هر چقدر هم که عجیب به‌نظر برسد، داستان سفرم به استرالیا را از اتیوپی شروع می‌کنم.

برخی بر این باورند که گذراندن زمستان در مسکو بهترین ایده نیست، بنابراین برخی از مردم تمایل دارند از آغوش زمستان فرار کنند و به سواحل با درختان نخل بروند. عکاسان نیز احساس سرما می‌کنند و همچنین رویای مقصدهای آفتابی را در سر می‌پرورانند. بنابراین سفر به اتیوپی در اوایل ژانویه جایگزین خوبی برای اسکی استاندارد در سراشیبی به‌نظر می‌رسید.

به محض ورود به آدیس آبابا هوا عالی بود: +10 درجه سانتیگراد در خارج از فرودگاه. سپس مجبور شدیم یک پرواز دیگر داشته باشیم و 8 ساعت در ماشین بمانیم. بالاخره در کویر نمک بودیم. هوا به طرز مشکوکی گرم بود، واضح است که بیش از 30 درجه سانتیگراد، اگر بیش از 40 نباشد. بنابراین من منتظر غروب بودم. بالاخره خورشید غروب کرد اما گرما فروکش نکرد. عرق از صورتم می‌چکید و شروع کردم به فکر کردن – اینجا کجاست؟ و آن‌ها توضیح دادند که این “افسردگی” است – 140 متر زیر سطح دریا. در آن زمان از سال هوا خنک بود، اما در تابستان دمای هوا به بیش از 50 درجه سانتیگراد می‌رسد. گهگاه نسیمی می‌وزید، اما گرد و غبار آن را همراهی می‌کرد. سعی می‌کردم با جیپ تهویه مطبوع خود خنک شوم.

اما به‌جای خنک کردن تهویه مطبوع چیزی جز ابری از غبار برای من به ارمغان نیاورد. زیر آفتاب تقریبا داشتم می‌جوشیدم. معلوم شد که باید 4 روز را آنجا می‌گذراندیم. با دو چیز نجات پیدا کردم: هر ساعت یک تی شرت و یک کلاه آفتابی در آب فرو بردم که 20 دقیقه خنکی به من می‌داد و یک بطری کوکاکولا سرد از یک فروشگاه مواد غذایی محلی. این خوشمزه‌ترین نوشیدنی بود که در عمرم چشیده بودم!

پس چگونه به استرالیا رسیدم؟ بالاخره بعد از رسیدن به یک هتل مناسب با اینترنت، خبر را خواندم و تیتر دیدم: «موج گرما در استرالیا». داستان حدود +46 درجه در سیدنی و +52 درجه در ملبورن بود. در آن زمان، بلیط‌های خود را برای رفتن به سد بزرگ مرجانی (از این پس GBR) دریافت کرده بودم – به نزدیک‌ترین قسمت قاره پنجم به استوا.

آنجا بود که فهمیدم چه زمستانی در پیش دارم. به همین دلیل است که از هوای سرد مسکو در یک استراحت یک هفته‌ای بین اتیوپی و استرالیا لذت بردم.

این تابستان در استرالیا بود. با رسیدن به کایرنز، متوجه شدم که با وجود اینکه هتل من رو به اقیانوس یا بهتر است بگوییم دریای مرجان است، ساحل خالی است. معلوم شد که تابستان فصل مرده است. دریا به قدری گرم است که آب‌های ساحلی پر از چتر دریایی مضر است و شنا اکیدا ممنوع است.

گرمای +38 درجه با رطوبت 100 درصد تقریبا غیر قابل تحمل بود. اما تهویه مطبوع ماشین و اتاق، برخلاف اتیوپی، به خوبی کار می‌کرد. با استفاده از شانس، تصمیم گرفتم در امتداد تفرجگاه به سمت رستوران‌ها قدم بزنم. البته عرق می‌ریختم، اما در حبس شدن در «زیردریایی» احساس خفگی نمی کردم. قدم زدن در هر فروشگاهی نفسی تازه می‌آورد. بعلاوه سرسختی اتیوپیایی به نوعی روی بدن من تأثیر گذاشت و تحمل کرد. من با گفتن اینکه در یک هلیکوپتر در ارتفاع 1.5 کیلومتری در نزدیکی در باز یخ زدم، از خودم جلوتر خواهم رفت.

