یونانیان مهمان نواز به ما کمک کردند تا سفر خود را به متئورا ترتیب دهیم. ما از یانیس یانناکاکیس، رئیس   آژانس مسافرتی آتن واکینگ تورز بسیار سپاسگزاریم. در پاسخ به “فریاد کمک” ما در اخذ مجوزهای عکاسی، او و همکارانش نه تنها در این تجارت فریبنده حمایت کردند و مجوزهای رسمی را برای همه مکان‌های درخواستی دریافت کردند، بلکه در زمینه اقامت، حمل و نقل و تدارکات نیز به ما کمک کردند و بخش قابل توجهی را جذب کردند. از هزینه‌های ما در سفر به دنیا، تا به حال چنین میزبانان سخاوتمندی را ندیده بودیم.

اطلاعات بیشتر دربارهٔ راهنمای مهمان نواز ما در  اینجا موجود است .

معمولا زمانی‌که عکاسی برای یک سفر عکس به یونان آماده می‌شود، همه بلافاصله به او می‌گویند که از جزیره سانتورینی و متئورا دیدن کند. برخلاف سانتورینی، جایی که یافتن یک مکان خوب برای عکاسی می‌تواند به دلیل خانه‌های کوچک آبی و سفید و زرد و قرمز بی‌پایان، کلیساهای روی صخره‌ها و بهترین غروب‌های مدیترانه‌ای چالش برانگیز باشد، عکاسی از متئورا بسیار آسان‌تر است: 6 صومعه و 2 نقطه مشاهده مشرف به دره است.

6 قرن پیش، (یا شاید حتی قبل از آن) راهبان درجستجوی خلوت برای دعا در این منطقه ساکن شدند. آنها در غارها زندگی می‌کردند و سازه‌های معنوی را بر فراز برج‌های صخره‌ای غیرقابل دسترس ساختند. بله، مزاحم آن‌ها در آنجا واقعاً سخت بود: مردم از نردبان طناب آویزان بالا می‌رفتند یا در یک سبد مخصوص بالا می‌رفتند. آنها همچنین از یک وینچ برای بلند کردن مصالح ساختمانی و مواد غذایی استفاده کردند. این منطقه رو به افول و رونق رفت و در پایان تنها 6 صومعه از 24 صومعه باز ماند. کنتراست بالای سقف‌های کاشی‌کاری‌شده قرمز در برابر صخره‌های خاکستری کوه‌های اطراف، دست نیافتنی و در عین حال خیره‌کننده به‌نظر می‌رسد، که شوخی بدی را در جامعه راهبان بازی می‌کند: اکنون هر روز صبح اتوبوس‌های توریستی یکی پس از دیگری به سمت دروازه‌های صومعه‌هایی می‌روند که راهبان از آنجا استفاده می‌کردند. به دنبال تنهایی و آرامش در کوهستان…

نحوه عکاسی از صومعه‌ها با دوربین پرنده کاملاً واضح است زیرا سوژه‌های عکس تقریباً عالی هستند. هدف اصلی ما این بود که “جدا شدن” آن‌ها از زمین و احساس “شناور” در میان کوه‌ها را به تصویر بکشیم. با طلوع خورشید از خواب بیدار شدیم، منتظر غروب خورشید بودیم و یادداشت برداری کردیم که صبح چه زمانی و در چه زاویه‌ای نور خورشید به هر صومعه برخورد کرد و چه زمانی در پشت کوه غروب کرد. و عکاسی کردیم، عکاسی کردیم و عکاسی کردیم.

