سواس بافی از هنرهای بومی استان هرمزگان می‌باشد، صنایع دستی در استان هرمزگان همانند بسیاری از نقاط دیگر کشورمان حالتی مکمل اقتصاد، کشاورزی را داشته و در اثر موارد تامین کننده بخشی از نیازهای منطقه‌است .
معرفی و پیشینهٔ سواس‌بافی
سواس از پاپوش قدیمی خیلی محکم است که از درخت نخل ساخته می‌شود و در برابرتیغ درختان مقاومت زیادی دارد ؛ سواس در فصل تابستان بیشتر مورد استفاده قرار می‌گیرد و با یک بار آب زدن، کف پاها را با 15 تا 20 کیلومتر پیاده روی سرد نگه می‌دارد .
سواس‌بافی یکی از شاخه‌های صنایع دستی حصیری ایران و رشتهٔ بومی استان هرمزگان است. در این رشته، با استفاده از رشته‌هایی که در برگ درخت خرمای وحشی وجود دارد، نوعی پای‌افزار (پاپوش) به نام سواس بافته می‌شود که توسط برخی از مردم منطقه همچنان مورد استفاده قرار می‌گیرد. استان هرمزگان، مهم‌ترین مرکز سواس‌بافی در ایران است.
سواس از پاپوش قدیمی خیلی محکم است که از درخت نخل ساخته می‌شود.
سواس‌باف، برگ درخت (داز یا همان خرمای وحشی) را می‌برد. سواس‌باف، با برگ‌های درخت خرما طناب‌های کوچک و بزرگی که با گویش محلی (چیلک) گفته می‌شود، می‌بافد. با سنگ طناب‌های بافته‌شده از برگ‌های درخت خرما را می‌کوبد تا نرم شوند.
یک یا دو روز طناب‌های کوبیده‌شده را زیر آفتاب نگه می‌دارد و بعد طناب‌های کوبیده‌شده را در دورن آب می‌ریزد. طناب‌های کوبیده‌شده و خیس‌خورده را از آب خارج کرده و دوباره آن‌ها را با سنگ می‌کوبد تا نرم‌تر شوند.
سواس‌باف، با طناب‌های نرم‌شده یک کفی می‌بافد و با چیلک‌های دیگری بندهای رو و پشت و بین انگشتان را روی آن درست می‌کند تا درنهایت پای‌افزار سواس تولید شود.
⇩
〔دیدن منابع مطالب〕
مجله دانستنی‌های هنر
