عکاسی باستانی (به انگلیسی: Archaeology Photography) به رشته‌ای از عکاسی گفته می‌شود که بیشتر توسط تاریخ‌نگاران و باستان‌شناسان برای بررسی و تشخیص قدمت و جزئیات بقایای گذشتگان استفاده می‌شود.
عکاسی باستانی از جهاتی به عکاسی معماری شباهت دارد، اما با این تفاوت مهم که؛ در عکاسی معماری ممکن است که عکس‌ها از ساختمان‌های تازه ساخت و افراد زنده نیز بهره گرفته شود، اما در عکاسی باستانی صرفا از بنایای تاریخی و کهن و بقایای انسان‌ها و لوازم عتیقه جات عکس‌برداری می‌شود. این نوع عکاسی بیشتر توسط باستان‌شناسان، تاریخ‌نگاران و مردم‌نگاران انجام می‌شود.
عکاسی یکی از مهم‌ترین روش‌هایی است که به‌وسیله آن یک باستان‌شناس و مردم‌نگار می‌تواند تمام جنبه‌های کار خود را به شکل روزانه ثبت کند. به دلیل مستند و عینی بودن عکس، از آن به‌عنوان یک مدرک علمی در محوطه‌ها و حفاری‌ها و همچنین اسناد تاریخی استفاده می‌شود.
عکس‌های باستانی حکم گزارش‌های تصویری را در علم باستان شناسی دارند، که در صورت وجود ابهام و بروز مشکل در یادداشت‌ها، به تصاویر و عکس‌های گرفته شده رجوع می‌شود.
عکاسی باستانی برای یک باستان‌شناس مانند یک وظیفه نهادینه شده می‌باشد. به اینصورت که لازم است او عکس‌های خود را به شکل دقیق و با کیفیت بالا ثبت کند، این امر با نگارش گزارش‌ها و استفاده از عکس و تصاویر دقیق با رزولوشن بالا امکان‌پذیر است. عکس‌های باستانی گرفته شده اغلب بایگانی می‌شوند تا کمکی با ارزش برای کسانی باشد که در آینده آن‌ها را ارزیابی می‌کنند.
باستان‌شناسان و مردم‌نگاران از عکس و تصویر برای عناوین متفاوتی استفاده می‌کنند: ثبت یک محوطه یا اشیا باستانی – مستندسازی مراحل یک حفاری یا پژوهش – ثبت بررسی‌های میدانی – مصورسازی اطلاعات تکنیکی یک گزارش و توصیف یک محوطه باستانی و یا یک منطقه برای عموم و…
بهترین راه برای پرورش مهارت‌های عکاسی باستانی تمرین، ریزبینی و ثبت دقیق است.
⇩
〔دیدن منابع مطالب〕
مجله دانستنی‌های هنر
