باکره و کولی ~دیوید‌هربرت‌لارنس

داستان باکره و کولی پس از مرگ دی. اچ. لارنس پیدا شده و گفته می‌شود کار نویسنده- که گویا نوشته هایش را بارها بازنویسی می‌کرده- با آن هنوز تمام نشده بوده است. به زبان اصلی این داستان کمی بیش از سی هزار کلمه است بنابراین نمی توان گفت رمان است. شاید بشود گفت نوول است.
لارنس در داستان باکره و کولی که در نوع خود شاهکار کوچکی به حساب می‌آید نیز تفکر بنیادین و اندیشه مجادله برانگیزش را تجسم می‌بخشد.عشق فیزیکی و تمایل و کشش بدن از هر نوع ارزشی بالاتر است.تقابل دختری که در حصار یک کشیش،یک پیرزن کور،و یک پیردختر قرار گرفته با کولی(Gipsy)که نمود تمام نمای بدن و غریزهء طبیعی انسان است.در این داستان لارنس با جزییات و تیزبینی خاصی شخصیت کولی را نه با وصف ذهنیاتش بلکه تنها با حرکات بدن و جسمش،نوع نگاهش و آرامشش پرداخت می‌کند و دختر یا ایوت را به عنوان شخصیت محوری داستان با قرار گرفتن در موقعیت هایی متفاوتی نشان می‌دهد مثل دیدار او با زنی(ایستوود)که بچه هایش را رها کرده و با پسری جوان در ویلایی زندگی می‌کند،تضاد رویا ها و رفتارش با پیرزن و عمهء پیرش و دوستان جوان و سر به راهی که با او همسفر می‌شوند.این ها همراه با پیشینهء ابتدایی رمان دربارهء مادر ایوت(زن کشیش)که خانواده اش و کشیش را رها کرده و با پسری فرار کرده همه ترفند و موقعیت هایی است که با وجود کوتاهی کار از ایوت شخصیت ماندگاری در ادبیات می‌سازد.شخصیتی که به مادام بواری وجودش بها می‌دهد.

نویسنده: دیوید هربرت لارنس
مترجم: کاوه میر عباسی
با صدای: امیر اردلان داودی