صدسال بعد، از کتاب غزل‌داستان‌های سال بد ~نادر‌ابراهیمی

آنچه تو خواهی نوشت

صد سالِ بعد
تو می‌نویسی:
«صد سالِ پیش، ماهی‌ها همه مردند
چرا که روح انسان گندید
و نیمی از گندیدگی روح خویش را به دریا‌ها پیشکش کرد.
و پس از مرگِ ماهیانِ دریا‌ها
مرغانِ هوا مردند
و جانداران جنگل‌ها مردند
و گل‌ها و گیاهان وحشی پژمردند
و برای ما، تصویر و توصیفی غم‌انگیز بر جای نهادند…»
تو می‌نویسی:
«صد سالِ پیش
انسان از هشت جانبِ خود سقوط کرد
تکه‌پاره شد، ذوب شد، تباه شد
چرا که به خود، به یارانِ خود، و به خدای خود خیانت کرد…»
تو می‌نویسی:
«صد سالِ پیش
طبیبان آشکارا، جنایت پیشه کردند
و کودکان را در رَحِم‌ها کشتند
و نوزادان را در گهواره‌ها کشتند
و پیرزنان و پیرمردان را در آسایشگاه‌ها کشتند
و جوان‌ها را در خیابان‌ها کشتند
و گُلِ سرطان را در تمام باغچه‌ها کاشتند…»

و تو می‌نویسی:

“صد سال پیش
مردم از حُکّام‌شان بیزار بودند
و حُکّام، از مردم‌شان

شرق از غرب به نفرت بود
غرب از شرق
و از شمال تا جنوبِ جهان
چیزی جز بیداد بر جا نمانده بود…”

…
تو می‌نویسی:
«صد سال پیش
تمام گل‌های شقایق را از ریشه کندند
و به جای آنها، هرزه‌گیاه دروغ را نشاندند
و حاشیه‌ی همه‌ی خیابان‌ها را با دروغ، زینت کردند
و تمام قصر‌ها را با دروغ ، آذین بستند
و تمام شهر‌ها را با دروغ آراستند
و تمام کشتزار‌ها را دروغ‌باران کردند
تا دروغدانه بروید…»
اگر اینگونه که هست بماند
صد سال بعد
به راستی که تو چه چیز‌ها خواهی نوشت
و چه چیز‌ها برای نوشتن خواهی داشت…

به قلم : نادر ابراهیمی، از کتاب غزلداستان‌های سال بد
با صدای: شهرزاد فتوحی /
تنظیم: مجتبی میر‌سمیعی