من از بازدیدهای قبلی خود از متئورا می‌دانستم که تقریباً در تمام صومعه‌ها عکس‌برداری در محوطه داخلی ممنوع است. با این حال، ما آنقدر از زیبایی نقاشی‌های دیواری و کلیساهای آن‌ها شگفت زده شدیم که تصمیم گرفتیم از شانس خود استفاده کنیم و مذاکره کنیم. با یک لپ‌تاپ و تصاویر از وب‌سایت AirPano.com، از صومعه‌ای به صومعه دیگر رفتیم و به همه درباره پروژه خود گفتیم. ما که بودیم، چه کردیم و چرا باید به ما اجازه می‌دادند عکس بگیریم. در بعضی جاها بلافاصله ما را رد کردند، در جاهایی یک راهبایی غایب بود و در 2 صومعه با صحبت‌های ما آن‌ها را تکان داد و اجازه دادند داخل عکس‌برداری کنیم. بر خلاف صومعه مردانه سنت ترینیتی، جایی که آن‌ها به سادگی یک راهب را با ما فرستادند تا مطمئن شوند که ما درحال عکسبرداری از چیزهای مناسب هستیم، در صومعه زنانه سنت استفان، ما پذیرایی ویژه‌ای داشتیم که می‌خواهم جزئیات آن را به شما بگویم.

حیا با دقت وب سایت ما را مطالعه کرد و سپس چندین راهبه را دعوت کرد و پانورامای ما را به آن‌ها نشان داد. خواهران ذکر کردند که قبلاً متوجه “ماشین پرنده عجیب و غریب” شده بودند که اخیراً صومعه آن‌ها را از بیرون شلیک کرده بودیم. خدا را شکر فقط کنجکاوی محض بود. آن‌ها با همدیگر صحبت کردند و به ما اطلاع دادند که ما را با وسایلمان داخل نمی‌کنند، اما بهتر است بعدازظهر که صومعه برای عموم بسته است، بیاییم. به این ترتیب، ما مزاحم نمی شویم.

وقتی من و استاس چند ساعت دیگر برگشتیم، دروازه بسته بود و بنابراین مجبور شدند آن را برای ما باز کنند. من آماده بودم که فوراً عکس‌برداری را شروع کنم، اما ابیه دوباره با ما تماس گرفت. او با لبخند به ما گفت که شروع به کار بدون صرف ناهار مناسب نیست. بنابراین، از ما دعوت شد تا با راهبه‌ها یک وعده غذایی را تقسیم کنیم. آنها غذاهای گیاهی متوسطی را سرو می‌کردند که با عشق فراوان پخته می‌شدند. کار کردن بعد از یک غذای خوشمزه آسان بود و بنابراین ما به سرعت عکاسی خود را به پایان رساندیم. وقتی دیدند ما چگونه عکاسی می‌کنیم و از چه تجهیزاتی استفاده می‌کنیم، از ما خواستند که از نقاشی‌های دیواری خاص برای صومعه عکس بگیریم. به عنوان هدیه خداحافظی، راهبه‌ها چند کتاب دربارهٔ متئورا و نقاشی‌های دیواری این کلیسا به ما دادند. یک بار دیگر شاهد مهربانی و مهمان نوازی واقعی یونانی بودیم. ما فقط خاطرات خوشی از سفر به متئورا داشتیم.

و اکنون چند حقایق تاریخی دربارهٔ متئورا.

مجموعه صومعه متئورا در یونان یکی از معدود بناهای تاریخی در سیاره ما است که هم توسط انسان و هم طبیعت ایجاد شده است. متئورا نمونه نادری از صنایع دستی هماهنگ است که چشم انداز محلی را بدون تغییر آن غنی می‌کند.

اما، اجازه دهید از ابتدا شروع کنیم. کوه‌های باشکوه به ارتفاع 600 متر در دشت تسالی در وسط شمال یونان قرار دارند. بیش از 60 میلیون سال پیش این مکان در پایین صخره دریای ماقبل تاریخ قرار داشت. هوازدگی مداوم ناشی از آب، باد و دمای شدید آن‌ها را به ستون‌های سنگی عظیم تبدیل کرد. شکل‌های عجیب و غریب صخره‌ها به‌نظر می‌رسد که در هوا معلق هستند، از این رو Metéora نامیده می‌شود که در زبان یونانی به معنای “وسط آسمان” یا “در هوا معلق” است. طبق افسانه، اولین خلوت نشین‌ها خیلی قبل از دهم به این برج‌های صخره ای ^آمدندقرن AC آنها در حفره‌ها و غارها زندگی می‌کردند و برای عبادت گروهی گرد هم می‌آمدند و کتاب مقدس را در «مکان‌های دعا» ویژه مطالعه می‌کردند. و برای شرکت در عبادات و عبادات کلیسا، زاهدان به شهر استاگوی (شهر امروزی کالاباکا، معروف به کالامباکا) که در دامنه کوه‌ها قرار داشت، فرود آمدند.