من دوست دارم برای سفرهایم از قبل برنامه ریزی کنم. دو هفته قبل از رفتن به استرالیا، نامه‌هایی را به بسیاری از شرکت‌های هلیکوپتر ارسال کردم که پروازهایی را بر فراز BBR ارائه می‌دادند. و تنها چیزی که از آن‌ها شنیدم سکوت بود. منتظر پاسخ فوری بودم و وقتی دریافت نکردم بسیار تعجب کردم. تصمیم گرفتم که پس از ورود باید با آن مقابله کنم. و درست یک روز قبل از رفتنم بالاخره اولین پاسخ را دریافت کردم. نامه حاوی عذرخواهی و پیوندی به مقاله بود. به‌نظر می‌رسد که درحالی‌که موج گرما در جنوب وجود داشت، بخش شمالی استرالیا تحت تأثیر بارندگی چند روزه قرارگرفت که دکل‌های تلفن همراه ارائه دهندگان خدمات را آب کرد و آن‌ها بدون تلفن همراه و اینترنت روی بانک نشستند. به همین دلیل ایمیل من را خیلی دیرتر دریافت کردند. اما نکته مهم این بود که آن‌ها آن را دریافت کردند!

 شهر Cairns به عنوان یک “دروازه” به BBR در نظر گرفته می‌شود. جزایر مرجانی در این منطقه نزدیک به ساحل واقع شده‌اند و نقاط غواصی معروف تنها چند ساعت با قایق فاصله دارند. ظاهراً چتر دریایی دورتر در دریا وجود ندارد. 

اما وظیفه من توصیف زیبایی BBR از بالا در هنگام حضور در هلیکوپتر بود.

اولین پرواز ناامید کننده بود. در طول پرواز، با وجود تمام توصیفات مشتاقانه، هیچ چیز حتی از راه دور جالبی کشف نکردم. تنها چیزی که دیدم یک جزیره شنی به ابعاد 5×15 متر بود. این یک مکان عالی بود که در آن احساس می‌کردید در یک جزیره متروک هستید. با این حال، دیدن هلیکوپتر ایستاده روی شن و ماسه، فانتزی عجیب و غریب من را نابود کرد.

وقتی برگشتیم، رئیس شرکت هلیکوپتر من را به دفترش دعوت کرد و شروع به صحبت دربارهٔ گرفتن اقامت استرالیا کرد. نمی‌توانستم بفهمم دقیقاً چه چیزی از من می‌خواهد. در پایان مستقیماً از من پرسید که آیا یکی از دوستانم می‌خواهد با سرمایه‌گذاری در اقتصاد استرالیا، یعنی با خرید شرکتش، اجازه اقامت دریافت کند. قول دادم از اطراف بپرسم. ولی تا الان کسی جواب نداده!

پس از بررسی عکس‌ها متوجه شدم که هیچ احساس شادی و رضایتی ندارم. و سپس یک هشدار ایمیلی از مک بوکم شنیدم: نامه‌ای از شرکت http://www.skysafari.com.au، واقع در 80 کیلومتری شمال پورت داگلاس. آنها بالاخره اتصال خود به اینترنت را بازیابی کردند! من بلافاصله شماره تلفن را گرفتم و صدای آن طرف به من اطمینان داد که می‌توانم از داگلاس به صخره‌های BBR بسیار زیباتر برسم و همچنین می‌توانم جزیره Lizard را به عنوان یک جایزه ببینم!

صبح نزدیک تریلر کوچک در زمین باز با هلیکوپتر پارک شده ایستاده بودم. این بار پرواز طولانی‌تری داشتیم، اما تصاویر زیر جالب‌تر بودند: صخره‌های مرجانی پرپیچ‌وخم زنجیره‌وار ردیف شده‌اند و جزیره Lizard، جایی که باید سوخت‌گیری می‌کردیم، تأثیر بسیار خوبی بر جای گذاشت.

خورشید درحال غروب بود و ما در راه بازگشت بودیم که ناگهان خلبان به سمت کوه‌ها حرکت کرد و بر روی آبشار شناور شد و به سمت ابر بزرگی پرواز کرد. وقتی از او در این مورد پرسیدم، گفت که می‌خواهد رنگین کمانی را به من نشان دهد که در اطراف سایه هلیکوپتر پرتاب شده روی ابر شکل گرفته است.

رنگین کمانی وجود داشت، اما آنقدر ضعیف بود که نمی‌توان آن را ثبت کرد: دوربین من از فوکوس روی ابر خودداری کرد و لحظه از دست رفت. بعد از اینکه فرود آمدیم، عکس‌ها را مرور کردم و می‌خواستم اعتراف کنم که باید پروژه BBR را به پایان می‌رسانم که متوجه عکس زیبایی بر روی یکی از دیوارهای تریلر شدم: این تصویر یک جزیره مرجانی کوچک به شکل قلب بود. وقتی پرسیدم که آیا فتوشاپ شده است، به من گفتند که در 400 کیلومتری جنوب ساحل یک صخره واقعی مانند آن وجود دارد و یک ساعت طول می‌کشد تا به آنجا برسیم. احساس کردم که تور من بدون “قلب” ناقص است و روز بعد به شهر ایرلی بیچ رفتم. 

