آشنایی با نقاشی دیجیتال – Digital Painting
نقاشی دیجیتال ( Digital Painting ) یک روش برای ایجاد یک اثر هنری (نقاشی) به صورت دیجیتال یا یک تکنیک برای ساخت هنرهای دیجیتال در کامپیوتر است. به عنوان یک روش خلق اثر هنری، از ابزارهای نقاشی سنتی مانند رنگ اکریلیک، رنگ روغن، جوهر، آبرنگ و غیره استفاده میکند و رنگ دانهها را بوسیله نرم افزار کامپیوتری که روباتهای صنعتی یا دستگاههای اداری (پرینترها) را هدایت میکند، روی حاملهای سنتی مانند پارچه بوم، کاغذ، پلی استر و غیره اعمال میکند. نقاشی دیجیتال به عنوان یک تکنیک به برنامه نرم افزاری گرافیک کامپیوتری اشاره دارد که از بوم دیجیتالی و جعبه رنگ دیجیتالی از قلموها، رنگها و دیگر ابزارها استفاده میکند. این جعبه دیجیتالی حاوی ابزارهای بسیاری است که در خارج از کامپیوتر وجود ندارند و به نقاشی دیجیتال، ظاهر و حس متفاوتی نسبت به اثر هنری سنتی میدهند.
ویژگیهای ظاهری
خصوصیات ظاهری یک نقاشی دیجیتال به نرم افزار مربوط میشود. این خصوصیات شامل شفافیت، تقارن، اختلال، تکرار، بافت، برجستگی (ایجاد توهم سه بعدی)، دایرههای بی نقص از نظر ریاضیاتی، بیضیها، مربعها و اشکال دیگر است. همچنین یک سطح صاف، زیرا (تاکنون) از نظر فنی نشان دادن اثر قلمو غیرممکن است. قابلیت لغو کردن کارها بدون باقی ماندن اثر تابیش از بیست حرکت و اعمال دیگر باعث شده است روشی خودجوش و نوآورانهتر نسبت به نقاشی سنتی ایجاد شود. انتخاب برنامه (یا یک ویژگی خاص در یک برنامه) تعیین میکند که خروجی، خصوصیات آبرنگ، چاپ لینو، رنگ روغن و غیره را داشته باشد. بنابراین نقاشی دیجیتال یک ابزار نقاشی جدید نیست، بلکه منظر جدیدی از تمام ابزارهای موجود به همراه ویژگیهای جدید است.
نقاشی یکی از پنج مسیری است که در هنر دیجیتال قابل تمایز است:
1) “هنر تولید شده توسط کامپیوتر” مستقیما از هوش مصنوعی و برنامه نویسی نشات میگیرد. تصویر، نتیجه رشتهای از صفر و یک است، همانطور که نتهای موسیقی خودشان موسیقی نیستند، بلکه نمادهایی هستند که صدای موسیقی را تعیین میکنند.
2) “هنر عکس دیجیتال” با یک تصویر شروع میشود که با کمک ابزارهای دیجیتال، دستکاری شده و تبدیل به یک تصویر جدید میشود.
3) “انیمیشن دیجیتال” یک سری نقاشی را طراحی است که لزوما در کامپیوتر ساخته نشده اند و با کمک برنامههای کامپیوتری متحرک شده اند.
4) “هنر ویدئویی” نیز روی دستکاری تصاویر متحرک تکیه دارد.
5) “نقاشی دیجیتال سنتی” تصویر را مرحله به مرحله با قلمو ایجاد میکند، اما بوم و ابزارهای نقاشی دیجیتالی هستند.
