اشتباهات رایج مبتدیان در تنظیمات دوربین عکاسی

  • مشروح مطلب
  • مطالب مشابه
  • بخش‌های مرتبط

اشتباهات رایج مبتدیان در تنظیمات دوربین عکاسی

اگرچه مباحث بسیار زیادی در رابطه با آموزش عکاسی وجود دارد که عکاس می‌تواند یاد بگیرد، اما اگر شما بتوانید تنها از این اشتباهات پرهیز کنید یا این اشتباهات را اصلاح کنید، متوجه می‌شوید که عکس‌های شما شارپ‌تر و با کیفیت‌تر می‌شوند. در طی سالها من به عکاسان مبتدی زیادی نحوه کار با دوربین را آموزش داده ام و کار آن‌ها را مشاهده کرده ام و با تعداد زیادی از اشتباهات متداول مواجه شده ام که اکثر آن‌ها مرتکب می‌شوند. در این مطلب به 5 اشتباه اصلی مبتدیان عکاسی خواهیم پرداخت.

1-یکی از این اشتباهات این است که ایزو را به اندازه کافی بالا نمیبرند.
قبلا یک تفکر رایج وجود داشت مبنی بر اینکه بهتر است شما هنگام کار با دوربین‌های دیجیتالی تا حد ممکن از حداقل ایزو استفاده کنید. این موضوع به این خاطر بود که دوربین‌های دیجیتالی اولیه در ایزوهای بالاتر نویز بسیار زیادی را به عکس می‌دادند. اما در سال‌های اخیر این شرایط کاملا تغییر کرده است. دوربین‌های دیجیتالی جدیدتر این قابلیت را دارند که در ایزوهای 800، 1600، 3200 و حتی 6400 برای دوربین‌هایی که این امکان را دارند، با کیفیت فوق العاده تصویر را ثبت کنند. نویز در مقایسه با قبل بسیار غیرقابل توجه‌تر است و این مساله بسیار خوشایند و زیباتر است.
این مساله چگونگی عکاسی ما را تحت تاثیر قرار داده است. با اینکه درحین کار با سه پایه ایزو همچنان باید حداقل میزان ممکن باشد، اما در زمانی که بدون سه پایه کار میکنید بهتر است که ایزو را تا حد ممکن بالا ببرید. زمانی که من به تناسب موقعیت خاصی از اپرچر خیلی باز با عدد 8/2 استفاده میکنم، معمولا در نور روز از ایزوی 400، و در نور سایه روشن از ایزوی 800 الی 1600، در شب یا تاریکی غروب هم از ایزوی 3200 و 6400 استفاده میکنم. این ایزو به من اجازه انتخاب سرعت شاتر بیشتر را می‌دهد تا به وسیله آن در شرایطی که کمترین عمق میدان وجود دارد، لرزش دوربین ناشی از حرکت دستم و یا حرکت اجسام جلوی دوربین به حداقل برسد. عکس‌های من نیز با استفاده از این تکنیک بسیار شارپ‌تر است.
در صورتی که شما با مد دستی کار میکنید به شما پیشنهاد میکنم دوربین را از حالت ایزو اتوماتیک خارج کنید. برای اینکه بهتر است شما انتخاب دو تا از سه تا عامل تنظیمات دوربین (سرعت شاتر، اپرچر، ایزو) را به عهده دوربین نگذارید. زیرا ممکن است عکس شمارا در شرایط مختلف خراب کند. بهتر است دوربین فقط یکی از این عوامل را انتخاب کند که بهینه‌ترین حالت استفاده از دوربین رخ دهد.

2-استفاده از سرعت شاتر بسیار پایین
برای به حداقل رساندن لرزش دستی دوربین، سرعت شاتر همواره باید مقدار عددی 1 بر روی فاصله کانونیِ لنز باشد. درواقع اگر شما دارید با یک لنز با فاصله کانونی 50 میلیتری عکاسی میکنید باید سرعت شاتر روی عدد 1 پنجاهم ثانیه یا تندتر باشد تا مطمئن شوید که عکس شما شارپ است. این مقدار در هنگام استفاده از لنز زوم با اهمیت‌تر می‌شود، زیرا فاصله کانونی لنز زوم 300 میلیمتر است و ما یک سرعت شاتر به اندازه 1 سیصدم ثانیه احتیاج داریم تا تصویر تار نشود. به این دلیل که لرزش‌های خفیف هنگامی که یک محدوده کوچک در فاصله دورتر را بزرگنمایی می‌کنیم قابل تشخیص‌تر اند. به همین دلیل است که من معمولا ایزوی دوربین خود را هنگامی که از سوژه‌ای در فاصله دور عکاسی میکنم بالا میبرم.
برای سوژه‌های در حرکت به یک سرعت شاتر که به اندازه کافی بالا باشد نیاز است تا آن‌ها را در عکس ساکن کند. من حداقل سرعت شاتر 1 دویست و پنجاهم ثانیه را برای ساکن کردن افراد در حال حرکت مناسب میدانم. شما حتی به سرعت شاترهای بیشتری احتیاج دارید تا اجسامی مانند ماشین را ساکن کنید.