با اقامت در هتل ساحلی، سرانجام متوجه شدم که چگونه استرالیایی‌ها چتر دریایی را فریب می‌دهند: یک استخر افسانه‌ای در 10 متری ساحل حفر شده بود که می‌توانید با خیال راحت در آب‌های دریا شنا کنید. شهر توسط جوانان اشغال شده بود. برخلاف کایرنز و پورت داگلاس، حداقل پنج کلوپ شبانه در تمام طول شب باز بودند و گروه‌های کوچکی از دختران با کفش‌های پاشنه بلند در خیابان اصلی از باشگاهی به کلوپ دیگر قدم می‌زدند. البته گروهی از پسرها همراهشان بودند.

صبح روز بعد به سمت صخره قلب پرواز کردم. در طول مسیر چندین جزیره جالب دیدم که یکی از آنها، جزیره ویتساندی، تاثیر بسیار قوی بر جای گذاشت. این یک جزیره متروک بزرگ و یک پارک ملی است. بعد از شن و ماسه شکر سفید و درختان نخل خمیده، ناگهان ساحل خیره کننده Whitsunday را دیدم – یک ساحل بسیار طولانی که به عنوان زیباترین ساحل استرالیا شناخته می‌شود. تنها راه رسیدن به آنجا قایق یا مانند من با هلیکوپتر است. 

در مجاورت ساحل یک ورودی زیبا وجود دارد که می‌توان آن را به عنوان بستر رودخانه پر از آب دریا در هنگام جزر و مد توصیف کرد که انواع ماهی‌های شوک و کوسه‌های مختلف را می‌آورد و در هنگام جزر کوچک می‌شود و به ساحل شنی تبدیل می‌شود.

مجبور شدم از خلبان بخواهم که سرعت هلیکوپتر را کم کند تا بتوانم از این مکان فوق‌العاده عکس بگیرم. 40 دقیقه دیگر پرواز کردیم و به «قلب» رسیدیم. بله، این صخره ارزش چند روزی را داشت که برای رسیدن به آن طول کشید. من هم از ارتفاع بالا و هم از ارتفاع پایین با لنز تله عکس می‌گرفتم تا اینکه خلبان هشدار داد سوخت ما تمام شده است.

در راه بازگشت در ساحل ویتساندی فرود آمدیم. یک تخت آفتابی و یک بطری شامپاین با خودم داشتم. وقتم را صرف نوشیدن شامپاین از لیوان کردم درحالی‌که در آخرین پرتوهای غروب خورشید به دریای مرجانی فیروزه‌ای نگاه می‌کردم. ای کاش کسی در کنارم بود که از لذت “قلب” و غروب آفتاب و ماسه سفید شریک شود.

شگفت انگیز است اما درحال حاضر اصلاً گرما را احساس نمی کردم و مطلقاً تمایلی به بازگشت به سرزمین سردم نداشتم.

متن و عکاسی توسط  دیمیتری مویزینکو

و اکنون می‌خواهیم حقایق جالبی دربارهٔ دیواره مرجانی بزرگ به شما ارائه دهیم.

دیواره مرجانی بزرگ در شرق استرالیا واقع شده است و یکی از بزرگترین شگفتی‌های طبیعت است. 2500 کیلومتر در امتداد ساحل امتداد دارد و 344400 کیلومتر مربع مساحت دارد. این بزرگترین اکوسیستم مرجانی سیاره ما و بزرگترین جسم طبیعی است که توسط موجودات زنده تشکیل شده است.

باورش سخت است، اما در طول بیشتر تاریخ زمین‌شناسی استرالیا، آب‌های ساحلی آن چنان سرد بوده است که مرجان‌ها نمی‌توانند در آنجا وجود داشته باشند. این با این واقعیت توضیح داده می‌شود که استرالیا برای هزاران سال بخشی از قطب جنوب بوده است. استرالیا 65 میلیون سال پیش به سمت آب‌های گرمسیری رفت. این رویداد همزمان با بالا آمدن سطح دریا بود که شرایطی را ایجاد کرد که به صخره‌های مرجانی اجازه رشد در نزدیکی سواحل شمال شرقی استرالیا را داد. 

در بیشتر قسمت‌های مرجانی سدی کمتر از 400000 سال قدمت دارد، زیرا در بقیه زمان‌ها سطح دریا برای رشد مرجان‌ها بسیار پایین بود. جوان‌ترین بخش‌های آن در 200 سال گذشته شکل گرفته‌اند و سریع‌ترین رشد در 8000 سال گذشته در طول بالا آمدن سطح اقیانوس جهانی رخ داده است.