در دسته نقاشیهای تولید شده توسط کامپیوتر، بین حالت Code و حالت Design وجه تمایزی وجود دارد. این تفاوت را میتوان با طراحی صفحه وب نشان داد. یک طراح وب که میخواهد یک پس زمینه سیاه به صفحه وب بدهد، میتواند این کا را با نوشتن به زبانی انجام دهد که کامپیوتر میتواند آن را درک کند:
. نقاشیهای دیجیتال قدیمی به این روش ایجاد میشدند که هنرمند یک کد مینویسد و آن کد یک تصویر تولید میکند. نقاشی با Code، آزادی زیادی از نظر سبک و زبان میداد، اما برنامه نویسی اشکال پیچیده دشوار بود. برنامههای مدرن که برای طراحی وب بکار میروند در کنار حالت Code، یک حالت Design هم ارائه میکنند. مزیت حالت Design این است که اجازه میدهد بدون نیاز به برنامه نویسی، صفحات وب ایجاد کنیم. طراح میتواند به صورت بصری یک تصویر را بسازد و برنامه، کد مورد نیاز را تولید میکند.برنامههای گرافیکی مورد استفاده برای Digital Painting از این هم فراتر میروند. حالت Design تنها حالت موجود است. تصویر بدون دخالت هنرمند، به کدهایی تفسیر میشود که برای مشاهده، پرینت کردن و غیره مورد نیاز هستند. اکثر این برنامهها حاوی تعدادی اشکال آماده مانند دایره، بیضی، مربع و قلموهای بسیار هستند. با اینکه دست انسان نمیتواند اشکال کاملا یکسان ایجاد کند یا دوایر بی نقص بکشد، این کارها برای کامپیوتر به هیچ وجه دشوار نیست. به همین دلیل معمولا از اشکال منظم و تکرارهای دقیق در نقاشی دیجیتال استفاده میشود و به هنری که در آن اشکال منظم و تکرارهای دقیق بکار رفته است، “تولید شده توسط کامپیوتر” میگویند. میتوان روی اشکال، انواع اعمال ریاضیاتی انجام داد. برای مثال برنامههای هنر فراکتال به هنرمند کمک میکنند تا ساختارهای پیچیده را با نظم ریاضیاتی بالا ایجاد کند.
حاملهای مجزا در Digital Painting
فرایند خلاقانه در نقاشی سنتی و دیجتال تقریبا مشابه است، اما هنگامی که کار هنرمند دیجیتال تمام میشود، چیزی برای آویزان کرد روی دیوار وجود ندارد. نقاشی روی دیسک سخت کامپیوتر است. روش متداول برای ارائه کردن و فروختن آن، تصویر کردن آن روی یک حامل سنتی مانند کاغذ، بوم یا پلی استر است. این کار معمولا توسط یک چاپگر حرفهای صورت میگیرد. برای یک نقاشی اصل، حامل فیزیکی سنتی جایگزین حامل دیجیتال میشود که پاک میشود. برای یک مجموعه، وقتی تعداد مشخصی از کپیها بدست آید، حامل دیجیتال پاک میشود. برای یک مجموعه باز، حامل دیجیتال روی کامپیوتر حفظ میشود.
کار با دو حامل مجزا – دیسک سخت که اثر هنری در آن ساخته و به صورت فایل ذخیره شده است و کاغذ یا بوم که روی آن چاپ شده است و نسخه فیزیکی آن است – میتواند مشکلات خاصی برای هندرمند دیجیتال و همچنین فروشندگان اثر هنری بوجود آورد. مهمترین این مشکلات این است که: چگونه باید از منحصربفرد بودن یک اثر هنری محافظت کرد، در صورتی که منبع آن در کامپیوتر ذخیره شده است و میتوان آن را به تعداد بیشماری تولید کرد؟ مشکلات رایج دیگر عبارتند از: چگونه باید رنگ تصویر را دقیقا با رنگهای مانیتور مطابقت داد و چگونه باید ابعاد طول و عرض کار را بدون ایجاد اختلال در خطوط و اشکال و غیر قابل اداره شدن فایل، افزایش داد؟ یک مشکل دیگر مربوط به سهولت کپی و پیست کردن در فضای کاری دیجیتال است که ممکن است پرسشهایی در مورد حق کپی رایت و اینکه یک اثر تا چه اندازه نمایانگر ابراز درونی هنرمند است، ایجاد میکند.
بازار آثار هنری دیجیتال
ظهور بازار آثار هنری دیجیتال در حال حاضر (2013) هنوز با این مانع مواجه است که اثر هنری اصل از کپی آن که ارزانتر است قابل تشخیص نیست. در نتیجه در مسیر توسعه کنونی، فروش نقاشیهای اصل دارد به تدریج با فروش نسخههای چاپی آن جایگزین میشود و بازار هنر دیجیتال دارد به سمت بازار کتابهای چاپی سوق پیدا میکند که در آن نسخه دست نویس تنها یک ابزاری برای افزایش فروش نسخههای کپی شده است. نسخههایی که توسط هنرمند امضا شده اند و گواه دارند (به عنوان زیر مراجعه کنید) ممکن است مسیر جدیدی را ایجاد کنند. پیش بینی اینکه این موضوع منجر به ایجاد یک بازار برای نقاشی دیجیتال میشود یا نه، دشوار است.
