در این مطلب به توضیح مختصری در خصوص دو اصطلاح «پیکرنگاری» و «سایهنگاری» می‌پردازیم.
پیکرنگاری (Iconography)
در هر نقاشی، فرآیند شناسایی افراد و اشیاء و همچنین درک استفاده نمادین از هر شی در مجموع به عنوان پیکرنگاری یک نقاشی نامیده می‌شود.
پیکرنگاری در هر نقاشی برای پیدا کردن هویت افراد و هدف از استفاده از هر جسم در صحنه بسیار مهم است. با توجه به پیکرنگاری هر نقاشی می‌توان به اعتقادات مردم و جامعه در هر دوران پی برد. پیکرنگاری تنها در مورد نام‌گذاری شخصیت‌ها و اشیاء نیست. به غیر از هویت عمومی شخصیت‌ها و اشیاء، پیکرنگاری بیشتر در مورد پیدا کردن معانی نمادین اشیاء است و کمک می‌کند سمبولیسم پنهانی که هنرمند سعی داشته در نقاشی خود بگنجاند، درک شود.
همچنین درک پیکرنگاری می‌تواند به فهمیدن ارتباط نقاشی با دیگر امور تاریخی که مربوط به موضوع نقاشی است،منجر شود. پیکرنگاری به دنبال کسب اطلاعات از مدل‌های خاص استفاده شده در آثار هنرمند است.
بنابراین، در مفهوم گسترده‌تر، پیکرنگاری در مورد پیدا کردن هر گونه اطلاعات مربوط به یک نقاشی از کتاب‌های تاریخی، معانی نمادین و یا یک شجره‌نامه از یک انسان زنده است.
در اینجا پیکرنگاری اولیه تابلوی شام آخر اثر لئوناردو داوینچی نشان داده شده است. اگر می‌خواهید یک نمونه از پیکرنگاری پیچیده را مشاهده کنید، فیلم رمز داوینچی نمونه خوبی است که در آن سعی بر بررسی موشکافانه نقاشی موضوع اصلی است. رابرت لانگدان – درست یا غلط – در واقع مشغول پیکرنگاری نقاشی بود.
سایهنگاری (Skiagraphia)
سایهنگاری، نسخه قدیمی‌تر از نقاشی کیاروسکورو است. نقاش رنسانس، کاراواجو، در طول قرن شانزدهم، سبک تنبریسم (Tenebrism) را ابداع کرد که سبکی چشم‌گیرتر از کیاروسکورو بود. اما، گفته می‌شود که کیاروسکورو یک نسخه توسعه‌یافته از سایهنگاری است که ابتدا در قرن پنجم قبل از میلاد توسط نقاش یونانی آپولودوروس اسکیاگروف اختراع شده است.
نام خانوادگی وی به معنای «نقاش سایه» است که توسط مورخان یونانی به این سبک تخصیص داده شده است.
⇩
〔دیدن منابع مطالب〕
مجله دانستنی‌های هنر
