شناخت و بررسی دو اصطلاح «نقطه گریز» و «فورشورتینگ» در نقاشی.
نقطه گریز (Vanishing Point)
نقطه گریز یک نقطه مطلوب است که در آن تمام خطوط خیالی و یا آشکار در یک تصویر، نقاشی و یا در یک منظره به پایان و یا بهم می‌رسند. در این نقطه، خطوط ناپدید شده و یا به نظر می‌رسد که تا بی‌نهایت امتداد دارند و شبیه به خطوط راه آهنی است که که اگر از دور و از یک زاویه کامل مشاهده شود، به هم چسبیده به نظر می‌رسد.
خطوط خیالی که در نقطه گریز به هم می‌رسد، پرسپکتیو یک زاویه دید را تشکیل می‌دهد. در تصویر بالا، هر دو مسیر خطوط پرسپکتیو آشکاری در منظره است که چشم بیننده را به نقطه گریز هدایت می‌کند. نظریه نقطه گریز به یک روش مهم در عکاس، ویدئوگرافی و نقاشی تبدیل شده است. در نقاشی، روش‌هایی مانند نقطه گریز، پرسپکتیو و فورشورتنینگ تغییرات گسترده‌ای را در تصویری که هنرمندان خلق می‌کنند پدید آورده است. یکی از اولین مواردی که از چنین روشی استفاده کرده صحنه «رساندن کلید» اثر پیترو پروجینو است.
فورشورتینگ (نمایش خطوط واقعی بصورت کوچک‌تر)
با توجه به تکامل‌های انجام گرفته، برخی از تکنیک‌های نقاشی تبدیل به یک اساس و پایه شده‌اند بطوری که ما نمی‌توانیم نقاشی را بدون چنین تکنیک‌هایی تصور کنیم. فورشورتینگ یکی از آن‌ها است.
هنگامی که یک صحنه از یک پرسپکتیو و یا یک زاویه به گونه‌ای نمایش داده می‌شود که تصویر از بزرگ به کوچک می‌روید، فورشورتینگ گفته می‌شود و از آن بیشتر در نقاشی‌هایی که تلاش می‌شود اشیاء سه بعدی را در دو بعد نشان داد استفاده می‌شود.
نقاشی مثال خوبی از فورشورتینگ است. با توجه به زاویه‌ای که هنرمند انتخاب کرده است، پاهای پسر کوتاه‌تر از طول واقعی خود به نظر می‌رسد. این نوع از فورشورتینگ به نام روش تصویر مایل مشهور است.
گاهی اوقات، اشیاء از نسبت‌های واقعی خود خارج می‌شوند و نوعی تغییر شکل در آن‌ها دیده می‌شود. این نوع از فورشورتینگ به «پرسپکتیو فورشورتینگ» معروف است.
⇩
〔دیدن منابع مطالب〕
مجله دانستنی‌های هنر