متئورا برای چندین قرن از آشفتگی دنیوی دور ماند. با این حال، در ^قرن سیزدهم، تسالی حملات متعددی را از سوی صلیبیون، صرب‌ها، آلبانیایی‌ها و ترک‌ها تجربه کرد. راهبی به نام آتاناسیوس که توسط کورسیان از صومعه آتوس اخراج شد، به متئورا آمد تا یکی از اولین صومعه‌های سازمان‌یافته را بسازد. او در سال 1334، 14 راهب محلی را جمع کرد و به «پلاتیس لیتوس» یا «صخره عریض» صعود کرد، صخره‌ای عظیم که در ارتفاع 613 متری از سطح دریا و 413 متری بالاتر از شهر کالاباکا قرار داشت.

این آغاز یک تلاش عظیم برای ساختن صومعه‌ها بود. تیرهای الوار در اعماق شکاف‌های سنگ قرار داده شده بود تا به بلند شدن مواد کمک کند. در پایان ساخت و ساز، تیرها تا حدی از هم جدا شدند یا در آنجا رها شدند تا با گذشت زمان تجزیه شوند. راهبان و بازدیدکنندگان فقط از پله‌های چوبی آویزان برای رسیدن به صومعه استفاده می‌کردند. راهبان همچنین از تورهای مخصوصی برای بلند کردن افراد استفاده می‌کردند. چنین روش عجیب و غریب حمل و نقل تا 30 دقیقه زمان می‌برد. و تورها هرگز نشکستند. این مجموعه نه تنها از راهبان صومعه محافظت می‌کرد، بلکه در مواقع ناآرامی و جنگ به مردم محلی پناه می‌داد.

در دهه 1920 متئورا اولین جاده‌ها و پله‌های سنگی مناسب خود را راه اندازی کرد که به نوبه خود باعث شد مردم در طول جنگ جهانی دوم و جنگ داخلی یونان (1946 – 1949) با مجموعه صومعه شوخی شیطانی بازی کنند: متئورا غارت شد. . با این حال، احیای زندگی رهبانی درست پس از پایان جنگ آغاز شد و هزاران زائر و گردشگر را به خود جذب کرد.

علیرغم این واقعیت که تنها 6 صومعه از 24 صومعه اصلی متئورا از دوره شکوفایی آن تا دوران مدرن باقی مانده است، چیزهای زیادی برای دیدن وجود دارد. هر یک از صومعه‌ها یک بنای تاریخی و معماری هستند. تک تک سازه‌ها بدون برهم زدن زیبایی طبیعی آن‌ها در داخل صخره‌ها ساخته شده‌اند و هر یک از آن‌ها منحصربفرد است. به عنوان مثال، صومعه مقدس سنت نیکلاس آناپوساس بر روی یک ستون صخره‌ای نسبتا کوچک تولید شده است. سطح محدود آن راهبان را مجبور کرد که معابد، سلول‌های منفرد و اتاق‌های خدمات را در سطوح مختلف قرار دهند، که صومعه را به یک هزارتو تبدیل کرد. علیرغم تلفات دوران جنگ، متئورا هنوز تعدادی از نمادهای کمیاب، نقاشی‌های دیواری و دیگر اشیاء مذهبی را در خود جای داده است.

در سال 1988، مجموعه صومعه متئورا بخشی از میراث جهانی یونسکو شد. هر روز گردشگران بیشتری را به خود جذب می‌کند. ما از شما دعوت می‌کنیم از طریق پانورامای عکس مجازی ما از شگفتی‌های متئورا بدون جمعیت لذت ببرید.

عکس و متن از Stas Sedov ,  Dmitry Moiseenko  و  Mike Reyfman