اقتدار پادشاهان پارسی برای قرن‌ها در پیشه‌های بزم و رزم خلاصه می‌شد. موفقیت حکمرانان در خوش‌گذرانی وبزم یا رزم (در زمان صلح شکار) خلاصه می شد، در حقیقت این دو خصیصه می‌توانستند لیاقت و شایستگی پادشاهان را به رخ کشیده و آن‌ها را از سایر حکمرانان زمان خود تمییز دهند. ترکیب بزم و رزم غایتی ملوکانه را زیر پرچم دیرینهٔ مفاهیم پیش از اسلام برایشان رقم می‌زد و تکرار این زمینه در شاهنامه (کتاب شاهان) یِ فردوسی بیش از سایر متون نظم، نثر و یا تاریخی نمایان است. این نمایشگاه مرور بیش از 30 اثر است که با بهره گیری از متریال‌های گوناگون از قرن پانزدهم تا به امروز خلق شده‌اند. آثاری از موزهٔ هنر اسلامی (به طور عمده پارسی) که پیوند طبیعی بزم و رزم را تصویر کرده‌اند و در تعاملی دوشادوش با آثار حوزهٔ هنر آسیا نظیرِ اسلحه، زره، و آلات موسیقی یه نمایش درآمده اند. این نمایشگاه ترسیم آماری پدیدار شناسانه ایست که گسترش و دگرگونی تدریجی این دو مفهوم را در بستری به شدت سلطنتی، پرشکوه و مجلل، از مرحلهٔ معنایی صرف آن تا وضعیت کاربردی پدیده‌های موصوف را در معرض دید عموم قرار داده است.
تصویری از کتاب بزرگ شاهنامهٔ شاه طهماسب، ایران، دورهٔ صفویه در حدود سال‌های 30-1525. با استفاده از آب‌رنگ مات، جوهر، طلا و نقره روی کاغذ.
موزهٔ هنر متروپولیتن (Metropolitan museum of art)، نیویورک، هدیهٔ آرتور .ای هاوتون جونیور 1970
برگزاری این نمایشگاه به کوشش هگپ کورکیان (Hagop Kevorkian) میسر گردید.