گواهی استاندارد انحصار (SCU)
در تلاشی برای حل مشکلات مربوط به منحصر بودن و حق تالیف و برای برانگیختن توسعه یک فرمول واضح و مطمئن برای خرید و فروش نقاشیهای دیجیتال، یک گواهی استاندارد انحصار در سال 2013 پیش نویس شد که هنرمندان دیجیتال و فروشندگان میتوانند بطور اختیاری از آن استفاده کنند. این گواهی حاوی اظهارنامهای از طرف هنرمند است که اعلام میکند او تنها خالق اثر چه به طور کلی و چه به طور جزئی است. هنرمند قول میدهد که تنها یک نسخه فیزیکی از کار را برای فروش عرضه کند که اثر انگشت یا امضای او هم در جلوی آن با رنگ قابل رویت است. در دومین نسخه گواهی (ژانویه سال 2015)، حامل دیجیتالی و حق انحصاری بهره برداری از اثر هنری به خریدار انتقال داده میشود. هنرمند یک نسخه نمایشی را برای اهداف غیرتجاری پیش خود نگه میدارد. بنابراین تقدیر مالی از هنرمند در یک بازار سنتی برای آثار هنری دیجیتال اصل تعیین میشود که احتمالا تحت تاثیر یک بازار ثانویه برای نسخههای کپی قرار میگیرد.
تکنیک دیجیتال
نقاشی دیجیتال یا Digital Painting با دیگر شکلهای هنر دیجتال تفاوت دارد، مخصوصا هنر تولید شده توسط کامپیوتر، زیرا کامپیوتر مدلی را رندر نمیکند. هنرمند از تکنیکهای نقاشی استفاده میکند تا نقاشی دیجیتال را مستقیما روی کامپیوتر خلق کند. تمامی برنامههای نقاشی دیجیتال تلاش میکنند تا استفاده از ابزارهای فیزیکی را از طریق افکتهای مختلف قلمو و رنگ شبیه سازی کنند. در بسیاری از برنامهها، قلموهایی وجود دارند که به صورت دیجیتالی به گونهای شکل داده شده اند تا شبیه سبکهای سنتی مانند رنگ روغن، اکریلیک، پاستل، ذغال، مداد و حتی ابزارهایی مانند رنگ پاش، باشند. همچنین افکتهای خاصی وجود دارد که مخصوص هر نوع نقاشی دیجیتال هستند، مانند آبرنگ روی یک نقاشی دیجیتال آبرنگی. در اکثر برنامههای نقاشی دیجیتال، کاربران میتوانند با استفاده از ترکیبی از تکسچرها و شکلها، خودشان سبکهای جدیدی برای قلمو بسازند. این قابلیت برای پر کردن شکاف بین نقاشی دیجیتال و سنتی اهمیت دارد.
Digital Painting بیشتر در هنر تولیدی رونق دارد. بطور وسیعی در طراحی مفهومی برای فیلمها، برنامههای تلویزیونی و بازیهای ویدئویی مورد استفاده قرار میگیرد. نرم افزارهای نقاشی دیجیتال مانند Corel Painter، Adobe Photoshop، ArtRage، GIMP، Krita، MyBrushes و OpenCanvas به هنرمندان محیطی مشابه با یک نقاش واقعی را میدهند: یک بوم، ابزارهای نقاشی، پالتهای ترکیب رنگ و گزینههای بسیاری برای رنگ. انواع مختلفی از نقاشی دیجیتال وجود دارد، از جمله امپرسیونیسم، رئالیسم و آبرنگ. نقاشی دیجیتال مزایا و معایبی دارد. نقاشی دیجیتال به هنرمند اجازه میدهد با سهولت در محیطی سازمان دهی شده و مرتب کار کند، اما برخی عقیده دارند که هنرمند با در دست داشتن یک قلموی واقعی کنترل بیشتری خواهد داشت. بعضی از هنرمندان عقیده دارند که در نقاشی دیجیتال یک چیزی کم است، مانند خصوصیتی که برای هر شیء فیزیکی منحصربفرد است. بسیاری از هنرمندان درباره تفاوتهای میان آثار دیجیتالی و سنتی وبلاگ مینویسند.
