جان شیفته از رومن رولان ~شعرخوانی

آمدی،دستِ تو می‌گیردم /
بر دستت بوسه می‌زنم /
با عشق، با هراس، /
بر دستت بوسه می‌زنم /
آمدی که نابودم کنی، عشق، خوب می‌دانم /
زانوانم می‌لرزد، بیا! نابودم کن! /
بر دستت بوسه می‌زنم. /
دندان در میوه فرو‌می‌بری و به دورش می‌اندازی: /
در قلبم دندان فرو‌کن که از آنِ توست! /
خوشا زخمی که از دندانِ تو بر جا مانَد! /
بر دستت بوسه می‌زنم. /
همگی‌ام را می‌خواهی: /
و چون همه را گرفتی، /
به هیچ کارش نمی‌زنی. /
جز ویرانی به جا نمی‌گذاری. /
بر دستت بوسه می‌زنم. /
دستت که نوازشم می‌دهد، /
فردا خواهدم کشت. /
به انتظار ضربتِ کشنده‌ی دستِ تو، /
بر آن بوسه می‌زنم. /
مرا بکش! بزن! هر بار که دردم می‌دهی، /
راحتی است که می‌رسانی، نجاتم می‌بخشی، /
ای ویرانگر! بر دستت بوسه می‌زنم. /
هر یک از ضرباتِ تو که خونینم می‌کند، /
رشته‌ی پیوندی را می‌گسلد. /
تو زنجیر را همراهِ گوشتِ تن بر‌می‌کنی، /
بر دستت بوسه می‌زنم. /
زندانِ تنم را ، ای کُشنده‌ی من، درهم‌می‌شکنی، /
و از رخنه‌ی آن زندگی من به‌درمی‌رود. /
بر دستت بوسه می‌زنم. /
من زمین زخم‌دیده‌ام که دانه در آن خواهد رُست، /
دانه‌ی دردی که تو افشانده‌ای. /
بر دستت بوسه می‌زنم. /
بیفشان درد مقدس را! /
تا درونِ سینه‌ام رسیده شود. /
سراسر درد‌های جهان! /
بر دستت بوسه می‌زنم /
بر دستت بوسه می‌زنم /

من همه‌چیز را می‌پذیرم، همه‌ی آنچه داشته‌ام، و همه‌ی آنچه نداشته‌‌ام، همگی نصیبم، از عاقلانه و دیوانه‌وار. همه حقیقی بود، خواه عاقلانه و خواه دیوانه‌وار. آدمی اشتباه می‌کند، این قاعده‌ی زندگی است… ولی دوست‌داشتن هرگز یکسره اشتباه نیست. قلبم با همه‌ی رنجی که برده است، خوشبخت است که دوست داشته است.
برای کسی که عادت یافته است، آسان است که در یک زمان هر دو زندگی را داشته باشد؛ یک زندگی در سطحِ خاک با دیگر مردم، و یک زندگی اعماق در رؤیایی که آفتاب درونی سیرابش می‌کند. و شخص از هیچ‌یک از آن دو غافل نیست. هر دو را با یک نگاه می‌خواند، هم‌چون نت‌های یک اثر که چشم موسیقی‌دان به یک‌باره فرا می‌گیرد. زندگی سمفونی است…

. ‌

جانِ شیفته

اثر : رومن رولان /
ترجمه : محمود اعتماد‌زاده ( به آذین ) /
انتشارات نیل /

کتاب‌خوان شهرزادفتوحی /
کارگردانی و تنظیم حسین آشتیانی /