تاریخ غربی‌ترین منطقه روسیه و مرکز اداری آن، که اکنون کالینینگراد نامیده می‌شود، در قرن سیزدهم آغاز شد، زمانی‌که پادشاه بوهمیا پرمیسل اوتاکار دوم می‌خواست سهم خود را در جنگ‌های صلیبی شمالی داشته باشد. در سال 1255 او نیروهای خود را برای کمک به شوالیه‌های توتونی فرستاد: در این زمان بود که قلعه در دهانه رودخانه پرگولیا تأسیس شد.

قلعه‌ای که به افتخار Premysl Otakar II نام Königsberg (لاتین: Regiomontium به معنی “کوه پادشاه”) را گرفت، در ابتدا از چوب ساخته شده بود، اما در دو سال بعد با یک ساختمان سنگی جایگزین شد. در زمان معین، سه شهر مجاور مختلف با این نام متحد شدند، اگرچه تا سال 1724 هر یک از آن‌ها از نظر اداری مستقل بودند: هر شهر دارای تالار شهر خود، یک شهردار، یک دادگاه و غیره بود. واقعیت جالب این است که دقیقاً در سال 1724 بزرگ فیلسوف و مشهورترین بومی شهر، امانوئل کانت، در اینجا به دنیا آمد.

11 ژانویه 1758 تاریخی است که نیروهای روسی وارد کونیگزبرگ شدند و تا پایان جنگ هفت ساله (1763) این شهر تحت فرمانروایی امپراتوری روسیه بود. بعداً کونیگزبرگ به مرکز استان پروس شرقی تبدیل شد. در سال 1871 این شهر بخشی از امپراتوری آلمان شد: این تغییر منجر به ایجاد چندین استحکامات در اطراف شهر شد که شامل 15 قلعه بود.

مرحله جدید توسعه شهر با تکمیل راه آهن اتصال برلین و سنت پترزبورگ در سال 1860 ایجاد شد. بعدها، در سال 1901، افتتاح کانال کشتی بین کونیگزبرگ و پیلائو نیز به رشد شهر کمک کرد. در سال 1919 فرودگاه دواو افتتاح شد: این فرودگاه اولین فرودگاه مدنی در آلمان و یکی از اولین فرودگاه‌های هوانوردی عمومی در جهان بود. در قرن بیستم، شهر دیوارهای مستحکم را بیش از حد رشد کرد: ساختمان‌های جدید، ایستگاه‌های راه‌آهن، کلیساها ساخته شدند. سبک‌های معماری جدید به نام‌های باهاوس و جوگندستیل (در آلمانی به معنای «مدرن») در شهر تسلط یافتند. معماران Hanns Hopp و Friedrich Heitmann افرادی بودند که بیش از دیگران بر ظاهر شهر تأثیر گذاشتند. بهترین نمونه معماری آن زمان منطقه آمالیناو است که زمانی محله‌ای حومه شهر بود.

در آگوست 1944، قبل از پایان جنگ جهانی دوم، شهر کونیگزبرگ متحمل یک سری حملات بمبی شد که توسط نیروی هوایی بریتانیا انجام شد. بسیاری از شهروندان در اینجا جان باختند، منطقه قدیمی شهر به طور قابل توجهی آسیب دید، بسیاری از بناهای تاریخی، از جمله قلعه Königsberg، ویران شد.

بعداً نیروهای شوروی وارد شهر شدند و این نبرد آسیب بیشتری به میراث معماری کونیگزبرگ وارد کرد. در سال 1945، بر اساس تصمیم کنفرانس پوتسدام، بخش شمالی استان پروس شرقی آلمان به‌همراه پایتخت آن کونیگزبرگ بخشی از اتحاد جماهیر شوروی شد. در سال 1946 نام شهر و همچنین نام کل منطقه به افتخار میخائیل ایوانوویچ کالینین – سیاستمدار شوروی که در همان سال درگذشت، تغییر یافت.

سومین حمله کوبنده که به میراث تاریخی کالینینگراد آسیب رساند در دهه 60-70 رخ داد. رهبران شوروی برای رهایی از گذشته آلمان تصمیم گرفتند نه تنها بناهای باستانی شهر، بلکه ویرانه‌های قلعه را نیز تخریب کنند.

تنها در پایان قرن بیستم، نگرش نسبت به معماری آلمان شروع به تغییر کرد، برخی از ساختمان‌هایی که از جنگ و دوره شوروی جان سالم به در برده بودند، بازسازی شدند. کلیسای خانواده مقدس، کلیسای ملکه لوئیز (معروف به Luisenkirche، اکنون تئاتر عروسکی کالینینگراد) و بورس اوراق بهادار Königsberg (در حال حاضر مرکز فرهنگی) از جمله آن‌ها هستند. کلیسای جامع کونیگزبرگ که تا قرن شانزدهم کلیسای جامع اصلی کاتولیک بود، اکنون برای نمایشگاه‌ها و کنسرت‌های موزه استفاده می‌شود. این کلیسای جامع آجری به سبک گوتیک یکی از معدود بناهای گوتیک در روسیه است. دو ارگ در کلیسای جامع وجود دارد که یکی از آن‌ها بزرگترین ارگ در اروپا محسوب می‌شود.

نه کلیسای جامع تاریخی دیگر در کالینینگراد حفظ شده است. کلیسای جودیتن متعلق به قرن سیزدهم (در حال حاضر کلیسای جامع سنت نیکلاس است) قدیمی‌ترین ساختمان شهر است. همچنین چندین یادآور از نبردهای باستانی وجود دارد که در اینجا رخ داده است: عناصر کمربند دفاعی دوم مربوط به دهه 1850، ساختار قلعه مربوط به قرن 19 و دروازه پادشاه ساخته شده در طول جنگ هفت ساله. در سال 2005، در طول تدارکات برای 750 سالگرد شهر، دروازه پادشاه بازسازی شد و به نماد اصلی جشن تبدیل شد.

بناهای تاریخی خاصی در کالینینگراد وجود دارد: یک ستون پیروزی 28 متری و کلیسای جامع مسیح نجات دهنده، که هر دو در نزدیکی میدان پیروزی تازه بازسازی شده (هانساپلاتز سابق، میدان هانزا) واقع شده اند. خوشبختانه با وجود تمام ضررهای قرن بیستم، این شهر هنوز چیزی برای نشان دادن به شما دارد. فقط پانوراما را باز کنید و خودتان آن را ببینید!

این تور مجازی با حمایت مالی انجمن جغرافیایی روسیه انجام شد.

عکس‌های سرگئی شاندین ، استاس سدوف و دیمیتری مویزینکو