مقایسه Digital Painting با نقاشی سنتی
به غیراز جداسازی حاملها، مهمترین تفاوت میان نقاشی دیجیتال و سنتی، فرایند غیرخطی است. یعنی هنرمند اغلب میتواند نقاشی خود را در چندین لایههایی بچیند که قابلیت ویرایش بطور مستقل را دارند. همچنین قابلیت Undo و Redo، باعث ایجاد فواصل غیرخطی در فرایند خلاقانه میشود. نقاشی دیجیتال همچنین از نظر طرز بکارگیری تکنیکها و مطالعه نقاشی سنتی به خاطر تفاوتهای سطوح و تنوع وسیعتر ابزارها، متفاوت است. هنرمند دیجیتال ابزارهایی را دارد که در دسترس نقاش سنتی قرار ندارند. برخی از اینها شامل: یک پالت مجازی حاوی میلیونها رنگ (البته این رنگها به خاطر قابیلتهای صفحه نمایش و تکنولوژیهای چاپ محدود هستند، درحالیکه در نقاشیهای سنتی، رنگدانهها، مادهای ملموس هستند)، بوم یا رسانهای با هر اندازه و قابلیت حذف کردن اشتباهات و همچنین پاک کنها، مدادها، قوطیهای اسپری، شانهها و انوع ابزارهای افکت دو بعدی و سه بعدی. یک تبلت و قلم گرافیکی به هنرمند اجازه میدهد با حرکات دقیق دست کار کند و قلم و سطح طراحی واقعی را شبیه سازی میکند، درحالیکه برنامههای دیگر (Adobe Eazel) قابلیت نقاشی با انگشت بطور مستقیم روی صفحه نمایش را دارند. تبلتها و صفحات لمسی میتوانند حساس به فشار باشند و به هنرمند اجازه دهند تا شدت فشار ابزار روی صفحه را کنترل کند. تبلتهایی با بیش از دو هزار سطح مختلف فشار وجود دارد.
منشا
Sketchpad
اولین برنامه دستکاری گرافیکی Sketchpad نام داشت. Sketchpad در سال 1963 توسط ایوان سوترلند، یک فارغ التحصیل دانشگاه MIT ساخته شد که به کاربر اجازه میداد اشیا را روی یک مانیتور CRT دستکاری کند. Sketchpad در نهایت منجر به ایجاد تبلت Rand برای کار روی پروژه GRAIL در سال 1968 شد و اولین تبلت ساخته شد. دیگر تبلتها یا دیجیتایزرها مانند ID (Intelligent Digitizer) و BitPad از نظر تجاری موفق بودند و در برنامههای CAD (طراحی به کمک کامپیوتر) مورد استفاده قرار گرفتند. تبلتهای مدرن، ابزارهای مورد انتخاب نقاشان دیجیتال هستند. شرکت WACOM، پیشرو در صنعت تبلت هاست که اندازه آنها از 4″ x 6″ تا 12″ x 19″ است و ضخامتی کمتر از 1 اینچ دارند. برندهای دیگر تبلتهای گرافیکی شامل Aiptek، Monoprice، Hanvon، Genius، Adesso، Trust، Manhattan، Vistablet، DigiPro و غیره است. تمام این تبلتهای گرافیکی دارای کارایی اصلی موس هستند و میتوانند به عنوان یک موس مورد استفاده قرار گیرند، نه تنها در ویرایشگرهای گرافیکی، بلکه همچنین به عنوان جایگزینی برای موس. این تبلتها با تمام نرم افزارهای ویندوز و مکینتاش سازگاری دارند.
تبلت ها
ایده استفاده از یک تبلت برای مخابره جهتها به کامپیوتر از سال 1968 وجود داشته، از زمانی که شرکت Rand (تحقیق و توسعه) در سانتا مونیکا، تبلت Rand را توسعه داد که برای برنامه نویسی به کار میرفت. در اواسط دهه 1970 و اوایل دهه 1980 با موفقیت تجاری ID و BitPad که توسط شرکت Summagraphics Corp ساخته شده بودند، دیجیتایزرها محبوبیت پیدا کردند. این دیجیتایزرها به عنوان یک ابزار ورودی برای بسیاری از سیستمهای CAD استفاده میشدند و همچنین با نرم افزارهای CAD مبتنی بر PC مانند AutoCAD ادغام شدند.