بخش اصلی صخره شامل بیش از 2900 صخره با اندازه‌های مختلف است که از 0.01 کیلومتر مربع تا 100 کیلومتر مربع متغیر است. جوانترین صخره‌ها در بالای صخره‌های قدیمی در عمق متوسط ​​15-20 متر زندگی می‌کنند. در هنگام جزر و مد تنها بخش کوچکی از مرجان‌ها روی سطح آب دیده می‌شود و برای لذت بردن از یک تصویر دقیق‌تر باید در آب‌های گرم اقیانوس آرام شیرجه بزنید.

یک تالاب کم عمق خط ساحلی را از هم جدا می‌کند و تشکیل طبیعی 540 مانع شامل بیش از 600 جزیره فراساحلی است که صخره‌ها را احاطه کرده اند. این خانه چهارصد گونه مرجانی با رنگ‌های مختلف است: سایه‌های مختلف قرمز، زرد، قهوه ای، بنفش و حتی سیاه. دیواره مرجانی بزرگ استرالیا محل زندگی 1500 گونه ماهی اقیانوسی و 500 گونه ماهی صخره‌ای از جمله کوسه نهنگ، بزرگترین ماهی جهان است. در آب‌های اطراف صخره، گونه‌های مختلفی از نهنگ ها، دلفین‌ها و لاک پشت‌های دریایی زندگی می‌کنند، بجز تنوع زیادی از میگوها، خرچنگ‌ها و سایر جانوران کوچک. و در نهایت، صخره پناهگاهی برای بیش از 240 گونه پرنده فراهم می‌کند. جای تعجب نیست که این سازند عظیم را می‌توان کاملاً از فضای بیرونی دید.

اگرچه جمعیت بومی استرالیا حدود 40000 سال پیش شروع به استفاده از جزایر مرجانی دیواره بزرگ مرجانی کردند، اما برای مدت طولانی این اثر طبیعی برای تمدن غرب شناخته شده نبوده است. در سال 1770 جیمز کوک، کاشف معروف، از یک کشتی غرق شده در نزدیکی دیواره مرجانی بزرگ جان سالم به در برد. بسیاری از کشتی‌های دیگر که بعداً به اینجا آمدند به همین سرنوشت دچار شدند. اولین کسی که در سال 1815 در اطراف صخره‌های مرجانی حرکت کرد، چارلز جفریس بود. تنها در سال 1980 – زمانی‌که بیشتر مجمع الجزایر به طور کامل کاوش و نقشه برداری شد – این مسیر برای سفر ایمن شد.

هر سال نزدیک به دو میلیون گردشگر از دیواره مرجانی بزرگ استرالیا بازدید می‌کنند. با این حال، علی رغم تلاش‌های دولت برای ایجاد مجموعه‌ای از محدودیت‌ها با هدف حفاظت از اکوسیستم صخره‌های مرجانی، تخریب آن اجتناب ناپذیر است. علاوه بر ویرانی‌های ناشی از انسان (به عنوان مثال، نشت نفت از کشتی‌های عبوری، یا حتی لوسیون‌های برنزه کننده توریست‌ها که در آب حل شده اند)، در معرض خطرات ایجاد شده توسط خود طبیعت نیز قرار دارد.

به عنوان مثال، به اصطلاح محو شدن اتفاق می‌افتد، که منجر به مرگ سریع مرجان‌ها می‌شود. این به دلیل گرمایش جهانی است که بر دمای آب نه تنها در استرالیا، بلکه در سراسر جهان تأثیر می‌گذارد. تعادل شکننده صخره‌های مرجانی نیز به دلیل طوفان‌های استوایی به شدت مختل می‌شود. و شاید بدترین دشمن صخره‌های مرجانی ستاره دریایی تاج خار (Acanthaster planci) باشد که اندازه آن گاهی به نیم متر می‌رسد. آنها از پولیپ مرجانی تغذیه می‌کنند. در دهه 80، شکارچیان خارپوستان بیشترین آسیب را به دیواره مرجانی بزرگ استرالیا وارد کردند.

طبق مطالعه منتشر گردیده توسط آکادمی ملی علوم ایالات متحده در اکتبر 2012، از سال 1985 دیواره مرجانی بزرگ بیش از 50 درصد از مرجان‌هایی را که ساختار آن را تشکیل می‌دهند، از دست داده است! مایه تاسف است که قبلاً نتوانستیم این پانوراما را تصویربرداری کنیم، اما حتی درحال حاضر دیواره مرجانی بزرگ، یک سایت میراث جهانی یونسکو، یکی از چشمگیرترین بناهای طبیعی نه تنها در استرالیا، بلکه در کل جهان است. خودتان آن را در پانورامای ما ببینید.