پنهان می‌کنند. پس از پایان کار با Old Faithful به سمت گرند کنیون یلوستون که به آبشارهایش مشهور است، حرکت کردیم. پارک پوشیده از برف بود، هوای سرد از کت و شلوار من عبور می‌کرد، گاه به گاه نقاط چشمه‌های آب گرم و دریاچه‌های آب گرم زیر ابرهای بخار به سختی می‌شد متوجه شد.

در راه برگشت دوباره با غبار غلیظ روبرو شدیم و بر فراز حوضه نوریس آبفشان شناور شدیم. از نظر من این منطقه زیباترین آبفشانی بود که در زمستان دیدم. خورشید از طریق تبخیر می‌درخشید و تمام منظره اطراف را نقره‌ای می‌کرد. با احساس طلسم از این زیبایی، کاملاً فراموش کردم که پاهایم بی‌حس شده بودند و انگشتانم در دستکش‌های اسنوبرد به سختی خم می‌شدند. با گرفتن چند عکس بالاخره پارک را ترک کردیم.

در اتاق هتلم بیش از دو ساعت را صرف گرم کردن با بخاری کردم. اما چند ورق کنیاک که توسط دوست مفیدم پیشنهاد شد، این کار را انجام داد و در کمال تعجب، بیمار نشدم.

باید اعتراف کنم که پارک ملی یلوستون در چنین هوایی مکان دوستانه و دیدنی نیست. گنجینه‌های اصلی آن، مانند آبفشان‌ها و چشمه‌های رنگارنگ، در زیر تبخیر خود پنهان شده است. با این حال، حتی یک ثانیه هم دربارهٔ تصمیم من شک یا پشیمانی وجود نداشت – تعداد کمی از مردم آنقدر شجاع هستند که در این زمان از سال از پارک دیدن کنند. و شما شانس بی‌نظیری برای دیدن یلوستون در فصل زمستان دارید.

عکس و متن از دیمیتری مویزینکو