بسیاری از هنرمندان ترجیح میدهند به جای موس از تبلتهای گرافیکی برای نقاشی استفاده کنند
MacPaint
اولین برنامه تجاری که به کاربران قابلیت طراحی، کشیدن و دستکاری اشیا را میداد MacPaint بود. اولین نسخه این برنامه در 22 ژانویه سال 1984 در کامپیوتر Apple Lisa معرفی شد. قابلیت نقاشی با دست آزاد و ایجاد تصاویر گرافیکی، این برنامه را به بهترین برنامه در نوع خود در سال 1984 تبدیل کرد. ورژنهای قبلی برنامه MacSketch و LisaSketch نام داشتند و آخرین نسخه MacPaint، نسخه 2 آن بود که در سال 1998 عرضه شد. بیشتر موفقیت جهانی MacPaint به خاطر عرضه اولین کامپیوتر مکینتاش بود که مجهز به یک برنامه دیگر به نام MacWrite بود. این اولین کامپیوتر شخصی با رابط کاربری گرافیکی بود و اندازه آن نسبت به پیشینیان خود بسیار کوچکتر بود. این کامپیوتر Lisa نام داشت. کامپیوتر Macintosh با قیمتی حدود 2500 دلار موجود بود و ترکیبی از یک طراحی کوچکتر، این کامپیوتر را بسیار محبوب کرد و امکانات گرافیکی MacPaint را در اختیار کاربران عادی کامپیوتر قرار داد.
Adobe
یکی دیگر از اولین برنامههای دستکاری تصویر Adobe Photoshop بود. نام آن در ابتدا Display بود و در سال 1987 توسط Thomas Knoll در دانشگاه میشیگان به عنوان یک برنامه نمایش تصویر سیاه و سفید ساخته شد. با کمک برادرش به نام جان، این برنامه تبدیل به یک برنامه ویرایش تصویر به نام ImagePro شد، اما نام آن بعدا به Photoshop تغییر یافت. برادران نول با شرکتهای Adobe Systems و Apple قرارداد بستند و Photoshop 1.0 در سال 1991 برای مکینتاش عرضه شد. شرکت Adobe Systems در گذشته برنامه Adobe Illustrator 1.0 را در سال 1986 روی Apple Macintosh عرضه کرده بود. این دو برنامه Adobe Photoshop و Adobe Illustrator در حال حاضر دو تا از بهترین برنامههای مورد استفاده برای نقاشی دیجیتال هستند. نرم افزار Illustrator استفاده از منحنیهای Bezier را معرفی کرد که به کاربر اجازه میداد در طراحی وکتور بسیار دقیق عمل کند. یک توسعه اخیر در برنامه Adobe Eazel اجازه نقاشی آبرنگ با انگشت مستقیما روی صفحه iPad و استخراج با رزولوشن بالاتر روی فضای کاری بزرگتر Photoshop CS5 روی PC را میدهد.
Kid Pix
در سال 1988، Craig Hickman یک برنامه نقاشی به نام Kid Pix ساخت که استفاده از MacPaint برای کودکان را سادهتر میکرد. این برنامه در ابتدا به صورت سیاه و سفید ساخته شده بود و پس از چندین تجدید نظر، در سال 1991 به صورت رنگی عرضه شد. Kid Pix یکی از اولین برنامههای تجاری بود که از رنگ و صدا به گونهای خلاقانه استفاده کرد. با اینکه Kid Pix برای کودکان ساخته شده بود، اما تبدیل به ابزاری مفید برای آشنا کردن بزرگسالان با کامپیوتر هم شد.
در سالهای اخیر، سایتهایی که از نقاشی دیجیتال به صورت آنلاین پشتیبانی میکنند رشد زیادی داشته است. منابع اینترنتی برای این شامل Sumo Paint، Queeky و Slimber است. کاربر هنوز هم به صورت دیجیتال با استفاده از یک برنامه نقاشی میکند: اغلب نرم افزار مورد استفاده در سمت سرور وبسایت است. هرچند با ظهور HTML5، اکنون برخی برنامهها تا قسمتی از مرورگر وب مشتری برای برخی پردازشها استفاده میکنند. دامنه ابزارها و قلموها ممکن است کمتر از برنامههای مستقل باشد. سرعت واکنش، کیفیت رنگ و قابلیت ذخیره کردن فایل و پرینت گرفتن، در هر دو رسانه مشابه هستند.
⇩
〔دیدن منابع مطالب〕