فردا ~صادق‌هدایت

چه سرمای بی‌پیری! بااین‌که پالتوم را رو پام انداختم، انگار نه انگار. تو کوچه، چه سوز بدی می‌آمد! – اما از دیشب سرد تر نیست. از شیشه شکسته بود یا از لای درز که سرما توو می‌زد؟ – بوی بخاری نفتی بدتر بود. عباس غرولندش بلند شد: “از سرما سخلو کردم!”

جلو پنجره حرف‌ها را پخش می‌کرد. نه، غمی‌ ندارم! به درک که ولش کردم: – اتاق دود زده، قمپز اصغر، سیاهی که به دست‌و پل آدم می‌چسبه، دوبه‌هم‌زنی، پرچانگی و لوس‌بازی بچه‌ها، کبابی “حق دوست”، رخت‌خواب سرد – هرجا که برم، این‌ها هم دنبالم می‌آیند. نه چیزی را گم نکردم.

داستان فردا تک گویی درونی ذهن دو تا کارگر چاپخانه است.

با صدای: –