3-عدم استفاده از جبران نوردهی (+/-) یا مد مناسب نوردهی
اگر از مد اولویت اپرچر یا شاتر استفاده می‌کنید، جبران نوردهی بهترین کمک شماست، مخصوصا در صحنه‌های دارای نور غیرواقعی. نورسنجی دوربین شما یک ابزار خلاق نیست -این ابزار تمایل دارد که همه چیز یک تون رنگی خاکستری خنثی بگیرد اما این مساله برای عکس به دلیل ایجاد مقدار زیادی تون تیره یا روشن مشکل ساز است-ممکن است که شما بخواهید آن تون را برای اینکه عکستان خاکستری دیده شود استفاده کنید ولی باید بدانید که تونی که انتخاب میکنید باید برای تصویر طبیعی و واقعی به نظر برسد. این قسمت همان جایی ست که جبران نوردهی به کار شما میاید.
برای مثال در صحنه‌هایی که دارای برف زیاد یا آسمان روشن اند، دوربین ممکن است دچار این اشتباه گردد که تصویر را بیش از حد تاریک کند تا قسمت‌های روشن آسمان خاکستری به نظر برسند.
یا اگر شما در شب عکاسی می‌کنید یا در یک کوچه تاریک هستید، سیستم نورسنج دوربین سعی می‌کند تا قسمت‌های بسیار تیره تصویر را به یک خاکستری روشن‌تر تبدیل کند. برای همین هم تصویر را بیش از اندازه روشن می‌کند. همچنین مشکلات مشابه این می‌تواند در تصویرهایی اتفاق بیفتد که هم قسمت بسیار روشن و هم قسمت‌های بسیار تیره دارند و یا سوژه دارای نور پس زمینه است.
بسیاری از عکاسان دوربینشان را در حالت نورسنجی اشتباهی قرار می‌دهند. سه حالت نورسنجی وجود دارد: سنجش ماتریسی، سنجش با تمرکز روی میانه، سنجش نقطه ای. نورسنجی ماتریسی به تمام صفحه نوردهی می‌کند، نورسنجی با تمرکز روی میانه فقط قسمت میانی تصویر را نوردهی می‌کند و نورسنجی نقطه‌ای نیز فقط قسمتی را نوردهی می‌کند که عکاس روی آن فوکوس می‌کند. من شخصا نورسنجی ماتریسی را خیلی وسیع و نورسنجی نقطه‌ای را خیلی متمرکز می‌دانم. برای همین معمولا از نورسنجی با تمرکز روی میانه استفاده می‌کنم.

4-عدم انتخاب صحیح نقطه فوکوس
بعضی از عکاسان تشخیص نقطه فوکوس را به طور کامل به عهده دوربین می‌سپارند. این یک تصمیم بسیار نادرست است زیرا دوربین در خیلی از مواقع نقطه فوکوس را اشتباه نشان می‌دهد و عکس شما را خراب می‌کند. شما خودتان باید تشخیص نقطه فوکوس تصویر خود را به عهده بگیرید و روی مهم‌ترین سوژه عکس فوکوس کنید.
همچنین جا دارد خاطر نشان کنیم، در بین عکاسان رایج است که یک لنز ثابت با فاصله کانونی 50 میلیمتر و عدد اپرچر 1٫4 یا 1٫8 می‌گیرند و سریعا تصور می‌کنند می‌توانند با اپرچر 1٫4 از هرچیزی عکس بگیرند صرفا به این جهت که می‌توانند. بعضی از شرایط برای عکاسی با اپرچر 1٫4 مناسب است ولی مهم این است که ببینید که عمق میدان در آن عدد اپرچر کم است.
اگر شما با عمق میدان بسیار کم عکاسی میکنید نقطه فوکوس دقیقا و کاملا باید روی مهم‌ترین سوژه باشد. اگر شما درحال عکاسی از یک فرد هستید و نقطه فوکوس را به جای اینکه روی چشم او قرار دهید روی بینی یا گوش او قرار میدهید، نقطه فوکوس اشتباه شما کاملا قابل تشخیص است و عکس شما را خراب می‌کند. اغلب من ترجیح میدهم به جای عدد اپرچر 1٫8 یا 2٫8 پرتره‌ها را با عدد اپرچر 4 عکاسی کنم. زیرا با این اپرچر هنوز مقداری از پس زمینه در عکس وجود دارد و بوکه‌های زیبایی تشکیل می‌شوند، و همینطور قسمت بیشتری از شخص در فوکوس است. و همچنین خطاهای ناشی از فوکوس را هم کم می‌کند.

5-استفاده از تثبیت کننده‌های تصویر در هنگام استفاده از سه پایه
تثبیت کننده‌های تصویر بر روی لنز یا دوربین به شما کمک می‌کنند زمانی که بدون سه پایه عکاسی می‌کنید تصویر شارپ تری بدست بیاورید. با این حال زمانی که دوربین ثابت‌تر و بدون لرزش‌تر باشد این تثبیت کننده‌های تصویر می‌توانند باعث به وجود آمدن لرزش‌های خفیفی بشوند، درنتیجه این لرزش‌ها باعث اثر معکوس برای این تثبیت کننده‌های تصویر می‌شوند. بعضی از مواقع آن‌ها باعث تاری می‌شوند. پس حتما توجه این باشید که در هنگام استفاده از سه پایه تثبیت کنده‌های تصویر خاموش اند. زمانی که شما متوجه این شدید که در هنگام استفاده از سه پایه در عکس تاری خفیفی به وجود آمده است، تثبیت کنننده‌های تصویر و باد محتمل‌ترین دلایل این اتفاق اند.

نتیجه گیری:
نکته اصلی و نهایی این است که اگر شما بتوانید از این اشتباهات رایج عکاسان مبتدی دوری کنید و آن‌ها را در کار خود اصلاح کنید، در مسیر عکاسی بهتر و پیشرفته‌تر قرار میگیرید.


دیدن منابع مطالب

بخش‌های مرتبط
مجله هنرمجله دانستنی‌های هنر

ژورنال‌های لیلیت

مجموعه‌ای جامع از مجلات دانستنی‌ها و مطالب مفید با موضوعات گوناگون و متنوع

اَپ لیلیت

دریافت رایگان اپلیکیشن لیلیت

error: هشدار ⚠️ محتوا محافظت می‌شود