من همیشه آفریقا را به عنوان یک مکان دیوانه کننده گرم تصور می‌کردم. هر بار که کسی به این قاره اشاره می‌کرد، تنها چیزی که به آن فکر می‌کردم گرما، شن‌های ناشی از باد و کمبود آب بود. اما وقتی گروه من، از جمله سرگئی سمنوف و راهنماهایمان، درجستجوی تجمعات فصلی فلامینگوها به دریاچه ناکورو رفتند، با یک شگفتی بزرگ مواجه شدم. مناطقی که‌ درکنار جاده دیدیم مرا به یاد منطقه تولا روسیه انداخت: مزارع سبزی که تا افق امتداد دارند و مزارع سیب زمینی آشنا! تنها تفاوت این بود – آسفالت کمتر در جاده‌ها و مردم محلی که کمی متفاوت به‌نظر می‌رسیدند.

باید بگویم که ما در فصل خشک به کنیا آمدیم. نمی دانم از بدشانسی ما بود یا هوا خراب شد، اما هر روز باران بسیار شدیدی می‌بارید. گاهی کمی نم نم باران می‌بارید و گاهی باران. تمام آب‌های محلی و دریاچه‌ها سرریز شده بودند. این مسئله برای مردمی که در نزدیکی دریاچه ناکورو زندگی می‌کردند دردسرهای زیادی ایجاد کرد، زیرا کروکودیل‌ها عملاً آزادانه در خیابان‌های روستاهای محلی شنا می‌کردند.

آب زیاد فلامینگوها را مجبور کرد دریاچه ناکورو را ترک کنند و به سمت دریاچه بوگوریا حرکت کنند. این همان جایی بود که ما دو روز را صرف عکس گرفتن کردیم.

دریاچه بوگوریا یک پارک ملی با امنیت و قوانین خاص خود است. در اولین روزمان، در ورودی دریاچه بوگوریا با یک پارکبان با ظاهری خشن آشنا شدیم. هلیکوپتر ما را معاینه کرد و گفت که اجازه نمی دهد آن را نزدیک پرنده‌ها پرواز کنیم، مگر اینکه آن را در عمل ببیند. “دو هلیکوپتر رادیویی درحال حاضر در کف این دریاچه خوابیده‌اند و مال شما سومین هلیکوپتر خواهد بود!” این چیزی است که او با مهربانی قبل از اولین پرواز به ما گفت.

با این حال، چهره او پس از پرتاب تغییر کرد. “من می‌بینم که شما چگونه با آن پرواز می‌کنید. شما می‌توانید کاری را که برای آن به اینجا آمده اید انجام دهید!” گفت و رفت. و بنابراین ما دست به کار شدیم.

تقریباً هیچ توریستی نبود که صبح فلامینگو را تماشا کند. فقط یک ماشین با عکاسان حرفه‌ای از ایتالیا‌ درکنار ما ایستاده بود.

ما ابتدا چندین پرواز انجام دادیم. باید بگویم که ترساندن فلامینگو به این راحتی نیست. اگر حرکات ناگهانی انجام ندهید یا بدوید و بی‌سر و صدا از سقف ماشین خود عکس نگیرید، به احتمال زیاد به زودی دسته‌ای از پرندگان صورتی رنگ شما را احاطه خواهند کرد و فرصتی برای گرفتن عکس‌های بسیار جالب خواهید داشت. پرندگان خیلی نزدیک نمی شوند و فاصله خود را حفظ می‌کنند، اما فاصله بسیار کم است.

در ابتدا بسیار با احتیاط پیش رفتیم. با این حال، پس از چند پرواز متوجه شدیم که پرندگان از هلیکوپتر ما نمی ترسند و ما می‌توانیم از فاصله بسیار نزدیک عکاسی کنیم.

ایتالیایی‌ها و راهنمایان ما به ما هشدار دادند که باید عجله کنیم و همه چیز را تا ظهر تمام کنیم.

“چرا؟” ما پرسیدیم.

“چینی‌ها بعد از ظهر خواهند آمد”.

“؟”

زمانی که آن‌ها اینجا هستند،،.

و بله، ما از چیزی که بعد از ظهر دیدیم راضی نبودیم. چندین اتوبوس با گردشگران از چین حوالی ساعت 12 آمدند. 15 دقیقه بعد هیچ فلامینگو در اطراف ما نبود. چی شد؟

همانطور که قبلا ذکر کردم پرندگان آرام هستند به شرطی که شما حرکات ناگهانی انجام ندهید و آن‌ها را از یک نقطه تماشا کنید. گله‌های فلامینگو دائماً‌ درکنار دریاچه درحال حرکت هستند و به داخل و خارج آب می‌روند. ماشین‌های ما خیلی دور از خط ساحلی بودند که به ما اجازه می‌داد پرندگان را مشاهده کنیم و بدون مزاحمت از آن‌ها عکس بگیریم. حتی هلیکوپتر رادیویی ما هم مزاحم فلامینگوها نشد.

هنگامی که گردشگران از اتوبوس خود بیرون آمدند، در امتداد خط ساحلی پراکنده شدند و سعی کردند با پرندگان عکس بگیرند. فلامینگوهای ترسیده پرواز کردند و چند دقیقه بعد همه پرندگان منطقه ناپدید شدند. راهنمایان ما به ما گفتند که دربارهٔ بازدیدکنندگان از چین معمول است.

