زری بافی از هنرهای ملی ایرانیان است که از زمان هخامنشیان و سپس در زمان ساسانیان جهت بافتن پرده‌ها و پارچه های زری رواج داشته است و برای تزئین کاخهای سلاطین به کار می‌رفته.
بنا به اسناد و مدارک به دست آمده حدود 2000 سال قبل محصولات ابریشمی ایرانی در آسیا و اروپا شهرت خاصی داشته است و بهترین پارچههای زری و مخمل به دست هنرمندان و صنعتگران با ذوق ایرانی بافته میشده است.
این بافته سنتی نیز مانند بسیاری از پارچههای سنتی از دو گروه نخ تارو پود تشکیل شده است. در زری بافی سنتی هم نخ تار وهم نخ پود از جنس ابریشم بوده و وقتیپارچه بافته میشود از شفافیت و لطافتخاصی برخوردار میشود.
برای بافت این پارچه از رنگ بندی پیچیده‌ای استفاده نمیکنند. برای نختار در نهایت از دو رنگ و برای نخ پوداز شش رنگ استفاده میشود. از جمله نکات مهم در بافت پارچه زربفت استفاده از نخهای نازک طلا ونقره است. عامل دیگر پیچیدگی طرح و نقش پارچه است که به کمک همان چند رنگ تولید میشود.
ساختمان دستگاه زریبافی بسیار ساده و از آلات چوبی ساخته میشود. با هر دستگاه به طور معمول دو نفر کار میکنند یک نفربافنده زری و دیگری شاگرد او که به گوشواره کش ملقب است. کار گوشواره کش بالا و پائین بردن تختههائی است که از قبل نقشهها روی آن نقشبندی شده است ودر قسمت بالای دستگاه نصب است و به این وسیله نقشها به طرف بافنده هدایت میشود. در اغلب موارد زمینه یا بوم پارچه زری ازنخ ابریشم است و نخ گلابتون جز نخهای پود میباشد.
⇩
〔دیدن منابع مطالب〕
مجله دانستنی‌های هنر
