از روزی که “اثر هنری به مثابه کالای نهایی سرمایه ای” مورد توجه بنگاه‌های بزرگ اقتصادی قرار گرفت، عرضه مستر پیس ها به حراجی ها و بازارهای ثانویه هنر تقریبن نایاب و حتمن کمیاب شده است.
ایران آرت : حسین هاشم پور: از روزی که “اثر هنری به مثابه کالای نهایی سرمایه ای” مورد توجه بنگاه‌های بزرگ اقتصادی قرار گرفت، عرضه مستر پیس ها به حراجی ها و بازارهای ثانویه هنر تقریبن نایاب و حتمن کمیاب شده است.
اگر روزگاری این واقعیت در دنیای هنر پیرامون نام‌های بزرگی مانند پیکاسو، ونگوگ، داوینچی، دکونینگ، سالوادور دالی، گوگن، پولاک ، رودکو، رامبرانت …شکل گرفته بود،
دست کم در دهه اخیر در خاورمیانه هم محمود سعید، لویا کیالی، پل گاگوسیان، فخر النسا زید، منیر فرمانفرمائیان، فاتح مدرس، سهراب سپهری، بهمن محصص … با چنین مولفه ای روبرو شده اند.
طبعن عرضه اثر تازه از ابن زنده یادان در بازار هنر قطع است اما تقاضاها هر روز برای خرید آثارشان بیشتر و بیشتر می شود.
این گزاره البته درباره مستر پیس هایی که زنده هستند نیز صدق می کند.
برای هر موزه تازه تاسیسی حیثیتی ست یکی از شاهکارهای این نخبگان هنری را در اختیار داشته باشد و یا انبوه مجموعه داران نوظهوری که دوست می‌دارند با خرید و نگهداری آثار این مستر پیس‌ها نامی درخور برای خود و گنجینه شان دست و پا کنند؛
اما کدام مجموعه دار قدیمی حاضر است این گنج های بی مانند را بفروشد ؟
کافی ست یک سرچ گذرا کنید و ببینید در بازار ، مستر پیس های چندانی در دسترس نیست و این به یک معضل پیچیده برای حراجی های بین المللی و نیز محلی بدل شده است.
_ داستان نئومسترها از این جا شروع می شود
آنها که تجارت هنر را به عنوان یک پرستیژ حرفه ای بین المللی انتخاب و خواهان سرمایه گذاری در هنر به عنوان یک سرمایه‌گذاری امن بلند مدت هستند، به دنبال هنرمندانی اند که هم حائز امضای تثبیت یافته باشند و هم بتوان 30 تا 40 اثر از آنها را در اختیار داشت و در سایه تاکتیک های بازار هنر و فرایندهای بازار سازی های اصولی، ارزش افزوده های بزرگ خلق کرد.
به طبع یافتن دهها اثر از یک استاد صاحب امضای تثبیت شده به امر محالی بدل شده است و اینجاست که “عصر نئومسترها ” آغاز می شود؛ دوره ای که مجموعه داران متخصص و دیلرهای کاربلد نسخه شفابخش “نقشه راه پرسنال برندینگ هنرمندان نوظهور” را ارائه می کنند تا دنیای هنر در رکود فقدان مستر پیس ها درجا نزند.
این مهم برای هنرمندان هم امر حیاتی ست زیرا دیگر قرار نیست آنها تا 70_80 سالگی صبر کنند و در روزگاران پیری ، به هنرمندان گرانقیمت بدل شوند؛ این روزها با فرمول نئومسترها هنرمندانی هستند که به 50 سالگی نرسیده هر اثرشان چند ده هزار دلار قیمت گذاری می شود.
در ایران خودمان دستکم چند هنرمند می شناسیم که زیر 50 سالگی به این مهم دست یافته اند و با اجرای درست و دقیق فرمول نئومسترسازی، شمار چنین هنرمندانی می تواند خیلی بیش از اینها باشد.البته بدین شرط که دانش و امکانات مورد نیاز تمام و کمال در دسترس باشد.
_ تولید محتوا راز مهم نئومسترسازی
دو نکته مهم در فرآیند تاج گذاری چهره های نوظهور در مارکت هنر فوق العاده تعیین کننده است:
نئومستر محصول عصر رسانه محور هستند؛ از این رو به درستی گفته می شود زیر ساخت نئومسترسازی، تولید محتوای مهندسی شده است. باید همه فرایندهای بازارسازی از سوی رسانه های تخصصی که مخاطب هدف هنری دارند مستند سازی قابل رصد شود.
و نکته دوم و پایانی:
نئو مسترها همیشه در معرض راستی آزمایی هستند و تنها آنانی از صافی های موشکافانه و باهوش بازار هنر به سلامت عبور می کنند و امضای تثبیت شده می یابند که سنسورهای مارکت هنر تایید کند فروش شان هیچ باگی ندارد؛
یادمان نرود بزرگان بازار هنر و مجموعه داران هنری، انتلکتوئل های سرمایه داری هستند و حداقل در زمینه اقتصاد شم بالایی دارند و بوی کالای تقلبی را خیلی زود استشمام می کنند.
