غزلی از مولوی، در آ در دینِ بی‌خویشی ~شعرخوانی

غزلی از مولانا جلال‌الدّین محمّد بلخی
مولوی

ورای پرده‌ی جانت دلا خلقان پنهانند /
ز زخم تیغِ فردیّت همه جانند و بی‌جانند /

تو از نقصان و از بیشی نگویی چند اندیشی /
درآ، در دین بی‌خویشی که بس بی‌خویش خویشانند /

چه دریاها که می‌نوشند، چو دریاها همی‌جوشند /
اگر چه خود که خاموشند دانااند و می‌دانند /

در آن دریای پرمرجان یکی قومند هم‌چون جان /
ورای گنبدِ گردان بُراقِ جان همی‌رانند /

اَیا درویشِ باتمکین، سبک‌دل گرد زوتر هین! /
میانِ بزمِ مردان شین! که ایشان جمله رندانند /

ملوکانند درویشان، ز مستی جمله بی‌خویشان /
اگر چه خاکیند ایشان، ولیکن شاه و سلطانند /

ز گنجِ عشق زر ریزند، غلامِ شمسِ تبریزند /
و کانِ لعل و یاقوتند و در کان جان ارکانند /
#مولوی

نوای ساز : نادر فولادی‌نسب /
اجرا : شهرزاد فتوحی /
تنظیم: مجتبی میر‌سمیعی