تک‌چهره: چهره‌نگاری (Portrait) به کشیدن یک پُرتره از یک شخص می‌گویند. این کار می‌تواند بر روی بوم نقاشی و یا کاغذ عکس باشد. چهره‌نگاری‌های فراوانی از کسان گوناگون در موزه‌های جهان موجود است. “سبک تک چهره در گذشته شبیه به عکس‌های پرسنلی و عکس‌های آتلیه‌های امروزی بوده است.”
در نقاشی ایران کمال الملک از چهره نگاران بزرگ بوده و دارای چهره‌نگاری‌هایی از شاهانی چون ناصرالدین‌شاه و مظفرالدین شاه و احمد شاه است.
خودنگاره: چهره‌نگاری نقاش (Self Portrait)، عکاس یا پیکره‌ساز از خود است. کشیدن خودنگاره در میان نقاشان از دهه‌های پس از رنسانس (یا حتی پیش از آن) رواج یافت و در اواخر سده 19 و اوایل سده 20 میلادی به اوج رسید. واقع‌گرایی و دریافتگری ربع آخر سده نوزدهم نگاه نقاش را بیشتر متوجه خویش و مسائل اطراف خود کرد. در این دوره نقاشان پی بردند که خود نیز جزئی از واقعیت و هستی موجود هستند و می‌توانند موضوع نقاشی خود قرار گیرند. خودنگاره‌های سدهٔ بیستم نوعی خودکاوی و روان‌شناسی خویشتن محسوب می‌شوند.
“سبک خود نگاره در گذشته شبیه به سلفی‌های امروزی بوده است.”
از جمله نقاشانی که خودنگاره‌های شناخته‌شده‌ای از خود به‌جای گذارده‌اند می‌توان به رامبرانت و ون گوگ اشاره کرد.
⇩
〔دیدن منابع مطالب〕
مجله دانستنی‌های هنر
