در 50 کیلومتری شمال شرق مکزیکوسیتی، تئوتی‌هواکان (Teotihuacán)، شهر امپراتوری باستانی قرار دارد که قبلاً از نظر وسعت بسیار بزرگ بود و سپس با گذشت زمان از بین رفت. امروزه خرابه‌ها برای گردشگران مرمت شده است.

^{مردم از هزاره دوم} قبل از میلاد در این قلمرو که عمدتاً یک منطقه کشاورزی بوده است، ساکن بوده‌اند . با این حال، مشخص است که مهاجرت دسته جمعی مردم از Cuicuilco، یکی دیگر از شهرهای واقع در دره مکزیک که در اثر فوران آتشفشان ویران شده است، به Teotihuacan در قرن ^دوم پس از میلاد صورت گرفت.

Teotihuacan بر اساس یک طرح دقیق توسعه داده شد: خیابان‌ها در یک زاویه راست مطابق با خیابان اصلی قرارگرفتند. خانه‌های خشتی تنها یک طبقه، سقفی صاف و بدون پنجره داشتند. روبه روی یک حیاط خلوت کوچک، درها تنها منبع هوای تازه و نور بودند. محققان نشان می‌دهند که در طول دوره رونق این شهر بیش از 27 کیلومتر مربع را اشغال کرده بود و کمتر از 125 هزار نفر در آن زندگی می‌کردند. مذهب مهمترین بخش زندگی آن‌ها بود و بنابراین حتی فقیرترین خانه‌ها نیز محراب خانه داشتند.

هنر، اساطیر و معماری Teotihuacan به طور کامل به پانتئون خدایان اختصاص داشت. خدای اصلی Quetzalcoatl بود، خدایی با بدن مار پوشیده از پر پرندگان. معبد مار پر یکی از بزرگترین بناهای شهر باستانی است. این میدان در میدان مرکزی قرار دارد که اسپانیایی‌ها آن را La Ciudadela (ارگ) می‌نامیدند. این معبد به شکل یک هرم تولید شده است و با نقش برجسته‌هایی که مارها، اژدهاها، شیاطین و سر آتشین کوئتزالکواتل را نشان می‌دهد تزئین شده است.

حیوانات قربانی در داخل هرم مار پر دفن شدند. در دهه 1980، دانشمندان همچنین بقایای 137 نفر را در حفاری زیر و اطراف هرم پیدا کردند. به‌نظر می‌رسد که این افراد نیز قربانی شده اند: دست‌هایشان از پشت بسته شده است… همچنین چندسال پیش باستان شناسان تونلی دیواری پیدا کردند که هدف آن مشخص نیست. یکی از نظریه‌ها نشان می‌دهد که این مکان مکانی برای مقدس‌ترین مناسک بوده است. یکی دیگر نشان می‌دهد که این مکان می‌توانست محل دفن حاکمان و کشیشان باشد.

یک جاده بتنی به طول 3.5 کیلومتر به نام “Avenue of The Dead” از سیتادل شروع شده و با زاویه 30 درجه از جنوب به شمال می‌رود. اگر به امتداد جاده از نقطه شروع آن یعنی سمت جنوبی نگاه کنید، ارتفاع این توهم ایجاد می‌کند که جاده درست به سمت آسمان می‌رود. در امتداد خیابان مردگان بسیاری از معابد کوچکتر قرار دارند. شاید نام این خیابان را آن‌ها الهام گرفته‌اند: طبق یکی از نظریه‌ها، آزتک‌هایی که به Teotihuacan رسیدند معتقد بودند که آن‌ها مقبره هستند.

هرم غول پیکر پنج لایه خورشید در ضلع شرقی خیابان قرار دارد. ارتفاع آن 64 متر است. و اندازه پی آن 222 متر در 225 متر است. طول پایه آن تنها 3 درصد کوچکتر از هرم بزرگ جیزه در مصر است. در مکزیک و آمریکای مرکزی به ساختن معابد جدید بر روی ویرانه‌های معابد قدیمی عادت دارند. و بنابراین هرم خورشید در بالای آنچه از سازه‌های قدیمی باقی مانده بود ساخته شد تا اینکه به اندازه فعلی خود رسید. کار ساختمانی اصلی احتمالاً در قرن اول ^پس از میلاد به پایان رسیده است. و معبد در بالای سازه 300 سال بعد ایجاد شد. 248 پله به قله منتهی می‌شود و گردشگران زیادی برای رسیدن به معبد از آن‌ها بالا می‌روند.

خیابان مردگان با هرم ماه به ارتفاع 42 متر به پایان می‌رسد. روی تپه کوچکی نشسته و از نظر بصری به بلندی هرم خورشید است. در بالای هرم سکویی وجود دارد که برای مراسم آیینی به افتخار Chalchiuhtlicue، الهه آب و ماه آزتک‌ها استفاده می‌شد. همچنین برای عموم قابل دسترسی است. و مکان‌های تشریفاتی متعددی در اطراف هرم وجود دارد، درست مانند هر سازه دیگری در شهر.

با وجود این واقعیت که تئوتی‌هواکان باستانی هنوز با اکتشافات جدید باستان شناسان را شگفت زده می‌کند، اطلاعات زیادی دربارهٔ این شهر وجود ندارد. اگرچه هزاران کیلومتر از هم جدا شده است، اما این مجموعه معماری، که بر اساس یک طرح اصلی ایجاد شده است، به طور مرموزی شبیه مجموعه اهرام و سازه‌های مذهبی مصر باستان در جیزه است.

به دلایلی غیرقابل توضیح، تئوتی‌هواکان در اواسط قرن ^هفتم متروک شد که دوره حداکثر شکوفایی آن بود. آزتک‌هایی که بعداً به اینجا آمدند فقط ویرانه‌های باشکوه شهر را یافتند: تقریباً تا حد زمین ویران شد، تمام مقبره‌ها و ولت‌هایی که با هدایای آیینی همراه بودند غارت شدند و مجسمه‌های مقدس مثله و شکسته شدند. حتی نام اصلی Teotihuacan برای ما گم شده است: آزتک‌ها نام فعلی خود را به این شهر دادند (“شهر خدایان”).

تنها چیزی که دربارهٔ Teotihuacan مسلم است این است که یک مکان دیدنی شگفت انگیز و مرموز مکزیک است. و به دلیل خوبی به فهرست میراث جهانی یونسکو اضافه شده است. خودتان آن را از طریق پانورامای ما ببینید!

عکس های دیمیتری مویزینکو و استاس سدوف