از مهرگان تا تخت جمشید ¦ نمایشگاه آثار پوریا زرشناس

از مهرگان تا تخت جمشید

این نمایشگاه با سه اثر نقاشی تکنیک‌های آبرنگ و رنگ روغن و در سبک‌های رئالیسم، مینیاتور و فولکلور مدرن، سه فصل متفاوت از فرهنگ و تاریخ، عشق و حماسه را به تصویر می‌کشد.

۱. جشن مهرگان:

نماد شادی و همبستگی در فرهنگ ایرانی، یادآور جشن‌های کهن و ارزش‌های انسانی است. نقاشی «جشن مهرگان در سنندج» نه‌تنها زیبایی‌های بصری این مراسم را نشان می‌دهد، بلکه بیننده را به تأمل درباره ارزش‌های مشترک و تاریخی‌ای دعوت می‌کند که قرن‌هاست مردم ایران را به‌هم پیوند داده است. این اثر، غنای فرهنگ کردی و اهمیت حفظ جشن‌های باستانی را به‌عنوان بخشی از هویت ملّی و فرهنگی ما یادآور می‌شود. در این نقاشی، شادی، همبستگی و عشق به زندگی در هر قاب موج می‌زند و بیننده را به دنیایی پر از رنگ، موسیقی و حرکت می‌برد.

۲. مینیاتور شیخ صنعان و ماریای نصرانی:

روایتی عاشقانه و عرفانی از تسلیم در برابر عشق را بیان می‌کند. داستان شیخ صنعان و ماریای نصرانی یکی از مشهورترین روایت‌های عرفانی در ادبیات فارسی است که در «منطق‌الطیر» حکیم عطار نیشابوری به زیبایی بیان شده است. شیخ صنعان، عارفی بزرگ و مورد احترام، در مسیر سفر معنوی خود به دختری مسیحی به‌نام ماریا دل می‌بندد. این عشق زمینی، او را از مسیر عرفان و زهد دور می‌کند و شیخ را وادار می‌کند تا حتی به خاطر معشوق، دین خود را رها کند. این داستان نمادی از قدرت عشق و تسلیم شدن در برابر آن است، حتی اگر به‌قیمت از دست دادن همه چیز تمام شود. نقاشی «شیخ صنعان و ماریای نصرانی» می‌تواند این لحظهٔ تحول روحی را به‌تصویر بکشد. شیخ صنعان در حالی که از دنیای زهد و عرفان فاصله گرفته، به‌سوی ماریا، نماد عشق زمینی، گام برمی‌دارد. چهره شیخ می‌تواند حیرت و تسلیم را نشان دهد، در حالی که ماریا با نگاهی آرام و تسخیرکننده در مرکز تابلو قرار دارد. این اثر می‌تواند بیننده را به تفکر دربارهٔ مرزهای عشق، ایمان و از خودگذشتگی دعوت کند.

۳. پارسه در آتش:

نمادی از غرور، شکوه و سقوط تمدن‌هاست که در آتش تاریخ می‌سوزد. این سه اثر، هر کدام به شیوه‌ای منحصر به فرد، پیوند میان گذشته و حال، عشق و رنج، و جشن و سوگ را به نمایش می‌گذارند. پارسه یا تخت‌جمشید، نماد شکوه و عظمت امپراتوری هخامنشی است که قرن‌ها به‌عنوان مرکز قدرت و فرهنگ ایران باستان شناخته می‌شد. این مجموعهٔ باشکوه با ستون‌های بلند و نقش‌برجسته‌های ظریف، یادآور هنر و معماری بی‌نظیر ایرانیان است. امّا در سال ۳۳۰ پیش از میلاد، اسکندر مقدونی به کشور ایران حمله کرد و تخت‌جمشید را به آتش کشید. این واقعه نه‌تنها یک فاجعهٔ تاریخی، بلکه نمادی از نابودی تمدنی بزرگ بود. آتش‌سوزی تخت‌جمشید که برخی آن را انتقام‌جویی اسکندر برای جبران ویرانی آتن توسط خشایارشا می‌دانند، تا امروز به‌عنوان یکی از تلخ‌ترین رویدادهای تاریخ ایران در خاطرها مانده است.