با این حال، زمانی‌که تعداد کمی از گردشگران چینی مشتاق به پرتاب سنگ به سمت پرندگان باقی مانده پرداختند تا بتوان از آن‌ها با فلامینگوهای سر به فلک کشیده در پس زمینه عکاسی کرد، راهنمایان ما مجبور شدند مداخله کنند. متأسفانه، هشدار ساده تأثیری نداشت، بنابراین ایوانز، راهنمای ما، به آن‌ها گفت که با نگهبانان پارک تماس خواهد گرفت و آن‌ها باید با پلیس محلی دربارهٔ رفتار آن‌ها در یک پارک ملی برخورد کنند. تنها پس از آن هرج و مرج متوقف شد.

بعد از رفتن توریست‌های چینی چند ساعتی منتظر ماندیم اما نتیجه‌ای نداشت. فلامینگوهایی که به مرکز دریاچه فرار کردند، آن روز دیگر برنگشتند.

صبح روز بعد در دریاچه بوگوریا عکس گرفتن را ادامه دادیم و عصر به نایروبی، پایتخت کنیا رفتیم. در اینجا می‌توانید تور مجازی ما را با فلامینگوها مشاهده کنید.

در اینجا حقایقی دربارهٔ فلامینگو در دریاچه بوگوریا وجود دارد.

بیش از 40 پارک ملی و ذخیره گاه با گونه‌های گیاهی و جانوری آفریقایی در کنیا وجود دارد. معروف‌ترین آن‌ها پارک ملی دریاچه ناکورو است.

دریاچه ناکورو را احاطه کرده است که 188 کیلومتر مربع مساحت و عمق آن کمتر از 3 متر است. مراتع و بیشه‌های جنگلی این پارک مملو از بیش از 50 گونه پستاندار از جمله کرگدن‌های سفید و سیاه است. اما جاذبه اصلی پارک ملی دریاچه ناکورو 450 گونه پرنده است. در واقع تنها هدف از تأسیس این حفاظتگاه در سال 1960 حفاظت از این پرندگان بود.

این پارک به دلیل فلامینگوها به شهرت جهانی رسید. این پرندگان پا دراز با گردن نازک انعطاف پذیر رنگ منحصر به فردی دارند که مستقیماً به رژیم غذایی آن‌ها بستگی دارد. پرهای طبیعی خاکستری سفید فلامینگو بسته به میزان کاروتن مصرفی آن‌ها به رنگ صورتی یا حتی قرمز در می‌آید.

به عنوان مثال، کاروتن در سخت پوستان قرمز کوچک وجود دارد. برای حفظ رنگ خود در باغ وحش، فلامینگوها در رژیم غذایی خاصی که شامل هویج، فلفل دلمه‌ای و سخت پوستان است نگهداری می‌شوند. منبع دیگر کاروتن جلبک سبز آبی به نام Cyanophyta Spirulina platensis است. می توان آن را در برخی از آب‌های آفریقا یافت. بنابراین، علی‌رغم اینکه فلامینگوها در کنیا لانه نمی‌سازند، نمی‌توانند در برابر یک غذای مغذی مقاومت کنند و برای جلبک‌ها به دریاچه ناکورو و دریاچه‌های دیگر می‌آیند.

تعداد فلامینگوها در طول یک سال بسته به سطح آب و در دسترس بودن غذا متفاوت است، اما در اوج فصل، دریاچه ناکورو توسط حدود نیم میلیون از این پرندگان زیبا پوشیده شده است. با این حال، بارندگی‌های شدید در تابستان 2013 منطقه را درنوردید و در نتیجه سطح آب دریاچه ناکورو بالا رفت و فلامینگوها را مجبور کرد تا در جاهای دیگر به جستجوی غذا بپردازند.

دریاچه ناکورو بخشی از سیستم دریاچه‌ای است که در امتداد ساحل شرقی آفریقا و از طریق منطقه به اصطلاح گسلی از لبنان تا موزامبیک می‌گذرد. دریاچه‌ها در ارتفاعات مختلفی قرار دارند، بنابراین پرندگان به راحتی آب‌هایی را یافتند که تحت تأثیر باران قرار نگرفته است: دریاچه بوگوریا که در 100 کیلومتری شمال دریاچه ناکورو قرار دارد. اینجاست که ما پانورامای کروی خود را گرفته ایم.

دریاچه شور و قلیایی بوگوریا که وضعیت پارک ملی را نیز دارد از دریاچه ناکورو کوچکتر است و تنها 32 کیلومتر مربع مساحت دارد. این دریاچه منشاء زمین گرمایی دارد و تقریباً دوجین آبفشان دارد. یک آتشفشان خاموش بوگوریا نیز در این نزدیکی وجود دارد.

سال به سال ده‌ها هزار فلامینگو به دریاچه بوگوریا می‌آیند. با این حال، این بار به دلیل در دسترس نبودن دریاچه ناکورو، دو میلیون پرنده وجود داشت. لطفا از منظره باورنکردنی  لذت ببرید .

عکس و متن از  سرگئی سمنوف ،  استاس سدوف