هنر قلمزنی سابقهای بسیار طولانی و تاریخی دارد و این هنر سخت اما زیبا یکی از رشتههای هنرهای سنتی ایران است که در دسته بندی،در رده هنرهای صناعی و در گروه فلز کاری قرار دارد. این هنر گرانمایه و زیبا که بیانگر فرهنگ و تمدن قوم ایرانی است ابتدا به صورت حجاری در بدنه کوهها و روی سنگهای ساختمانی کاخهای پادشاهان و بناهای تاریخی و حتی در دوران غارنشینی دیده شده است.
بعدها هنر حجاری، تبدیل به حکاکی و سپس قلمزنی گردیده و نقوش و تصاویر از روی سنگهای ساختمانها و بدنه کوها به روی سنگهای قیمتی مخصوصاً عقیق منتقل گردید و «حکاکی» نامیده شد.
عاقبت فلزات از جمله طلا و نقره و مس و برنج و فولاد زمینه اصلی این نقوش و خطوط زیبا و دلپسند قرار گرفته و هنر«قلمزنی» نام گرفت. و یا به عبارت دیگر ایجاد خطوط و نقوش به وسیله قلم یا ضربه چکش و بر روی اجسام فلزی. لفظ «قلمزنی» معنای متعددی دارد. این لغت در فرهنگ معین چنین معنی شده است: «نویسندگی، نقاشی و یکی از هنرهای زیباست و آن ایجاد نقوش جانوران و گیاهان و طرحهای مختلف است بر روی نقره یا فلزات دیگر. در هنگام عمل، استاد به وسیله قلمی فلزی و یا منقاش نوک تیز فولادی که دارای دستهای چوبی است کار میکند. دکتر معین پس از این تعریف، این بیت رااز «زلالی» آورده است: به طرح خویش حیرت زند دست که از هیچش قلمزن نقش چون بس
شیوههای قلم زنی
ساخت اشیای فلزی توسط دواتگران انجام میشود. در حال حاضر با استفاده از ابزار و وسایل، سه شیوه برای ساخت ظروف فلزی به کاربرده میشود: یک تکه یا بدون درز – چند یا درز دار و یا استفاده از دستگاه یا خم کاری.
قبل ازقلم زدن، باید درون یا زیر شئی مورد نظر را از قیر مذاب انباشته کرد. قیر باید درون کار کاملا” بدون خلاء باشد و پس از سرد شدن کاملا سفت شده باشد. تا قلم، کا را فرو نبرد.
برای شروع کار ابتدا طرح مورد نظر را تهیه کرده سپس آنرا روی برنج سنبه گذاشته و با قلم سنبه نقاط طرح را نزدیک بهم سوراخ میکنند. برای انتقال نقشه روی کار لازم است تا سطح فلز مورد نظر چرب شود. نقشه را روی آن میگذارند و با پودر ذغال که در دستمال نرمی پیچیده شده روی نقشه میکشند. پودر ذغال از سورخهای روی نقشه عبور میکند و روی سطح فلز مینشیند و بدین ترتیب شکل طرح روی اثر منتقل میشود. سپس هنرمند با استفاده از قلمهای آج دار و یا بدون عاج شروع به قلم زدن میکند.
از شیوه هائی که در قلم زنی به کار میرود میتوان موارد ذیل را نام برد.:
شیوه عکسی : با ایجاد سایه و خط در زمینه موضوع را نشان میدهند. هیچ گونه اختلاف سطحی بین موضوع و زمینه مشاهده نمیشود.
شیوه زمینه پر: همان گونه که از نام بر میآید با ایجاد بافت در زمینه طرح اصلی را نشان میدهنددر این نوع نیز اختلاف سطح بین زمینه و طرح وجود ندارد.
شیوه منبت: هنرمند با ایجاد حداکثر دو سانتی متر اختلاف سطح بین موضوع و زمینه روی فلز ایجاد نقش میکند.
شیوه برجسته : اختلاف سطح بین موضوع و زمینه بسیار زیادتر از منبت است و هنرمند برای آن که بتواند بدون اشکال آنرا انجام دهد از دو جهت یعنی از پشت و رو به فلز ضربه میزند.
شیوه مشبک: هنرمند با بریدن زمینه و جدا کردن آن از سطح کار، موضوع را نمایان میسازد.
شیوه قلم گیری: هنرمند با ایجاد خراش و شیار به روی فلز آن را تزئین میکند. این کار به وسیله قلم انجام میشود. پس از اتمام کار قلم زنی، قیر به وسیله حرارت، مجددا مذاب میشود و از درون کار بیرون آورده میشود. سپس سطح کار را با مواد پاک کننده مانند نفت، شستشو میدهند تا باقیمانده قیر کاملا” از بین برود. در بعضی از آثار قلم زنی برای اینکه بعضی از نقوش نظیر گلها بهتر نمایان شود، روی کار را با روغن جلا میپوشانند و قبل از خشک شدن روغن، سطح کار را به سرعت با پودر ذغال، سیاه میکنند در نتیجه قسمتهای فرورفته، با شیارهای سیاه باقی میماند.
وسایل و ابزار قلم زنی :
الف : انواع قلم ها
قلم پرداز- قلم نیم رو- قلم گرسواد- قلم گر سوم- قلم بادومی – و قلمهای بدون آج مانند : قلم سنبه- قلم گیری- قلم نیم بر کلفت – قلم نیم رو- قلم یک تو – قلم دو تو – قلم بادومی – قلم قلم ناخنی – قلم خوشه – قلم کف تخت مربع- قلم تخت مستطیل – قلم تیز بر مشبک کاری و قلم تیزبر
ب: چکش قلم زنی
پ: پرگار
ت: تسمه خط کشی
⇩
〔دیدن منابع مطالب〕